На долниот крај капините немаа лисја и Цепенко го напрегна погледот за да може да ѕирне, низ голите стебла, кој оди по патот?... Но ништо не можеше да види.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И кога оние двајца биле готови, во исправеноста слични на голи стебла, едниот крај јамата, другиот крај преголемиот куп гранки, тишината станала помамна утеха дека сепак не ќе се случи нешто страшно.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се ближел заод некако поинаков од другите до тој ден, како тежок, како мртов сон - до бескрај се шири и сѐ околу себе дави пепелава поплава без јасни сенки, слаба темница што ни се враќа во коритото на секнатиот ден ни прераснува во ноќ.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)