Сите тие беа луѓе од светот на поп-от, свет кој тешко го пробиваше релативно ограничениот пејсаж на “системската музика”, кој сѐ уште ја почитуваше палетата достапна на композиторот во вид на серии од мали неповрзани островчиња од ненаметливи звуци - “виола”, “кларинет”, “там-там” - попрво одошто како соочување со композицискиот проблем со кој секој рок музичар се судираше: каков звук да измислам? ñМожеш ли да замислиш каква ќе биде музиката по дваесет години?
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)