изгорен (прид.) - усна (имн.)

Рута што ги собираше зрнцата зад оние што ги собираа сноповите на жетварите. Нејзниот црвен глас како портокал врз изгорените усни.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Во страшниот сон ја чу, нејзиниот глас го пробуди, со изгорени усни, во сон, во магија, во занес рече: - Мајко, мајчице мила!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
5. Застанувам пред изгорените усни на летото И тихо, пипајќи низ мракот Ги гаснам црвените цветови.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)