Во својата контроверзна одлука судијката го отфрла сведочењето на единствениот сведок кој и беше директен учесник во настанот, на база на соседски и пријателски однос меѓу него и Јакшиќ, а го прифати сведочењето на надзорникот кој беше и единствениот кој знаеше да работи и кој ракуваше со машината.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Да биде иронијата поголема, беше одбиено и неговото барање за делумно ослободување од судски трошоци т.е. од плаќање судска такса,6 затоа што и тој и неговата сопруга, со која имаат две малолетни деца, се невработени и во тешка економска состојба.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Логотетот беснееше, пена на устата му се јави, како кај бесен пес; а јас гледав во Лествичникот, единствен кој од зборовите на логотетот поштеден беше, и дури за пример на душа чесна и силна беше истакнат, и гледаше блажено, притворно невино, полн доблест лажна!
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
За најприврзената, единствената која што во мачните изгнанички години страдаше со него по пустите острови, која го храбреше, советуваше, која му роди и отхрани во гордост и топлина два сина – за неа тој беше убеден дека го труе.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Брат ми веруваше дека Чарлс Дарвин му го нашол вистинското место на човекот - во животинското царство; тој тврдеше дека со Дарвин започнува вистинското сфаќање на човечкото суштество - како креација на природата настаната во преобразбата од еден животински облик во друг, а не Божја креација од прашина со вдахнат божји здив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
А сега, кога со години гледаше како германскиот дух се распаѓа и како по најважните плодови на тој дух газат самите Германци, тој постојано повторуваше, како да се обидуваше да се увери самиот себе, дека тоа е лудило што кратко ќе трае, а германскиот дух одново ќе блесне.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Нѐ уверуваше дека германскиот јазик е единствениот кој во потполност може да ги изрази највисоките вознеси на човековата мисла, ни ја пренесе својата љубов кон германската уметност, нѐ учеше да бидеме горди што, иако по крв Евреи, кои живеат на австриска почва, сепак ѝ припаѓаме на германската култура.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Тоа беше местото каде што се скина тенката нишка помеѓу нас и нашите заборавени претци: ние бевме првите неверници во долгата низа поколенија од времето на Мојсеј до нас, првите кои работеа во сабота, кои јадеа свинско, кои не одеа во синагога, кои не кажуваа “Кадиш“ на погребението и на годишнините од смртта на родителите, кои не го разбираа хебрејскиот; за нас светиот јазик беше германскиот (брат ми веруваше дека германскиот јазик е единствениот кој во потполност може да ги изрази највисоките вознеси на човековата мисла), се воодушевувавме од германскиот дух и правевме сѐ да бидеме дел од него, живеевме во Виена, престолнината на Австро-Унгарија, која беше нарекувана “светата империја на германската нација”, и со некакво чудно воодушевување, со кое го прикривавме зазорот кон својата традиција, ги прифаќавме тогашните навики и однесувања на виенската средна класа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Таа сакаше расказите да му се допаднат токму нему, единствениот кој не беше импресиониран.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Сепак таа беше сестра на Томо, а тој по смртта на татко му беше единствен кој чувствуваше обврска да се грижи за нејзиното здравје.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
На почетната страница од нивниот сајт напишано е: Се надеваме дека до сега не сме ве разочарале, и дека повторно во некоја песна, некој стих, некое зборче или пак тон, ќе пронајдете дел од себе, дел од вашиот живот, затоа што светот во кој што живееме, малку е убав, малку за нигде, ама единствен кој што го познаваме.
„Филтер Југославија“
од Константин Петровски
(2008)
Притоа тврдев дека тешко може да се создаде живот што се разликува од другите и кој ќе се карактеризира како необичен и посебен!
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Она што ги негираше сите правила а мене посебно ме возбудуваше беше фактот дека јас бев единствениот кој можеше да ги види.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Што се однесува до исчезнувањето на братучедот Благоја и изведената споредба со исчезнувањето на Загорка Пеперутката само ќе повторам дека станува збор за грубо поистоветување иако сум токму јас првиот а веројатно ќе останам и единствениот кој ја спомна таа сличност.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Како божем јас бев единствениот кој заради своето однесување на привидната незаинтересираност или поади друга причина ѝ остава на размислата слобода таа него да го надополнува и да го дообјаснува.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Нели токму јас бев единствениот кој се обидуваше последниве денови да ја увери Загорка Пеперутката дека се лаже себеси кога мисли дека е во состојба да создаде живот што ќе поминува покрај другите без да ги допре.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Добро, не може да се наведне и да ги погали со рака ама затоа со ногата ги гали.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Единствениот кој не знае да се лути. Нам ни дава шекерчиња. Си игра со кутрињата“.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Ќе си поиграат поединците со ваквата дарба извесно време, а потоа наеднаш изненадени и самите ќе откријат дека дарбата ги напуштила, а некој, на кого дотогаш воопшто не му обраќале внимание наеднаш ќе се јави и бесрамно ќе објави оти токму тој е единствениот кој е надарен со поглед во иднината, и сите поранешни јунаци, избезумени, ќе слушнат дека тој, новиот, всушност ним им заповеда и дека бара од нив часкум да се свртат назад.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Бистата на Бојс која 1946 г. ја направи Брукс ја изразува длабочината на уметниковата љубов кон Бојс, а Бојс за Ламер кажал: „Тој беше единствениот кој зборуваше, За тебе ова е единствениот можен пат“.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Тие се потпираат на другите кои треба да им дадат не само емоционална туку и физичка топлина”.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Тие го земаа под своја заштита и го убедија да стане уметник.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Математичкиот симболизам е конвенција на писмото, скриптурален симболизам.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Ова оди заедно со едно проширување на фонографијата и со сите средства за зачувување на говорниот јазик, кои овозможуваат тој да функционира и во отсуство на субјектот кој говори.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Овој развој, поврзан со оној на етнологијата и на историјата на писмото, нѐ учи дека фонетското писмо, средиштето на големата метафизичка, научна, техничка, економска авантура на Западот, е ограничено во времето и просторот, самото се ограничува токму во оној миг во кој својот закон им го наметнува на културните полиња, единствените кои сѐ уште му се измолкнуваат.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Пепел одвеана од дивиот ветер единствениот кој ја прими напатенава душа и тело.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Не знаев како, а и неможев да го скријам злото што растеше заедно со мене.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
По напуштањето на Ескимите, симпатичната кукла, нашава беспрекорна убавица, единствената која го повлече веселото срце Дедомразово, беше ти порасна колку една перница.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Тој е сигурно единствениот кој владее 25 (и со зборови дваесет и пет) јазици.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
Ф. Б.: Не.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Неосновано е да се тврди дека јас сум единствениот кој го постигнал тоа.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Масата наредена со разни салати и јадења, а единствени кои седат околу неа се двете сестри близначки и зетот Михали.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)