На тој начин Христов ја пронаоѓа својата еурека, ја реализира својата вродена и природна творечка дарба што на авторот му овозможуваат од секојдневното, обичното, локалното и специфичното да изгради сеопшти уметнички квалитети и симболи а при тоа да не ја наруши или загрози нивната реалност.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Вака, ем на доверлива мисија, со највисокото локално и републичко и партиско раководство, ем надвор од редовите на Партијата.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)