ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Престанав затоа што кога бев пред свршување се сетив дека жена ми е во соседната соба поради што посилна беше мојата желба да одам да видам што прави таа одошто да се предадам на таа свињарија на која речиси ѝ бев подаден.

Гоце длабоко воздивна и рече: - Ах, не се исполнија моите желби!

Седнав и, место мојата повест која беше сѐ уште само моја желба, напишав текст за „Време“ под наслов „Маказар во патописите на Јохан Барт од 1858“.

Имав сестра која научи да зборува, да си игра со мене, да биде послушна и да ги исполнува моите желби.

Во еден момент нивната смеа ми го одвлече вниманието.

Одговарам: „Тоа е ураниум, и тоа треба евентуално да послужи за правење атомска бомба.“

А единствената причина беше мојата желба да добијам многу визуелни соништа со остри и светли црти, со појасна слика од онаа во филмот.

Бара максимална дисциплина и почит кон диригентот и кон сите членови на оркестарот.“

И мама многу се зарадува кога ја слушна мојата желба.

Врзувајќи го сето тоа за мојата желба за играње со статистиката и со листите на работите, ете тоа би била заднината на целата моја филмска работа.

Сега, додека размислувам за игрите што ги практикував верувајќи дека тоа е патот за остварување на моите желби, сфаќам дека тие претсатавувале обиди да и се одземе безличноста на осаменоста.

Но причината за држењето под рака не барај ја во мојата болест, туку во мојата желба да го имам синот покрај себе.

И навистина, почна да ми шепоти за некои скриени нешта по чекмеџињата. Или по фиоките.

А нив почнав да ги практикувам прилично одамна.

Дали Таша, постапувајќи и кон мојата желба така како што постапуваше, беше водена токму од тоа разногласие на срцето и на умот, не се потрудив да откријам.

Молчеше поприлично. Една загубена насмевка помина по нејзиното лице.

За да биде уште поголемо недоразбирањето, за личноста од моите желби не знаев ништо, но верував, или поточно бев сигурен, дека еднаш сепак ќе го сретнам.

Веројатно веќе сфативте дека мислев на татко ми.

- Ако сакаш мојата желба да ја поврзиш со нешто многу конкретно или повидливо - појасни таа - тогаш еве, јас ти понудам и други нешта за кои би можела да ти зборувам со денови.

Знаела а сепак одлучила да ја задржи подалеку и од себеси и од мене таа моја желба и намера.

Боге од Бањи, не заканувај ми се со оној твој подискривен показалец.

И во онаа моја желба да му се приближам на тоа небо.

Дали ја спречуваше синот? Или сенката на човекот зад тој син?) Навистина верувам дека таа ја знаеше мојата желба.

- Што си наумила? - се обидов да ја премислам - Докторот рече дека не треба да се преморуваш.

Жените најбрзо ги узнаваат намерите на мажите.

Нека остане така како само моја желба да била, сликата од мама да биде во мојата соба и ништо повеќе.

Ти ќе се вратиш, му велев, сѐ е минато, и твојата вечна потрага и вечно себегубење, и твојата суровост кон мене и мојата желба да ти вратам со суровост, сета болка, сѐ помина, и тоа што поставувајќи му го на животот прашањето: Кој сум јас?, добиваше одговор од смртта: Ти си ништо!, и тоа што ти гледаше очи в очи со смртта, тоа што сакаше да паднеш во неа.

Тргнав кон плоштадот, и во една од уличките ме пресретна толпа луѓе – такви толпи често ѕиркав низ прозорецот на нашиот стан во Виена во годините кои следеа, но оваа толпа не беше составена од униформирани луѓе, туку од маскирани: беше време на венецискиот карневал, и секакви суштества протрчуваа сега крај мене – принцези и питачи, владетели и робови, луѓе-риби и луѓе-птици.

Ти ќе се вратиш, Рајнер, му велев, реката беше само едно големо чистилиште, ме слушаш ли, Рајнер, тоа е само отпловување, и јас ќе те чекам на крајот од реката, Рајнер, ќе те чекам онаму каде што таа се влева во друго постоење, знам дека си тука, Рајнер, еве ја мојата рака, погледни ја мојата рака, Рајнер, сѐ ќе биде добро, верувај ми, кога ќе заврши твоето пловење, кога ќе излезеш од реката, ќе треба само да ја промениш облеката, ќе треба да облечеш нова облека, и се ќе биде добро, верувај ми, Рајнер, верувај ми, како што јас си верувам на себе, еве ја мојата рака, Рајнер, фати се за мојата рака, и јас ќе те извлечам, а потоа ќе тргнеме кон поинакво постоење.

Сликарот, чие име беше Фридрих Рихтер, бил од околината на Минхен; кога им се родил синот, тој и сопругата живееле во Виена – потоа пак отишле на имотот крај Минхен, а сега се вратиле во Виена затоа што слушнале дека доктор Ото Ауербах, професорот на брат ми, може да им помогне на деца во чија душа се вовлекла тагата.

Брат ми ја беше запомнил мојата желба, и една недела подоцна ми кажа дека во куќата на еден од неговите професори доаѓа сликар кој таму држел бесплатни часови по цртање.

„И ти треба да бидеш среќен,“ му реков. „Сакаш ли да станеш татко?“

Вечеравме кога кажав дека сакам да научам да сликам, и тогаш мама се изнасмеа.

Последното утро во Венеција, откако Ана и Зигмунд тргнаа по градот, мојата желба уште еднаш да ги видам двете слики со Богородица и Исус беше посилна од моето накривнување, и јас излегов од хотелот.

„Толку би сакал да можам да ти се придружам во среќата, но мојот очај е посилен од мојата желба.“

Таа година посакав да научам да сликам. Долго време си бевме туѓи со Зигмунд, и со таа моја желба одново започна нашата блискост.

Прости, не погрешив, тоа беше и моја желба.

Добро е човек да не завлезе во бесмислености: тоа е моја работа, ништо повеќе од моја желба, вистинска желба.

“ и уште аплаузи и „Полонезата!

Здружена си со другите, толку пати те знаев инаква и поради тоа те сакав, веќе три или четири пати ја правиш истата работа, што ми вреди ако од време на време ќе ѝ удоволиш на мојата желба ако на крајот испадне вака, треба да те гледам со патеци во очите, низ прстите ти тече сивата вода, ме гледаш без зборови.

Живеев во сонот со моите желби, сè да биде совршено.

Дали може да не ја изразувам гласно таа моја желба, а сепак луѓето да успеат да ја видат.

Моментално вентилирам раздвижувајќи ја енергијата околу мене. Дефинитивно решив дека веќе нема да водам војна со моите желби и задоволства.

Каде би бил јас тогаш да ја задоволевте мојата желба и да ми дадевте доживотна наркоза? Кај црвите.“

Но, прво за случајот „Темплум”: претпоставувам дека говориш за една публикација од 1993 во која се објавени мои стрипови, цртежи и графики, без моја желба и знаење, под наслов Love, Girls & Fast Cars, заедно со поговор (потпишан со псевдоним).

Му се заблагодарив за малкуте песни кои ми ги објави во збирката Песни од Картагина (пишувани како еден вид дипломатски анти-телеграми во времето кога бев амбасадор во Палестина, во државата која беше прогласена, според неговата напишана декларација), кои беа печатени на арапски јазик во неговото списание Ал Кармел.

Му раскажував за годините минати крај Арафат во Картагина, за мојата дипломатска мисија, за мојата желба да пишувам за тие времиња, за дипломатските години, можеби во книжевниот жанр на романот кој сметав дека може најблиску да претстави еден можен тоталитет на еден историски процес-роман во рамките на една долга романескна балканска сага, на моето албанско и балканско семејство...

Понеделник Ноември Небото е мало вечерва да ги земе моите желби и копнежи, моите надежи и љубови.

Вечерва ги исполнуваш сите мои желби, како утре изутрина веќе да не бидеш тука и овде.

А јас, јас ги сакам дијалозите на времето, тие изгубени денови скриени во длабочините на моите желби.

Таа несебично ми ги исполнуваше сите мои желби.

Со ваквите неурамнотежени размисли бев обземен уште вечерта по сахраната на Самоников, додека се прибиравме со Катерина во нашата соба.

И ете, токму тоа чувство, дека може да ми се случи во отсуден момент да не можам да ѝ овозможам на мојата желба или потреба да зачекорам ме правеше повеќе од збунет.

Е, па зошто тогаш останав глув пред ваквата моја желба.

А што претставуваше таа моја желба?

„Се качив на врвот од планината, го сочекав самракот, потоа срамежливата, добра светлина на првата ѕвезда, па втората, третата, другите ѕвезди на темната дланка на небото ги палеа своите оганчиња, и јас знаев дека сите самовили, сите џуџиња, сите духови на претците се таму, на нив, на блиските ѕвезди, дури и фараоните, и светците, ја разбираат мојата желба, ми ја подаваат раката“.

Во темелите на космосот кој за себе го изградив е мојата душа, моите чувства, моите мисли, моите желби, моите солзи, мојата љубов, едноставно моето постоење, единствено, незаменливо, неповторливо.

Ико еден дел од мене не беше задоволен од тоа како го живеам животот и имав некои неисполнети мои желби и посакувањеа, јас сепак имав во себе акумулирано резерви од минатото, односно од убавите моменти што ги имав поминато во Франција пред многу години, па тоа донекаде ме правеше попозитивна и пооптимистички расположена.

Уште од детството моја желба беше да бидам разбран, да бидам способен да го кажам она што сакам да го кажам и да бидам слушнат.

Гледачот станува дел од реалноста и се прашува дали тој (или таа) некогаш ќе може повторно да ја напушти.

Стануваше претопло, а мојата желба за морето, плажата палмите и летните дискотеки пак почна да расте.

Уште од почетокот мојата желба да живеам во Скопје беше преголема.

Знаев дека ако му кажам ќе се однесува поразлично, а мојата желба беше што побргу да видам каков е вистински.

Малку беше тешко да најдам компромис на сите мои желби и обврски, а плус да не им пречам на мајка ми и татко ми да си го тераат животот најнормално.

Ги знае добро моите желби скришни и знам што сака од сите вас да скрие.

Исто така, ми се случуваше многу често да ја измачувам и мајка ми со таа моја желба и мака, постојано надевајќи се дека еден ден ќе сфати што сè преживувам и ќе стори нешто да ми ја оствари желбата и да ме спаси од маката.

Мајка ми стрпливо ги слушаше моите жалопојки и секогаш нашите разговори завршуваа на ист начин.