Грчкиот и готскиот алфабет во целост се прекриваат меѓу себе; во готскиот алфабет не постојат дополнителни знаци како во случајот со коптскиот систем на писмо.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Со ова се зачувува редоследот на грчкиот систем на писмо во готското писмо, а со тоа се зачувува и можноста на пренос на бројните вредности со помош на знаци на писмо.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Како и грчкиот прототип, така и готскиот алфабет содржи 27 букви со веќе напомената бројна вредност, при што последниот 27-ми симбол на готската алфабетска низа, кому во грчкиот му одговара еписемонот сампи, се употребува само во својата бројна вредност 900.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Но создавачот на староерменскиот систем на писмо прибегнува кон инаква постапка: дополнителните знаци на ерменскиот алфабет не се сместени во крајот на алфабетската низа, веднаш по грчките знаци, туку дополнителните знаци се разместуваат во границите на првобитниот дел од ерменскиот систем на писмо, во кој се рефлектира грчката алфабетска низа.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Кон истата група на стари христијански системи на писмо, како што веќе рековме, се придружува и ерменското писмо, наречено yerkatagir, што значи железно писмо, а како и во случајот со готскиот алфабет, така и создавањето на ерменското писмо му се припишува на еден човек - првоучителот Месроп Маштоц (361-440) и на неговата дејност.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Аналоген карактер има и создадениот приближно во исто време готски систем на писмо, при што како и во случајот со коптското писмо, така и настанокот на готското писмо е сврзан со прифаќањето на христијанството.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Во тој поглед, ерменското писмо делумно потсетува на готскиот алфабет, кој е ограничен со рамките на грчкиот прототип.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Визиготскиот епископ Вулфила (Wulfila, грч. Ulifilas, 311-383) за потребите на преводот на Светото писмо се откажува од користењето на старото монументално рунско писмо, кое меѓу другото, се сврзува со пагански претстави, и создава нов систем на писмо - готски алфабет.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Притоа, основниот извор на готските супститути е старото рунско писмо, а врската со руните се покажува и во специфичните имиња на готските букви, преземени од наименувањата на старите знаци.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)