Така, колку повеќе се отуѓуваше од своите колеги на работа што се придржуваа до востановената методологија во практиката и до малограѓанскиот начин на животот, Миха сѐ повеќе се доближуваше до шареновидниот и контроверзен свет на јавниот и културен живот, движејќи се во него како риба одгледана во аквариум, а пуштена во отворени води.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Но, тој седеше во својата фотелја, се вртеше во неа, покажувајќи ја на најпростачки и малограѓански начин својата незаслужено стекната власт, и ништо не говореше.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)