восочен (прид.) - лице (имн.)

По восочното лице на дајреџијата се испиша мака и загриженост, како да му помогне на директорот полесно да ја искачи нагорницата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Бледото испиено восочно лице, длабоко вкопаните очи, коравите усни и повеќе од десетте загубени килограми, низ приказната на Рада ја навестуваа голата вистина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Восочното лице почна да добива боја на разредена боровница.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Додека тој паѓаше, а колежот и пискотите продолжија, капакот на испуштениот сандак се лизна и одвнатре се откри восочното лице на Марко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Восочното лице ми се издолжило, забите ми се отскриле.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пламенот се креваше од куќите, одблеснуваше по лицето од луѓето. Одблеснуваше и на восочното лице од сликарот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Со првата ноќ пак како во почетокот на патувањето се собирале околу огнови, не како некогаш - да раскажуваат доверливо што било во минатото, со што сакале да ги сокријат грижите за утрешнината, не, не, туку да се отворат загрижени еден пред друг за иднината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сѐ повеќе ги притискала смртта на оние со кои пошле од своето бедно село што се споменувало само во даночната администрација или во беговските тефтери и се мачеле дури и на спиење од сеќавањето за вчерашните восочни лица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)