Никогаш песните на Анте Поповски не примиле толкава слабост, но и не покажале толкава доблест достојно да ја признаат и пречекаат, токму неа, слабоста што нѐ прави исти и еднакви со себеси.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
За нив животните се еднакви со човечките суштества токму поради избегнувањето на страдање, и затоа треба да бидат третирани како луѓето.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Во таков случај секој ќе беше свесен оти не само Македонците, ами и Бугарите од Бугарија и од Тракија прават еднаква со нив отстапка во полза на центарот.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Гласот на неписмениот планинар од село Гајре и Шипковица е еднаков со мојот глас.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)