Забележав дека лицето му е намовнато со ситни и ретки влакненца, баш како на брат ми, дека очите му се толку темни колку што дотогаш никогаш не сум видела дека можат да бидат, имаше многу густи и долги клепки кои правеа сенки врз горниот дел од образите, а кожата на лицето и на рацете му беше речиси чоколадна.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Очите му беа полуотворени, на долгите клепки уште светкаа солзи.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
На нејзините долги клепки понекојпат се забележуваше ситна роса, која брзо се сушеше.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)