ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

А штом ќе се обележат со таа етикета, страдањата им стануваат еднакво несериозни – и, на крајот, еднакво потенцијално смешни – како жените и рајата од средниот сталеж чии страдања презрениот жанр на мелодрамата, со својата изместена сентименталност, ги сфаќа сериозно.

Зашто, вадејќи ја на виделина перформативноста на италијанското вдовство, италијанските вдовици од Фајер Ајленд го направиле самото вдовство подвижно, преносно и преносливо на други, а со тоа и себеси си го направиле и достапно.

Далеку од тоа дека покажувале рамнодушност кон стварното страдање на стварните италијански вдовици и од тоа дека ѝ се потсмевале на болката на ужалените жени, италијанските вдовици од Фајер Ајленд правеле претстава што сведочела за нивната завист, за нивниот восхит и за нивната неостварлива желба да ги имаат престижот и социјалното признание – угледноста – на таа неспорно драматична, но сосема конвенционална и долгопочитувана женствена улога.

Нивниот настап, тврдев, не е мизогин: тој не искажува омраза кон жените, не толку колку што искажува завист поради можноста на некои жени јавно да изведат приказ на личната болка.

Настојувале да му дадат израз на тоа страдање и да го изложат пред поширокиот свет на општеството, без да очекуваат тој свет да им ги оддаде скрбната понизност и формалното признание на загубата што вистинските италијански вдовици ги бараат и ги добиваат.

Можеби не грешат кога лично се чувствуваат како цел, кога мислат дека машката геј-култура им го напаѓа самото суштествување како жени преку своите бујни претставувања на екстравагантната, претерана, хистерична, страдна, унижена или абјектна женственост.

Единствено ако не се сфаќаме сериозно, дури и среде трагедија и ужас, можеме најделотворно да си го изложиме полагањето право на страд што, иако можеби никогаш нема да се издигне до нивото на трагичната возвишеност, не треба поради тоа да тоне во понорите на чисто патетичното. ‌Ете зошто машката геј-култура клони од трагедијата и намерно ја пригрнува мелодрамата како прагматичен жанр.

Во меѓувреме, италијанските вдовици од Фајер Ајленд фрлаат откривателно светло врз овој доследен образец, кој навистина провејува во машката геј-култура и кој определува еден особен стил на машкиот геј-културен отпор.

Ова објаснува зошто ужасот може да сосуштествува со урнебесноста во поетиката на машкиот геј-дискурс, а човечките неволји, како што е епидемијата на ХИВ/сида, може да станат средства за пародија без најмала импликација на свирепост, дистанција или одрекување – без онаа „моментална анестезија на срцето“ за која филозофот Анри Бергсон мислеше дека е нужна за секоја комедија.197 Според некакво хетеросексуално и хетеронормативно културно мерило, кое ја мери искреноста на јавните сентименти според тоа за колку стрејт треба да се сметаат – според јачината на нивното категорично одбивање да ја признаат сопствената перформативност, според нивното свечено клонење од секакво признавање на театралноста или на играњето улоги, на секаков дослух со својата публика околу формалната или конвенционалната природа на нивниот израз и околу недозволивоста на нејзиното признавање – според тоа мерило, велам, сигурно би изгледало дека италијанските вдовици од Фајер Ајленд си ги тривијализирале чувствата, не си ги сфаќале сосема сериозно.

Тоа е тоа што италијанските вдовици од Фајер Ајленд го преувеличувале, што го вртеле на шега со својата неусогласена преизведба.

Ајде сега од ова гледиште да им се навратиме на италијанските вдовици од Фајер Ајленд.

При поставувањето на таа изведба не се повредени никакви вистински италијански вдовици.

Италијанските вдовици од Фајер Ајленд ја немаат можноста, способноста, да бираат дали да се искачат до достоинствена јавна улога што истовремено ќе им ја признава и почитува тагата; не можат да утврдат дали на нивните загуби ќе им се дозволи во очите на светот да се издигнат до статус на трагедија.

Може и да се обвинат за немање соодветна почит кон вистинските италијански вдовици.

Наместо тоа, етикетата „мелодраматични“ им ги идентификува страдањата како само патетични.

Како геј-мажи што јавно си ги оплакуваат пријателите или партнерите, италијанските вдовици знаеле дека емоциите што ги чувствувале и ги покажувале нужно им биле предодредени од конвенционални културни кодови да спаѓаат во доменот на непримереното, на претераното, на мелодраматичното, на хистеричното, на неавтентичното – во секој случај, на нешто што е далеку од сосема достоинственото.

Токму преку идентификување со женственост која е истовремено гламурозна и абјектна, геј-мажите се во состојба да го измешаат нагорно подвижниот естетски стремеж со етичкото срамнување на општествените разлики. ‌Тука женственоста, како во случајот со италијанските вдовици од Фајер Ајленд, на геј-мажите им функционира како еден вид заменски идентитет.

Само ако ѝ се радуваме на сопствената неавтентичност, како што правеа вдовиците, ако си ги претставуваме чувствата во рувото на мелодраматичната кампска изведба, можеме да им внесеме зрно вистина.313 ‌За оние што се стремат кон достоинството на сериозноста, се разбира, секакво признание за изведбеноста на сериозноста претставувa неуспешно оверување, па затоа и губење на овластувањето, а оттука отсуство на самата сериозност.

А границата што сакав да ја повлечам меѓу женственоста и женскоста можеби е граница што за голем број жени нема некоја разлика, зашто ним честопати им е тешко, ако не и невозможно, да ги одвојат двете категории при секојдневното искуство на родот и на родовиот идентитет.

Пренесувајќи ја таа улога од женски на машки субјект и изведувајќи ја години по ред, италијанските вдовици од Фајер Ајленд ја преувеличувале, ја денатурализирале и ја театрализирале, а ефект од тоа било што се привлекло внимание кон нејзините изведбени димензии и што станала уште позасмејувачка.

Без разлика на „објективниот“ изглед на кампот, најуспешно ќе му мине оној виц што ќе го направи на своја сметка.228 Она што го обележува кампот, според оваа белешка, е намерното одбивање на себеизземањето од подбивот што го насочува кон поширокиот општествен свет, како и неговата склоност да ја исмева својата абјектност – да му се смее, како италијанските вдовици од Фајер Ајленд, како Дејвид Мекдијармид, како Том Ширер или како Беовулф Торн, на сопственото страдање.

Примената на етикетата „мелодрама“, тогаш, не предизвикува секогаш ефект на општествена исклученост и симболично насилство.

Но, бидејќи конкретното страдање било нивно сопствено, ниту Дејвид Мекдијармид ниту италијанските вдовици од Фајер Ајленд не може баш да се обвинат дека биле лефтерно рамнодушни кон него и дека биле сомничави кон неговата стварност.

Нивниот показ на изведбеноста на италијанското вдовство имал за цел да го направи вдовичкиот статус пренослив на нив, за да можат да си ги бараат општествените повластици што одат со тој статус – имено, правото да си ги оплакуваат љубените пред очите на целиот свет.

Зашто токму преку идентификација со женственоста, геј-мажите можат да успеат да ги рекомбинираат спротивните вредности на убавината и на кампот кои ја делат машката геј-култура.

Но кога геј-мажите се нарекуваат себеси во прво лице со зборовите „мајка ти“, или кога тагата ќе си ја претстават преку намерната тактика и театралноста на дрег-изведбата – преку ироничното имитирање на италијанските вдовици – тогаш го пригрнуваат токму тоа декласирање и ги сместуваат сопствените чувства во категоријата на мелодрамата.

Крајниот подвиг било да се оспори монополот врз достоинственоста што го држеле тие на чија жалост ѝ била завештана автентичност и, во тој степен, имунитет од обезвреднување и од подбив.194 Во својата потрага да создадат општествен простор и изразен јазик за претставување на сопственото доживување на загубата, италијанските вдовици од Фајер Ајленд се свртиле кон најблиското расположливо културно средство, кон модел на трајно, неутешно жалење што е тематски соодветно за нивната емоционална и етничка состојба, но крајно во расчекор со нивниот род.

За разлика од кичот, но како Дејвид Мекдијармид и како италијанските вдовици од Фајер Ајленд, кампот не дава никаква можност за дистанција, за деидентификација или самоизземање.

Всушност, тоа било сјајна тактика на италијанските вдовици од Фајер Ајленд да ја заземат и да ја преземат светата, демонстративна улога на вдовицата, бидејќи таа била единствената улога во нивната етничка традиција што дозволувала – што дури и изречно налагала – ужалените поединки да прават доживотна претстава од личната болка.

Не случајно најделотворниот јавен израз на геј-оплакувањето на поколенијата што ѝ подлегнале на сидата, килтот од проектот ИМИЊА, имаше облик на едноставен, скромен артефакт и на женствена (односно, обезвреднета) културна ракотворба карактеристична за селанската работничка класа: американски соодветник на селанскиот сталеж на кој му припаѓаат италијанските вдовици во црнина.

Кампот, и на сцената и надвор од неа, обично е лице што, според критериумите на групата, е сексуално понепривлечно, било поради поодминатата возраст, било поради помалкуте телесни прекрасности или, честопати, поради двете.

Значи, италијанските вдовици на Фајер Ајленд не изведувале само исмевање. Тие ја изведувале и стварноста.

Она што го покажува примерот со италијанските вдовици од Фајер Ајленд и она што го имплицирале и претходните примери со Тони Кушнер, Дејвид Мекдијармид, Том Ширер, Беовулф Торн и Исак Џулиен е дека токму сопственото страдање на самите машки геј-субјекти е двигател на оваа карактеристична форма на саморанувачка иронија и ги дава побудата и поттикот за смеење.

Ставајќи се во дрегот на италијанските вдовици, тие се обидувале да си присвојат, колку и да било тоа иронично, женска улога што обично би им била ускратена.

Во типично демократизирачки кампски гест, таа ја користи за себе и за сите други етикетата „мелодраматично“.

Италијанските вдовици од Фајер Ајленд не се стегале да ја искористат таа нишка на мизогинијата во околниот сексизам на поширокото општество за да го постават својот чин на општествен пркос.

Како што покажаа италијанските вдовици од Фајер Ајленд, за машката геј-култура сериозното не е ништо повеќе (но и ништо помалку) од изведба на сериозност, нејзино одглумување.

Што има смешно, во контекстов, во традиционалните италијански вдовици?

На италијанските вдовици од Фајер Ајленд ќе можеше да се гледа како на пародија на таа конвенционална женска улога и на моќниот перформативен идентитет на италијанското вдовство – како на чисто пародирање на високоморалната драма на семејните вредности, родовата подреденост и сентименталната сериозност на стрејт-општеството – да не беше тука фактот дека сите италијански вдовици во Пајнс беа мажи кои поради сидата самите загубиле љубовници, пријатели или припадници на својата локална заедница.