ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Јатката на моливот, сите мои копнежи и тајни ги пресоздаваше во зборови и таа нејзина дарба е дело на голем и свет оган, низ кој се топела и претопувала нејзината света твар, сѐ дури низ тој оган и самата не се пресоздала во мое сеќавање.

Печат врз него нека биде оваа париска светлина која ги заменува и моето име и моите копнежи до оној миг кога Ти се симна на земјата за да го спасиш Адама. Но, тоа не се случи.

Сега, засекогаш тој ќе ги изуми и сите имиња, сите адреси, алегории.

Јас и два живота да живеам нема да се доволни да простам и заборавам.

-„Колку може да биде скапа надежта на двајца млади луѓе?“

Те чекав на крајот од сонот, беше толку блиску до мене, го допирав твоето лице, на глас го изговарав твоето име, ти го чувствуваше мојот копнеж да те претворам во совршенство.

Никој нема да ти го допре срцето, зошто таму е моето срце, во твојот поглед е мојот лик, во твоите очи мојата убавина, на твоите усни мојот копнеж, на твојата душа мојата љубов, на твоите гради мојот живот.

Моја потреба е - потребата да бидам потребен, мој копнеж - копнежот по мене да се копнее.

Желбата ќе се појавеше одненадеж, кога најмалку ја очекував и ќе ми ги однесеше сите мисли натаму, кон тие непознати земји и градови што ме очекуваат, а никако да ме дочекаат.

Понекогаш ми се случуваше да го потиснам мојот копнеж по патувањата во странство, во тие далечни земји во кои никогаш не сум била, ама никогаш не можеше да ми се случи сосема да заборавам на тоа.

Господи, се молев без лузни и гревови во душата.

Подај ми рака да станам и да ги пронајдам шумите на моите копнежи.

И моето срце беше немирно заради помислата дека, ако сакам мојот живот да го наречам живот, ќе морам да го напуштам домот на родителите, и да ја барам, а не знаев дали ќе ја најдам.

…Кога месечевиот срп зелен меѓу пурпурното руменило завидливо се прикрадува – непријател на денот, со секој свој чекор потајно ги коси ружите, Ги коси сѐ дури не паднат, бледи, во сенката на ноќта: така паднав и јас самиот некогаш, од лудилото мое по вистината, од безумните мои копнежи по големиот ден, уморен од денот, болен од светлината, - паднав долу, во самрак, во сенка, од вистина Еднаш согорен и жеден за неа - се сеќаваш ли уште, се сеќаваш, пламено срце, како некогаш жедно беше?

– Токму јас прогонет да бидам од секоја вистина! Единствено будалетинка сум! Единствено поет!

Беше бестелесна, а сепак сиот мој копнеж се впиваше во неа, затоа што знаев дека, некаде на светов, таа има и свој телесен облик.