Така, другите патници, меѓу нив и девојките од Институтот, жената Монолог и мажот Ехо и бебето (а каде се другите), сега насмеано и тивко во прегратката на мајка му, продолжија кон повисоките нивоа на аеродромската зграда, а јас бев принуден да ѝ се придружам на интернационалната нешенгеноидна група во чекалницата веднаш до влезот.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Внатре, во зградата беа нејзините домашни, нејзините роднини што дошле да ги испратат и уште многу други патници за Москва.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Беше задушно и топло и многу долго се чекаше.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Ме бара, а не може да ме здогледа, подзастанува малку и пак тргнува по скалите до влезот на авионот, оти другите патници ја туркаат напред и, готово е, веќе ја нема.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Влегува.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Но, затоа не можев да погрешам од каде се двете девојки, полово одделени на чекор едни од други.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Како што реков, сѐ до овие настани, кога Ерменката го напуштила, и до нешто подоцна, тој во Маказар доаѓал ретко, а на семејството и на жената им испраќал што им требало, по карваните и по другите патници, пријатели.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)