Како лузна врз мазна кожа како длабок печат врз стар пергамент.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Го фаќа паника, брцнува во другиот џеб, вади нов флиспапир од него, панично го лепи врз претходниот лик и гледа: од огледалото го гледа насмеаната фаца на Левантинец.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Се фаќа по предниот дел на главата, онаму каде што обично стоеше некоговото полно лице и прстите му лизгаат по мазна кожа на која нема набор, нема нос нема усни, нема очи... Макс Мертен нема лик.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)