зелен (прид.) - сон (имн.)

Не знаев - врз моите зелени соништа со зелени луѓе и зелени сенки паѓаше зелена магла: беше погуста од сите магли на една треска.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зелените соништа пуштаа во моите очи студени боцки, на грбникот ми раснеа змучки од мраз.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сандре Самарија ги смири: „Ноќ е, Борисе. Ќе го бараш и ако не се сопнеш од него, не ќе го видиш.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од зад осојниот предел и зелените соништа на боровите пролетен џагор на вода и село загрнато со сончево зеленило: разграден храм без портал, без сводови, со кубиња поседнати на падината; Селаните се довикуваат со сите десет зборови; зборови од папрат, од болка, од подјадена месечина, (што талка низ миризливите гори). Зборови од малини.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Можеби говорот на престарениот Симон Наконтик траел подолго отколку што Јаков Иконописец петпати ќе можел да се смири на јамката, и на слушателот му здодеало да завлегува во тајната на семоќната судбина па се свртел решен да го чисти патот од камења или, можеби, се разжалил над самиот себе и се расплакал или кажал и самиот нешто големо, умно, нешто што никогаш не било запишано во црковните книги.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Каменот на тешкиот прстен беше згусната капка на моите зелени соништа од ноќта пред тоа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Беше преслаб за да се насмее. Ѕурев во него и молчев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)