Деструкциската уметност би требало да биде загрижена над општественото тело на колективната пракса бидејќи тоа „повторно ја донесува опсесијата со деструкција, на која поединците и масите ѝ се потчинети“.4
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Самосвесната софистикација на современиот интелектуален дискурс стои во јасен контраст спрема Мецгеровите субјективни „зборови“, емоционалните зборови што збунуваат, но коишто се непогрешиво стварни, директна експресија на замешаниот, страсен, лут и заплашен виктимизиран човек.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)