„приватен културен сектор”) поттикнувана и произведена од истите оние проклети г’зни вовлекувачи и бирократи кои лелекаат за нивото, за запоставената „национална свест” (т.е. дека им фалат уште пари за нивните ступидни и бескрајни умножувања на еден ист анахрон и досаден „културен” дискурс, т.е. чиновнички драпаници составени од деветнаествековни стереотипи, смртно досадни дури и тогаш, а камоли денес).
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)