Сепак, доминантна црта на “Книгите на Просперо” е неоправданото атакување на чувствителноста на гледачот, очигледно не само во речиси тоталното непочитување од страна на Гринавеј на потребата на публиката за кохерентна нарација.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)