колкав (прид.) - е (гл.)

Но господ на робјето виде од вишното небо колкав е нивниот ужас, и нададе уши стенчивиот глас да го слушне - плачот на тие што служат.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Го пренеле в болница и штом се созел, ја прашал сестрата, која веќе му ја измерила температурата: Колкава е?
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- Да знаеш колкав е! - продолжи Саво. - Не го собира низ вратата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Не е важно колкав е шаторот во кој си се родил“, му велеше, „и учениот питач е поголем од неук големец“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога сме кај сметањето, да ви кажам дека во циркусот опсесија ми стана пресметувањето на волуменот на чаши и пехари; ме интересираше колкав е волуменот на еден женски папок, штом толку ѕвезди собира во него, и какво жестоко небесно питие има во папокот на жената при парењето, штом толку жестоко опива тој пијалак, сосема невидлив, занемарлив кога се изразува во единиците за волумен); значи, тие имаа простор, ние дел од него; ние бевме прогонети од големото на малото небо, а нѐ прогонуваа такви како Луција, како Фискултурецот, како подоцна и Земанек; така беше тоа и беше – утешно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
— Колкава е Македонија?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А не знам ни колкаво е, ни каде е.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Колкав е тој воздушен притисок, господе, што исфрла сѐ?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
DD ПТ: Колкав е тиражот сега? DD ЕВ: 170.000. Часописот станува сѐ поголем. DD ПТ: Какви часописи читате? DD ЕВ: Едноставно, читам сѐ.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Од шупло во празно претечуваат цели векови и ќе претечат уште многу и пак нема да им се угоди на таквите како Данте.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
И пак нема точно да се знае, како што не се знаело и не се знае – има ли и колкава е разликата помеѓу шуплоглавците и полноглавците?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
-Старче, погледни колкаво е езерово! На оваа висина, езеро!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Колкава е твојата радост на тоа што јас го создавам, без истражување на старите времиња и без трага по нив?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Козаци во долги црни долами заскитани по рѓосаните штипски ридишта танцуваа смртни игри врз испотените плеќи на неоседланите коњи Но не од радост И не од среќа И тоа е пијанство.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И колкав е нивниот број? Голем? Мал?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Знаеш колкава е радоста кај оние што ја очекуваат!“ „Кого?“, прашав.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Колкаво е пијанството на среќата?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Впрочем и млакиот допир на тагата е пијанство И твоите зборови исправени пред ѕидот на срамот И раката што ни мавта преку водите е пијанство И разбудените мравки на надежта растрчани од заборавените гнезда За да нѐ пресретнат Само за да нѐ пресретнат се пијанство И не прашувај дали среќата танцува И какви се нејзините чекори Времето ќе го престигне неоседланиот коњ и ќе го впрегне во колата на животот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Го бара секот, колкав е да види.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)