ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Изразот на моето лице кога се завртев накај мостот (еден од многуте) што ги спојува Будим и Пешта ја насмеаја мајка ми.

Со непочитување го прекршив знакот на замор на моето лице.

„Што правиш тоа?“, ме праша, очигледно изненадена од таа игра, од таа неочекувана и за неа непозната нежност после гризењето по целото тело; „Го барам папокот на вселената“, реков; и кога продолжив со таа игра со папокот, таа се смири; престана да ме удира, рацете ѝ тргнаа кон моето лице, ме повлече кон своето лице, кон устата, и веќе следниот миг, според начинот на којшто ме прими и се отвори јас знаев (тоа движење ми беше сосема непознато, како на маж кој не преспал со жена): тоа не беше онаа Луција што доскокна од вратилото во мојата прегратка.

Се разбира откако тебе ќе ти биде одземена.

Му зборувам ете така, прилично горчливо, но без лутина во гласот, а тој ме гледа како првпат да го видел моето лице. И не е многу е среќен.

Дали токму ваквите збунувачки размисли што не знам од каде наидоа утринава, ја спречија твојата насмевка да се појави на моето лице?

„Сакаш да знаеш што имам заклучено од тие денови во чекмеџето на моите спомени?

Насмевката што не се симнуваше од твоето лице, барем за мене, беше најјасното обележје на сите твои упорствувања низ тешкотиите, а токму моето лице го сметав за најсоответно место на кое ќе може да се пресели а потоа и долго да поживее таа насмевка.

Иако очите ги остави долго запрени на моето лице, очигледно беше загледана далеку во минатото.

Ја сметав дури и за многу значаен залог.

А потоа, по малку време и сосема неочекувано насмевката му ја врати на лицето ведрината!

Не сум сигурен колку една ваква последица, каква што е спречувањето да се појави насмевката, може да се земе како причина што ќе разјасни одредени случувања, но знам дека токму појавувањето на твојата насмевка на моето лице, ја чувствував како обврска. Како еден вид аманет.

Но таа збунетост пред мојата исповед , барем на неговото лице, траеше само еден момент.

Сега е вистински миг да ја бакнам Ева Шајбер, но токму кога се веднам над неа, таа ги отвора очите, бргу седнува на креветот, со собрани колена, и сосема близу до моето лице, ми вика: - Ајде да си играме историја!

Веднаш почнува да чита:...зад твоето лице постои сешто, зад моето лице е и твоето...треба да имаш доволно шапки...(со левата рака го зема преполнетиот пепелник)...знам дека постојат големи слабости...случувања имаат свој од...(ги истресува догорчињата во ќесето врз компировите лушпи и неуспешните страници од огледот за Калвино)...ги броиш пукнатините на таванот (навистина ги има)...чувствуваш ли како од овие писма се ткае приказна...

„Зад твоето лице постои сешто, зад моето лице е и твоето...

Да не не се чувствуваш добро, - рече таа гледајќи со загриженост во моето лице.

Ме затвораа во кафези, ме јадеа ѕверови, бегав од вештерки и кога се разбудив ја сетив топлата нежна рака на татко ми врз моето лице и неговиот загрижен глас што ме викаше по име.

Вера и натаму не ги иставаше очите од моето лице, како од него да сакаше нешто да разбере.

Таа се смееше и весело ме удираше со дланчињата по образите.

Ја зедов в раце, и ја приближив до моето лице.

Гледав во него, а како да гледав во некој друг Зигмунд, и како да го гледаше некоја друга јас.

Понекогаш ме земаше в скут, и додека седевме крај прозорецот зад кој врнеше снег, таа ми раскажуваше бајки во кои доброто секогаш го победуваше злото.

Понекогаш ме земаше в раце и излегувавме од дома и минувавме покрај дрворедите; со едната рака ме придржуваше, притискајќи ме на своите гради, а другата рака ја испружаше високо, откинувајќи цветови од најниските гранки на липите, костените и багремите, а потоа ги ставеше цветовите меѓу нејзиното и моето лице.

Со своите раце ми ги тргна рацете од моето лице.

Не верував дека Онисифор со белег на лицето не ја забележа преплашеноста на моето лице и замагленоста под клепките над кои орлите и небото се измешаа црно и сиво.

Онисифор Мечкојад не се излажа дека ќе сум предавник, сеедно што тоа се случуваше поинаку отколку тој што очекуваше.

Стоев во двоумење и мислев дека од моите очи розга крв што почнува да ги копа на моето лице првите бразди на староста. ...

Со едната плешка лежев врз нечија секира. Немав сили да станам и да се преместам.

„Оди си“, се наведна. „Кажи им дека сум овде, дека ги чекам да дојдат и да ме запалат. Во детството ме апнала змија.“

Потоа некој ја стави својата тврда шепа помеѓу моето лице и земјата и ме покри со нешто.

Ќе ве известам кога ќе оди емисијата, а вие ја имате привилегијата да го запознаете и моето лице и мојот глас.

Во водата е и едно ретко облаче, забелено, како и косата моја. Моето лице и небото на исто место се гледаат.

Мислам дека на моето лице играше некоја евтина насмевка, додека го плаќав кафето, но таа не се предаде.

Во секој случај, едно е сигурно: ако јас сум црна овца – иако во тоа лично воопшто не сум убеден – но, ако сум, тогаш јас сум од поинаков вид од онаа на стрико ми Ото: ги немам неговата леснотија, неговиот шарм и, згора на тоа, ме притискаат моите долгови, додека нему, очигледно, не му пречеа.

Доенчињата се смируваат штом ќе ги кренам в раце, а кога ќе ме видат се смеат, ако воопшто можат да се смеат, иако велат дека моето лице ги плаши луѓето.

Јас се насмеав и се вратив кај масата. Оттогаш почнавме да се гледаме секој ден.

Не е точно тоа дека имињата на Маргарита или Ана дојдоа подоцна или дека сега тоа е начин да ги разликувам во пишувањето, таквите нешта веднаш стануваат одлучени со самата игра, сакам да кажам дека одблесокот врз стаклото никако не можеше да се вика Ана, како што ни Маргарита не можеше да биде името на девојката што седеше наспроти мене не гледајќи ме, со погледот на црните очи загубен во тагата на тој интеррегнум каде што се чини како сите да ја консултираат зоната на визијата која не е онаа што нѐ опкружува, исклучувајќи ги децата кои гледаат право и сосредоточено сѐ до денот кога и нив ќе ги научат да се сместуваат по меѓупросторите, да гледаат а да не видат, со она пристојно незнаење својствено за секој близок привид, секој опиплив допир, при што секој е улежан во своето меурче, класифициран помеѓу загради, додека ја чува постојаноста и најмалите количества од свеж воздух помеѓу туѓите колена и лактови, затскривајќи се зад „Франс-соарот“ или џебните книги иако скоро секогаш е како сега со Ана, скоро секогаш се некои очи што се сместуваат во процепите од она што навистина може да се гледа, што се сместуваат на она неутрално и делумно тапо растојание што се протега од моето лице до лицето на човекот сосредоточен на својот „Фигаро“.

Изгледаше исплашена од грчот на моето лице, од мене, сиот грч на месо и надежи.

Дали луѓето го гледаат тоа, дали моето лице ја издава тагата!?

Не верувам дека сето тоа потраја толку бесконечни векови, но кога ми ги стави своите раце на моето лице и кога ги зеде моите во неговите, кога најпосле ги отворив очите, - јас само за малку што не крикнав.

Утрото потоа, ги измив соништата од моето лице, и си го исеков погледот од рабовите на твојата насмевка.

Буричкав низ средства за маскирање и ми се причини дека моето лице, кое претходно не го забележував, изразено почнува да ме гледа.

„ Ти си мислеше понекогаш“, рече О'Брајан, „ дека моето лице - лицето на еден член на Внатрешната партија - изгледа старо и истрошено.

„Ти сега мислиш“, рече тој, „ дека моето лице е старо и уморно.

Солзи потекоа низ моето лице.

Господе, Боже..., колку болело да изгубиш некој најблизок. 14 мај Ако ти кажам дека река од солзи течеше низ моето лице, дали ќе ми веруваш?

Блажено да е твоето пресветло лице озарено од Светиот дух, од него на моето лице богоразумен блесок сјае и многубожечката измама се искорени.

Го барам лицето на каменот, Каменот на моето лице Го барам Сам во самица.

ЉУБА: Тоа беше на осми октомври, и врнеше дожд, - затоа што, јас си спомнувам, санитарците беа во мокри мантили, и моето лице беше мокро додека ме носеа.

Сцената се претопува од тоталот на ливингрумот на крупен кадар на моето лице, облеано со по некоја носталгична солза.

Последнава забелешка, со сите откачени асоцијации што таа ги содржеше, ја придодадов бидејќи забележав како приоѓа Јана.

Мојот познајник, Самоников - мислам дека се насмевнав (за малку и Катерина да ја прашам дали забележала некои промени на моето лице) - мојот познајник Самоников да беше случајно фараон или некоја слична фаца веројатно ќе мораа и неговите љубовници и метреси да го придружуваат на ова негово големо патување.

Од моето лице Стариот писател го пренесе погледот на масата.

Јана застана и се сврте кон мене, го зеде моето лице в раце и го приближи до нејзиното.

Можеше и да ме повреди додека се затвораше!

- Така е сепак подобро - дошета уште еднаш до мене непознатиот глас и во тој час тресна некоја врата која изгледа стоеше пред мене; зјаела пред моето лице а јас дури сега ја видов, и тоа затворена; некоја врата која изгледа висеше обесена во воздухот!

- Оправдан си - рече Б.С. загледан настрана од моето лице.

- Знаеш многу добро дека јас и Денко Самоников се знаевме колку за едно службено доброутро, или за она необврзно како си?

А тоа го правеа истите оние дланки што го приближија моето лице до нејзиното, и притоа слушав како му објаснува на Жолтко но со гласно шепотење дека пријателов ( тоа пријателов се однесуваше лично на мене) значи божем мене ме советоувала како да се однесувам со нејзиниот сопруг.

Нејзиниот, барем така ми се причини, љубопитен поглед, што внимателно ја следеше мојата рака додека го извлекува столот од под масата за да седнам, бавно се крена кон моето лице.

II. Кога се симнав на перонот, снегулките се лепеа и сушеа на моето лице како солзи.

Отворив очи и тогаш врз моето лице се спушти поткована чизма.

Од тоа што го гледа процесот на стареење на моето лице (и тело)?

Се поздравивме со малку збунети насмевки.

Но кога Ратко списка и кога по главата му се слизна крв, смевот од моето лице за миг исчезна.

Кога ќе се сетам што најмногу ми недостасува, тоа е насмевката што се раѓа на моето лице и спокојот во мојата душа кога ќе се појави нов сјај во твоите очи кога доаѓаше да бидеш со мене.

Ти се радувам зошто знам дека некаде и некогаш помислуваш на мене и слатка болка ти го одзема здивот, кога те буди мојот шепот од сонот кој ни беше одземен.

Сѐ уште спиев кога шепотот на утрото ми го украде сонот, тогаш кога бев само дете, но секое наредно утро сѐ до крајот ќе го барам тоа што одамна ми беше одземено.

Маглива елипса ја покрива мојава душа, можам ли да живеам без тебе!

Се уште ти се радувам кога секоја капка дожд ќе падне на моето лице, кога зората ќе ми ги разбуди спомените, кога копнежот по тебе ќе ме обземе, кога будна сонувам, кога во мислите, во срцето и душата со тебе заспивам.

Можеш ли да го познаеш моево лице меѓу илјадници други, можеш ли во темнината да го видиш сјајот во моите очи, а во тишината да го чуеш гласот на мојава душа.

Станував сѐ погрда и погрда, а очите ми натежнуваа.

Но, послужувањето, за жал, не се состоеше од некое слатко и кафе, како што се надевав, туку од цела една гигантска кокошка, која, како што ми се пофали другата тетка, специјално ја заклале во мое име тој ден.

Постојано си мислев дека другарките всушност и не ми зборуваат за Виктор и Валентина, туку дека нивната приказна на места е бесмислена и гледаат многу напнато и ококорено во центарот на моето лице, восхитувајќи ѝ се на мојата ненадејна грдост.

Првпат видов тоалет со теписон, но не реков ништо околу тоа; тетка ми го забележа восхитот на моето лице и задоволно ми се насмевна.

- А ти, што стори, Нероден Петко: Пред моево лице и пред мојава душа почна да изигруваш господар, дури не спомнувајќи ме.

А тој, наизменично, удираше со цел замав, влечејќи ја кон себе прачката и крвнички загледан во моето лице, чекаше да залиптам, да заплачам, да лелекам, да врескам, да молам...

Го следеше и најмалото движење на моето лице.

Брат ми вели дека моето лице е поубаво од обично.

Веднаш би се омажила за брат ми, иако е зол и неучтив.

Тој вози такси и напамет го знае тајмингот на семафорите.

Баба ти Елена испитувачки ме гледаше, но не прашуваше ништо, погодувајќи по бледилото на моето лице дека нешто страшно се случува.

- Се наведна, ја истави перницата од моето лице, ми ги избриша солзите и ме бакна, исто како што тоа би го сторила мајка ми.

И без да чека одговор од мене, почна да ми шепоти крај увото, залепена со обравчето до моето лице.

А сакам да се уверам дали моето лице го фаќам, дали мојата слика ја пофаќам. И сѐ така, како на лага да се гледам.

Небаре на моето лице да плаче небото.

Стомачето седеше во фотелјата како директор и ликуваше на сопствениот постигнат ефект врз изразот на моето лице.

Изгорен беше да ја види љубомората на моето лице.

За бенките, пак, да не зборувам. Секој ден откривам сѐ нови и нови бенки на моето лице и тело.

Каде биле до сега не знам, ама ми се чини дека никогаш не сум ги имала, туку дека сега почнаа да се појавуваат за мој инает, а за радост на огледалото.

Наместо во огледало, врз лицето на Миру го видов тоа што го имаше и врз моето лице. Тоа индиското!