ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Макар колку да има време, мене истовремено ме вознемирува тоа што јас не ќе мозам да видам кога ќе се стемни за да ја спречам несреќата што на мојот дом му претстои.

Вреснав не од експозијата на белата светлина и не од нејзиното преминување во синевината туку од тоа што се случи ова чудо со мојот дом.

И како што излегоа работите, и таа куќа не стана мој дом.

За сето ова време оваа куќа беше мој дом, ова прекрасно мирно место.

Па, ова е мојот дом, и јас сè уште го чувам моето среќно камче.

Најмалку што можев да помислам беше, дека Иван се врати или ми го враќаат за да ми го испитат паметењето.

Па кажете ми сега, со каков изговор ќе можев во мојот дом да не го прифатам детево, им се обраќав во мислите на милиционерите?

А потоа, за моја среќа, видот секој ден се повеќе ми се бистреше, а јас знаев од каде тоа чудо.

- Оваа чизма ќе биде од денес мој дом, - рече глувчето и влезе во чизмата.

Недалеку од мојот дом, во жолтата еднокатница со темни соби, меѓу стаорци и дрвеници, живееше мрдната вдовица со болникав син шивач.

Стравот го оставив во Бејрут, во пепелот на она што беше мој дом.

Ние чекоревме како да не ја забележуваме, затоа што нејзините обиди и нејзините зборови ни станаа вообичаени - таа секојдневно се обидуваше да дојде до својот дом, своето гнездо. .

Полека тргнав кон мојот дом. Чекорев бавно.

Бледа трага, побледа и од старечко постоење, ќе остане да стои и откако мене ќе ме нема, а потоа и таа трага ќе исчезне, заедно со ѕидот, заедно со мојот дом.

Ги загледував среќните лица на луѓето по улиците; во оние лица кои имаа несреќен поглед, и спуштени усни, го препознавав своето лице.

Со усните прилежни за испуштање на душата а не за бакнување ја бакнав таа засушена крвава трага.

„Онаму е мојот дом. Онаму е моето гнездо,“ повторуваше.

Тогаш од пештерата слушнав глас: - „Јас сум гласот и одѕунот на твојот прадедо, богобојажливиот Стефан, одамна наречен со Божје име Захариј, и ова е мојот дом и тука почиваат моите мошти.

Иване, зошто Луков сите свои акции ги подготвува во мојов дом?

Немам сила, немам храброст а знаеш љубовта е нема а јас ко чедо на амор се претворив во дух... ќе изградам куќа од зборови и во неа би те затворила со клучот на моето срце би те чувала да бидеш мое гнездо во кое слетува мала птица да бидеш мој дом со отворена мускулна врата за срцето на малата птица лекокрила, многу нежна да бидеш свежо утро но тиха вечер... светилка што искри во мракот во мојата коса, една надеж, небиднина една среќа во ѕидините на срцето што се руши ко стена да бидеш последна љубов дојди, не оди си, дојди!!!

Мојот дом е меморија е текст е приказна 43 Насловот на мојот текст, “Децентриран Дом”, е рефлексија на вашата тема (им вели волкот на прасињата фатен во сателитските микрофони на ловецот кој на своите многубројни екрани посматра...).

Застапени се текстовите на Брендан Гил “Повеќе од куќа - идеја во која живееме” - стр. 19, Флориан Броди (Мој дом е мојата меморија е мој дом - стр 21, групата Аилкно Електронска осаменост - стр. 29, Мануел де Ланда Дом - мрежа или хиерархија?

- Па драги мои гости, бидејќи сте во мојава куќа, ред е да прашам зошто сте газеле толкав пат за да дојдете во мојот дом.

Чудно е што во моментот на комплетирање на оваа теорија ја дофатив токму оваа негова книга која долги години само фаќаше прашина на еден од рафтовите во мојот дом.

Тоа ќе биде мојот дом. ќе бидам создавател на нов животен век.

Зборот некажан од уста го вадиш, во срцето мое дом за навек градиш.

За мене нејзиното однесување во мојот дом не беше вкусно.

Им велам на моите сонародници дека ваквите шеги не ми се драги, бидејќи Америка сега е мој дом, а Американците мои сограѓани.

Се случуваше Мајка, додека запираше врз овие обележани пасажи, да ги чита гласно, а потем да зборува со некого, во сржта на својата самота, кога најмногу веруваше дека Татко е крај неа... XLI Мајкините доаѓања во мојот дом беа најубавите мигови во мојот живот, во животот на моето семејство.

се раѓам минатото утро или регенерцијата како емотивна дисциплина ... да се раскрили завесата од дождови со неколку чисти капки по лицето да се сочека светлината што ги подотвара очните капии на твоето скривалиште со остатоците од ноќната гозба (и сеедно дали во милување или убод и сеедно под кој агол колку долго се задржува врз пулсирачкиот свет зад тебе) кога беше и дете и птица во иста сенка... ... но допирајќи те светлината на сенката и облекува кожа со температура триесет и шест со седум кожа со влакненца пот гребнатинки со пори изумрени клетки брчки со реа... ...со трага од нечија плунка прст од папокот... ...од тука повторно да се започне сопственото будење денес ова нека биде мој дом моја постела моја жена... а каде се птиците или несогледливоста на визуелната комуникација

„Последната“ вечер тој ја мина во мојот дом.

И после толку години остарен е, а и збрчкан, злокобен е, а и чемерен погледот во моиве очи.

Чашата на животот ми е полна со спомени кои вечно ќе го топлат мојот дом.

Зошто да се лишам од толку убави приказни? * Запис пронајден во стапица за глувци РЕД* Во мојот дом сè мора да се наоѓа на своето место.

Пак после, пак ме доведоха у мој дом, дека ме видиш, што ми е от свјатаго Василиа, и ме упокоиха овде и ми рекоха: „Сега ти чини памјат, санкиј служат свјатаја литургиа, заради тебе свјатиј Василиа.“

Рекл он на жената си: „Земи, злаја жено, това копиле што си родила, иди си скоро от мој дом, иди да те не зидат мои очи, да не те убијам со мои руки.“

И имаше само една врата мојот дом - колку да влезам во него; и една постела покрај огништето - колку да легнам во неа: сам со својаста смрт, како со невеста – во ноќ на затруднување.

Денес е врнежливо но некоја јарка, далечна светлина ја осветлува душат и дворот на црквичката под мојот дом: цигани го послале патот и ги накитиле светците со ора, со дух, со ружани коњчиња, со јоргован...

Почитувана госпоѓо Лејбовиц, Ви благодарам задоцнето и за ќесињата со миризливата лаванда од последната берба во Прованса кои го исполнија сиот мој дом, како и со спомени на едно друго време минато во чудесната јужна Франција.

Вкусот на колачињата кога ќе ги ставев в уста и ќе почнеа да се топат во неа, нивниот мирис на ванила, сето тоа ме потсетуваше на мојот дом, на далечината, на моето драго семејство.

Кога веќе кутијата беше празна, како да ми беше жал дека се кине некоја нитка од она што ме поврзуваше со мојот дом Носталгијата беше присатна во мене.

Еден ден седевме во мојот дом со Менаџерот и дискутиравме за моите престоечки настапи. Тој ми спомна дека во некоја мала земја Македонија во католичката црква набавиле оргули што дотогаш ги немале и бискупот преку мојот менаџер ми се обратил мене.

Мојот дом стана засолниште за елитата.

Таа ми велеше уште веднаш да се спакувам и да одам во Кочани, во мојот дом кај родителите.