ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Која, ако воопшто некоја, од овие може да биде соодветна во овој контекст е тема што ги трансцендира границите на она што беше посакувано во овој есеј.8 Референци: 1. J. Culler, ‘Jasques Derrida’ in J. Sturrock (ed.) Structuralism and Since: from Levi- Strauss to Dérrida (Oxford: Oxford University Press, 1979) pp. 154-179. 2. J. Derrida, Of Gramatology, trans. G.C. Spivak (Baltimore: John Hopkins University Press, 1974) 3. J. Derrida,’Structure, Sign and Play in the Discourse of the human Sciences’ in Writ­ ing and Différence (London: Routledge, 1978) ch. 10. 4. J. Derrida, Positions, trans. A. Bass (Chicago: University of Chicago Press, 1981). 5. J. Derrida, ‘Différance’ in Margins of Philosophy (London: Harvester, 1982) ch.1. 6. F.B. Fitch,’ Self-Reference in Philosophy’, Mind 55 (1964) pp. 64-73. 7. K. Hart, The Treaspass of the Sign (Cambridge: Cambridge Universitu Press, 1989). 8. B. Johnson, Translator’s preface to J. Derrida’s Dissemination (Chicago: Universitu of Chicago Press, 1981). 9. C. Norris, Derrida (London: Fontana Press, 1987) 10. J. Passmore, Philosophical Reasoning (London: Duckworth, 1961). 11. G. Priest, ‘The Limits of Thought - and Beyond’, Mind 100 (1991) pp. 361-370. 12. G. Priest, ‘The structure of Paradoxes of Self-Reference’, Mind (forthcoming). 13. D. Wood, ‘Derrida and the Paradoxes of Reflection’, Journal of the British Society for Phenomenology 11 (1980) pp. 225-238. ___________________________ 1 За почеток, погледнете (6), (10, гл. 4), И (11). 2 Она што следи е едноставно изложување на Деридините гледишта.

Иако ова овде нема да го демонстрирам, ова е структурата која се крие зад сите логички парадокси.

Во одделот 5. видовме дека противречноста е изведена од страна на фактот дека постои извесна операција (деконструкција) што, кога ќе се примени на тоталитет од извесен вид, продуцира еден нов ентитет од тој вид; кога ќе се примени на тоталитет од сите ентитети од тој вид таа значи мора да продуцира нешто што е И во И вон тој тоталитет.