ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Кога стасавме во Будимпешта на станицата Њигати (западна). Кога слеговме од возот и кога пред моите очи блесна убавината на тој велеград јас, а веројатно и сите други деца, останавме фрапирани, бидејќи дотогаш не знаев дека постои струја...

Испокршија една луксузна кола пред мои очи, зашто сакаше да мине низ нивните редови.

Сѐ што моите очи ќе здогледаа се претвораше во нешто заканувачко: калта, дамките, изгорениците, а ако не во такво нешто, тогаш во играчки од непоправливи метални делови.

Ги толчеа најубавите куќи, а ја столчија пред мои очи и пред очите на таткото на Алегра и нашата синагога, онаа со двете кули во матроски риги и личните кубиња на нивниот врв.

Дојдов до него и го тргнав за ракавот.

Јас дури сега почнував да ја признавам за себе правата цена на неговата личност, и ништо од порано - ниту она големо залагање да ни ја предаде скаутската теорија, ниту вештината да ги примени тие знаења на самиот терен - не можеа да го закрепат во мои очи неговиот авторитет така, како оваа согласност да ме води кај воспитачот. пред кого сам не се решував да стапам.

Таа единствена реченица, веројатно единствена и во вистинската смисла, излезена од неговото перо, беше достаточна да му придаде во моите очи на својот автор ореол на мислител.

Во него има некого што ги памети и нашите очи што ќе ги носи на своите прсти како прстени, ти со синото на твоите јас со црното на моите очи ја постиламе трпезата на љубовта меѓу пролетта и крајот...

Пред моите очи оживуваше армија од црни знаци, на места згустени, па распрскани, подготвени да излезат од хартијата, толку долго задржувани од времето.

Преобразбата се одигра пред моите очи.

- Не, не спијам, - одговори куклата. - Јас никогаш не спијам. Моите очи секогаш се отворени.

Сите овие претпоставки мене ми ги потврди раскажувањето на пријателот Пејо, кој рече: "Знаеш, најнеобично е тоа што токму кога јас мислев дека присуствувам на еден судир што на извесен начин допрва требаше да се случи пред моите очи, речиси токму тогаш ако не и пред тоа, јас црниот човек го видов како се оддалечува од местото на судирот.

Изгледаше вака, о блажени, ако ми верувате, односно ако верувате на очите мои, со мои очи видено, од моја рака умножено: „Пресметка“, рече.

-Но и покрај грешно избраниот пат и произволно донесените заклучоци, потрагата на младиот човек по вистината треба да се сфати како разбирлив чин.

Но вака може да се размислува па и да се донесуваат оценки само благодарејќи на фактот дека за наша среќа но и за среќа на обвинетиот не се предизвикани поголеми штетни последици.

Точно е дека времето за летање ме има одминато.

И наеднаш, иако не можев да го видам, го слушнав неговиот глас: - Понекогаш потрагата по она што нам ни се причинува вистина, фрла грда сенка и врз најдобрите намери - слушнав како му реплицира на иследникот човекот затскриен зад светлината што беше вперена во моите очи.

Ова го зборуваше со некој друг тон, можеби укажувачки или изнасилено доверлив; згора на тоа не беше свртен кон мене туку кон изворот на светлината што беше вперена во моите очи, и дури тогаш сфатив дека иследникот и јас не бевме сами во просторијата на катот; дека тој не спори со некои од моите изјави туку се обидува мојот случај да му го образложи на непознатиот гостин.

Објаснувањава веројатно беа упатени кон иследникот бидејќи овој се насмеа и рече: "Разбирам разбирам.

Како да се наоѓав повторно во оној натпревар со времето и тоа во деновите кога не ми беше тешко да ги прескокнам и највисоките плотови. (Иако и подоцна, додека растев, па дури и сега, кога ме сметаат за возрасен, не спаѓам помеѓу покорните кои мирно остануваат во аголот каде што ги испратил животот).

А од моите очи сонот бегаше.

Ти не си жив. Штом мојте очи сонот ќе ги склопи - во сонот ќе ми блеснеш ти сред тишината, во сиот сјај што целата ме опи, ко оние што блесна дни.

Јас со дланките ја дофатив неговата рака, ја задржав над моите очи. „Сѐ ќе биде добро.“

Брат ми предложи да се качиме на гондола. „Не,“ реков.

Не го гледав она што некогаш толку силно копнеев да го видам; меѓу моите очи и Венеција паѓаше онаа завеса што со годините станува сѐ понепроѕирна, сѐ потемна, а која нѐ дели од сѐ она што е околу нас, па ни се чини дека и она што ни е и на дофат на раката му припаѓа на некој друг свет, свет кој не ни припаѓа нам, и во кој ние не припаѓаме.

Докторот побара Зигмунд да се тргне.

Го зедов капченцето, и легнав на креветот.

Не бев плачела со години, од моите очи ниту една солза не беше излегла од оној ден кога од мојата утроба го извадија моето дете, и сега плачев, неутешно.

Клара легна на креветот до мене и ме прегрна.

Ги кревав едно по едно пред моите очи; беа разјадени од молци, изгледаа како пајажина.

Џарав со погледот, како што, веројатно, и тој џарал по лицата на посетителите, и така, во миг, погледите ни се сретнаа, а од неговиот поглед ми се одзеде здивот, зашто остро стрелна и страотно влезе преку моите очи, до темната одаја во моето сеќавање, кај што се беше сместил уште со мигот на првото сеќавање.

Не го видоа моите очи, но моето срце го сети.

Таа се сврте, погледна сожалително и милно во моите очи и додаде: „Догледање, добар Господине.

Сѐ се случи пред мои очи. Верувајте. Гледав што се случува, но не верував во виденото.

И што видоа моите очи о, Боже? Од што се раширија моите зеници?

Остана да се думам на кого да му верувам: дали на кажувачите кои Марко Цепенков ги слушал и сказните им ги запишал, дали на Караѓоз и на Ване Мицо, што моите ушти ги слушаа, моите очи ги видоа и мојата душа ги запиша?

Една ноќ, може тоа го видоа моите очи, може така ми се пристори, како да ја здогледав старицата, или нејзината сенка, како со запалена борина оди по рабовите од коријата, потоа се спушти во отворот на испосничката ќелија и исчезна во неа.

Тогаш, во миговна штама, ми се стори оти соседот во моите очи забележа жар како отвор на цевка од револвер вперен во него.

Можеби тие слики и не висеа на ѕидовите, туку висеа во мене, во моите очи, во моите слепоочници, а јас ги лепев по ѕидовите, го збогатував друштвото на ѕвероглавите и стравував, стравував.

Во моите текстови постојат многу други зборови и поими кои во моите очи поседуваат иста нужност.

Кога Хабермас нпр. зборува за мојот еврејски мистицизам, тој се повикува на една американска книга на Сузан Ханделман, која во моите очи без сомневање е занимлива, но мошне проблематична во врска со тврдењето дека јас сум загубениот син на еврејството.

Свртен кон неа, со стапалки до распаѓање на колениците стиснати на ѕидот зад мене, ја држев во мрежата на недоспуштените клепки.

Дури и месечината да удреше во планински врв и да се распрснеше како фрлена диња на камен, не ќе се исплашев повеќе.

Капките удираа по моите очи и ме ослепуваа.

Стоев во двоумење и мислев дека од моите очи розга крв што почнува да ги копа на моето лице првите бразди на староста. ...

Од таванот се цедеше матна светлост.

Зелените соништа пуштаа во моите очи студени боцки, на грбникот ми раснеа змучки од мраз.

Во оној час кога таа се доближи навистина без видливи движења и само малку се надви над моите очи, во оној час кога во возбудата и во душникот почувствував скокоткање на мравји разбудувања, невидлива чучурлига го прогласи денот за почеток на пролетта: ливадите ги покриваат белокруни колениши, се разбудува меѓу шаренолисни крвариги желурок и со пренежен писок бара во капинова грмушка оклопена невеста, и се дуе во стоплена бара жерав пред бели птици со смирени крилја, почнува, мислев, зашто сега и водите и небото се сини и дарежливи со светлост, а на прагот на собата падна парче сонце и се разлеа стопено од своја топлина.

Пред моите очи се вртеше в круг жив пламен, тоа го видов, не зелен каков што можев да го сонувам, туку, ти велам, жив, од куп лелеави и жолтоцрвени знаменца.

„Оди си“, се наведна. „Кажи им дека сум овде, дека ги чекам да дојдат и да ме запалат. Во детството ме апнала змија.“

Сандре Самарија ги смири: „Ноќ е, Борисе. Ќе го бараш и ако не се сопнеш од него, не ќе го видиш.“

ТИ Ти стана невреме во моите очи од сите времиња што изминаа остана во главата да висиш фотографијата притисната на градите ја оживувам и голтам...

Клучот ќе го најдеш во сјајот на моите очи".

Некако ми беше полесно кога беше пред моите очи.

И таа го сеќава гладот на моите очи.

Убедени се дека со нивните покани за кафе, ручек, дружба по месечина, кога нивните сопруги се на бања, го потхрануваат моето его и дека, ете, така ќе ја избришат тагата во моите очи, која наводно се чита од далеку.

Да внесе радост во моите очи, да ми тргне на рамка таписеријата.

И, порасна во моите очи. Како вистински маж. Ете...

Одржа една куса реч во која ги пофали потковичаните што се одѕвале на желбите на султанот, (да му се илјада години и севишнот да му ги умножи блаженствата и радостите) за општественоравненство на народите во империјата, ги прими планот и писмото, (покрај парите за такса Максим му тутна и едно навезено кожно ќесе со лири) и испрати по Хаџи Ташку - милум или со сила да го дотераат; рече Измирувањето со тој кодош има пред мои очи да стане.

Не би час и Хаџи Ташку достаса, заедно со општинарите кои отидоа да го повикаат, заедно со тајфата и со Арнаутите од анот Богатиноски.

Е, јас лично сум видел сос мои очи.

Ко и копале темелите многу вода излегувало.

Имало колку едно гумно вода.

Си украл, му рекоа. Покорно ги подаде рацете кон нивните челични лисици и појде барајќи ги моите очи да се прости од мене.

Иако лутата течност не беше варена од зрела `рж бев пијан и безумен и знаев дека сите во крчмата се плашат од моите очи - улишта на пакост и закана.

Тука е пепелта која еднаш беше, но повеќе нема да биде роза.

Ништо повеќе нема да барам. Ќе му верувам на сведоштвото на моите очи.

И пак, предавајќи му се на занесот, знам дека тоа не сум јас зашто подадениот празен ракав лелеаво ме допира, ја тргна сенката од моите очи, ме враќа на оној свет на кој му припаѓам.

И повторно, како нова измама или како исечок на сеопштите заблуди на светото и самиот кошмарен во многувековниот кошмар, од онаа страна на моите очи се одрази во негатив мракот, сега по боја мошне необичен, како да е згуснат од илјадници розови фламинга, слични на многуте јата видени на кенијските езера Накура или Најваса.

Покорно ги подаде рацете кон нивните челични чисици и тргна барајќи ги моите очи да се прости од мене.

3. И пак доколку беше таа, Рубина Фаин уште еднаш излезе пред моите очи, излезе од ништо речиси од некаква линија на мрак и полумрак, слична на нејасен кораб што расне од точка и се доближува низ темни гами додека зад него, зад неговата сѐ појасна силуета, останува повидокот без привлечност и без моќ да предизвика генуфлексилност за осаменикот на крајбрежјето.

Иако лутата течност не беше варена од зрела 'рж, бев пијан и безумен и знаев дека сите во крчмата се плашат од моите очи - улишта на пакост и закана.

Моите очи останаа живи само за ток експонат во гробницата на ненужните стари мечови и наџаци, кубури, клопотарци, икони, лажни Буди и Шиви, црковни книги, евзонски носии, светогорски бројници, сребрени пехари и фајански ламби, кандила, беговски чибуци, во тој калеидоскоп во кој вчерашното време умрело под 'рѓата на механизмите на секаквите дрвени и порцеланени часовници и го нема зад правливоста на старите огледала тоа време од кое испариле и кросниците и творците на сета излитеност. Рубина - но дали Фаин?

Изгледам наивно, меѓутоа, еден многу интелегентен човек треба да внимава на тоа што зрачи од моите очи, а не на тоа што го зборува мојата уста.

Јас во моите очи се гледам како никаквец, кога случајно понижувам некој за да се оправдам.

Едниот беше висок колку што ќе бев јас ако му стоев на глава на некој свој врсник.

Сето тоа е кошмар од семче на изминат сон, ми објасни Жеро Жерав со мисла.

И сега, иако бев буден, пред моите очи се обликуваа од ништо или од трешерењето на воздухот суштествата од ноќните соништа.

Во триесет секунди, пред моите очи изминаа триесет години, можеби и повеќе, четириесет, педесет, и јас се видов истоштен и намален, двојник на брадестиот Водомар или на човекот со два гласа.

”, а тука е и делото кое е, во секој случај, секогаш на друго место, никогаш таму каде што го сакате, дадаистичка провокација или кабалистичка езотерија, потполна спротивност на она „што моите очи гледаат”, според формулата на горе споменатиот сликар.

Пред моите очи како во најубав сон се откриваше целата површина на езеро. Големата вода.

Во моите очи препозна сонежлив сјај.

На англиски јазик, од некој филм, со преубав глас на Бинг Крозби, меѓу кои и „Месечината продре во моите очи“.

Пред моите очи го забележав мајкиното писмо на кое вчера бев решил да одговорам денес.

Тие денови, постојано го одлагав одговорот на едно од мајкините писма, за сметка на овие дипломатски депеши, кои имаа миговно значење, како обичен воден цвет, кои еден ден ќе завршат во архивските гробници Во моите очи оживуваше мајкиниот ракопис, видливо неизменет уште од првите урнеци на првите учители кај француските лазаристи во Солун.

Земете ги сите нив и заколете ги пред мои очи, јас ќе стојам и ќе гледам. Само не во собата 101!“ „Соба 101“, рече офицерот.

Обиди се, погледни со моите очи кон себе.

Она што го гледаш во огледалата е лажна слика за тебе.

Издржи ја безграничната празнина што зјае од моите очи. Сега навистина си сам.

Набргу потоа, Ема ме обгрна со бутовите и ме натисна за да може со одмерени движења нагоре и надолу, и со сила што доаѓаше одвнатре, брановито да продолжи да се движи нагоре и пак надолу, без да се одделува од мене, туку да се лизга по мене и така да се ослободува од струјата што ѝ истекуваше меѓу олабавените усни, додека со поглед откосо, еднаш од едната, а потоа од другата страна на лицето, упорно бараше одговор од моите очи што ја гледаа низ полуспуштените клепки како низ решетки на затвор.

Не плаши се од моето отсуство, од мојата незаинтересираност за тебе.

„Света, премила мајко,“ рече таа, здржувајќи ги солзите, „те молам, жити светиот син што го држиш во пазуви, фрли еден зрачец врз мене, ќердосај ме со рулче, та и моиве очи еднаш да престанат да солзат.

Му го следев сега одлучно погледот што почна да му паѓа пред него или да врти настрана од моите очи.

Кога влегов во болницата сликите од деновите што ти ги помина таму се појавија пред моите очи.

Никогаш во животот толкави солзи не капеле од моите очи.

Блажени да се твоите златозрачни очи кои го одзедоа неразумното слепило од моите очи и ми огреа богоразумна светлина.

Чана ѝ упаѓа во мислата Шо са сикираш, еее гу пулам ја ламка та мандолинта над главите тамунака, еее, изврвија,и уд моите очи избигаа!

Можам да си замислам како си ги вадам сеќавањата од зад уво и одеднаш пред моите очи излегува бифокален објектив (што зголемува и што намалува) и во долниот дел ја гледам моменталната виртуална стварност, а во горниот моите електронски спомени од минатото (се работи за виртуален теле-микроскоп и во продолжение ќе зборуваме за виртуалните објекти).

Можеби требаше да ја достигнам нејзината мака до степен на катар­за, па да се излеат, токму низ моите очи, нејзините задржа­ни солзи, дури по нејзината смрт.

Театарот го заборавивме. Лоши се нивните претстави, ме убедуваше но јас знаев дека се плашиш од сјајот на моите очи фатени од рефлекторскиот сноп.

Чекај, ти си груб. За каков сјај во моите очи говориш, за какви други луѓе?

Која Марија си ти? праша. Чу: гледај ги зелените вирови во моите очи, бакрените водопади во моите коси, треперењето во мојата кожа.

И гледај ме: длабоки се брчките околу моите очи.

Ќе дојдат и ќе ја испитуваат тајната во моите очи.

Не, им рече. Се лажете. Моите очи се празни и матни.

Сети се за болките во моето тело, на мојата глад, на сјајот во моите очи.

Би е рекол - девојко, не биди Марија и плачи по белите птици згрчени во моите очи, по сите бели птици на минатите денови.

Ти се растопуваш пред моите очи како топка сладолед ставена во рака.

Мирно е сега сѐ во пределот на моето око што почнува да лази по изгниените треви место да се јази по препетните лисја.

* Седам во тремот додека врне дождот а чинам дека тече по мене по моите вршки и лисја по моите гранки по стеблата по корењата по моите мравки тече по мојата шума по мојата земја по мојата мисла тече по мојата изненада закопана во брчките го брише мојот уплав мојот страв мојата осаменост во бесоницата во трептеж во напуштеност врви по дамарите мои се вовлечува во моите очи дождот што ме буди што крепи што плоди и јас станав извор што ѕвони цвет што се шири плод што се дрочи додека живеам и растам во оваа стара шума на моето постоење во вишнава гора во шумниве лисја.

А таму, зад темнината во моите очи, Господ со гласот на исушените лисја продолжуваше да размислува: - Замисли си што ќе се случеше некој од командантите да се впуштеше да им го опишува на другарите сѐ она што се случуваше она пладне, а во тој исцрпен опис да нѐ спомнеше и нас двајцата како сеирџии.

- Гледам дека овојпат помалку ми веруваш , но и да не веруваше баш немаше да ме расрдиш - рече и почна да плаче Пеперутката. Но од радост. Таа така тврдеше.

Изгледа во моите очи Загорка Пеперутката го беше наѕрела сомнението, или неговата сенка.

Или ако бевме спомнати како сведоци кои сметаат дека е најумно да го заборават она што го слушнале?

Не знам колку време мина кога сонцето блесна од зад облаците ги помести, ги разби маглиштата и талогот на еднообразноста дрворедот се озари доби лик, па одеднаш некои чудни форми почнаа да се об-јавуваат пред моите очи пред зумот, пред заумот. Ми се стори дека од некаде надоаѓа нешто боготворно светлината го овозможува совршенството но треба да го најдеш барај избегни ја судбината на просечниот ум, колатералната штета на непросветленоста.

Рибино око немам око да те видам имам да те гледам на свој начин, во свое време никогаш да не ти се нагледам од овие сфери, од овие длабини да те изобличам да те преобразам на очите да не си веруваш така исто сум гледала и молчела молчела, значи гледала пред да ме крстиш риба псариа, fish, poisson, пред да ми ја откриеш смислата и од мене да направиш соѕвездие, знак, уметничко дело пред да ме уловиш и од себе да создадеш Риболовец а од мене добар пазар, специјалитети пред да ми ги дознаеш употребните вредности - мои и на моето око, метафизиката пред да измислиш мамки, глисти, црвци јадици, со еден збор јас се фаќам за јадицата а моето око сѐ гледа и сѐ знае но таи и разобликува.

Пред моите очи сал непознати лица.

И во моите очи имаше презир и решеност.

Ма-мо-о-о!

И тоа во дуќанот. Пред мои очи. Да видите само како се однесува“.

II Ќе дојде тоа сончево клопче пролетта како што иде да свие сончесто гнездо во лисјето на нашите грижи а ние двајцата ќе сме два кротки два питоми рида во тој пејсаж од смев наполно наполно зближени Понекогаш ќе си тажна и уморно надвесена над таа лулка од страв зората додека заруди Ќе зрачи тиха светлина твојата приспивна песна барајќи крепка починка во моите очи будни Таа грижа по ноќите ќе ме грее и дење па колку беден ќе сакам мајко да ти речам оти може понекогаш помалку ќе си жена заради тој поток од сон што меѓу нас ќе тече.

Отпосле се запрашав: и да стоев пркосно како цуцул до последната станица само на едната нога, ќе ги избришев ли како што се брише потта од челото, знаците на старост што момчето ги виде во моите очи?

Умот го проектира и го рефлектира целиот свет и затоа светот и животот во мене и околу мене и во моите очи е секогаш поразличен од сите други.

Кога би зборувала за мојата комплицирана личност нема зборови кои ќе му дадат значење на тоа што го чувствувам, зошто ова е повеќе од чувство.

И немојте ни за секунда да помислите да осудувате, зошто не ја знаете причината и приказната.

Сѐ уште спиев кога шепотот на утрото ми го украде сонот, тогаш кога бев само дете, но секое наредно утро сѐ до крајот ќе го барам тоа што одамна ми беше одземено.

И после толку години остарен е, а и збрчкан, злокобен е, а и чемерен погледот во моиве очи.

Мојот плач беше крик на ужасна болка, што ги погоди и небото и земјата и ја уби како со гром мојата душа, сјајот во моите очи се претвори во црни бисери, натежнати над крвавата месечина.

Секое утро горчливо вино и кобно молчење.

Се напив три капки сладок гроздов сируп и во трансот на пријатна опиеност те прашав: “како ќе погледнеш во моите очи кога имаш срце на кукавица, а мислев дека си божество”?

Во тишината на ноќта се слушаше само мојот глас како ранет ангел и исплакав две кобни солзи.

Сеуште немам одговор, но со целото мое срце се обидувам да откријам зошто не сме заедно и секој ден до крајот на животот копнежот ќе биде толку силен како и првиот момент кога погледна во моите очи и таму ја пронајде твојата душа.

Не сум заробеник на спомените, сето она што го перцепира моето око и ги впива во себе прозаичните секојдневни доживувања и илуминации, создава во мене катарзичен порив, ундулација на чувствата, а филтерот се фабулозни увертири на секојдневните драми.

Го идеализирав секој момент поминат со тебе, живеев со желбата да споделувам се, сега се е едно големо разочарување.

Храбриот ентузијазам не беше јака карактеристика на мојата личност, зошто ако не денеска крајот сигурно еден ден ќе дојде.

Рамнодушно ги мразам сликите кои како дежаву се појавуваат пред моите очи тогаш кога најсилно посакувам да ги заборавам, во нив имаше нешто трагично, инсинуации, глува тишина и привид на среќа.

Но, не можев да ги симнам, потсвесно сакав да се измачувам, да гледам во тие неподвижни опскурни референци на некогаш среќни лица и да повторувам колку длабоко ги презирам тие очи и тие усни кои љубовта ја претворија во болка, или уште полошо во рамнодушност, како никогаш и да не било.

Овој свет во допир со несовршенството на реалноста, во моите очи го отслика светот на мизерноста, болката, ужасот од уништувањето на се што создаде Бог.

Биди доволно далеку за да најдеш среќа далеку од мене, а јас во илјадници погледи кои како имагинарни слајдови се губат во пепелта натрупана во моите очи ќе ги барам твоите.

Можеш ли да го познаеш моево лице меѓу илјадници други, можеш ли во темнината да го видиш сјајот во моите очи, а во тишината да го чуеш гласот на мојава душа.

Тешко е да го задржам погледот и да разберам дека колку и да се трудев да бидам среќна да уживам во моментите на задоволство имав чувство на непријатност, неприродност и грижа од вината дека тоа не го заслужувам.

Само неколку часови номадска мисловна осаменост и моите еруптивни мисли и незауздани чувства ќе си го најдат патот, целосна метармофоза на осаменоста.

Рекл он на жената си: „Земи, злаја жено, това копиле што си родила, иди си скоро от мој дом, иди да те не зидат мои очи, да не те убијам со мои руки.“

Старице, ме гледаш со сините очи низ топлата пареа од витлерите на твојата седа коса -такви ми се очите од раѓање; Го пушташ твојот јазик и гледам ќе ме прашаш, низ прозор не умеам да гледам а колку ѝ е чудесен тој на девојкава до тебе; Избрчкана рако, помрднуваш кон мене не ти се моите очи мета на кому кому како што ли ни смета?

Отидоа подалеку од местото каде живееја, а брзо се најдоа под мое око.

Но постоеја Филип и Евелин. Филип, во тие моменти на занес што ги имав со Оливие, ми се чинеше толку далеку не само од моите очи, но и од моето срце.

Им мафтав на нив тројцата, но и на мојот брат чијашто слика никогаш не изчезна од пред моите очи.

Со лицето прилепено на прозорското стакло ги гледав пределите низ кои поминувавме, а тие толку брзо поминуваа пред моите очи, како некоја филмска лента.

Од длапките на моите очи сѐ уште зрачеше доволно светлина која се обновуваше низ задржаните солзи.

Имаше излез. На прагот од Атеистичкиот музеј, моите очи се упатија кон Небото...

Јас бев Д. Х. Лоренс на не правењето, гласот на сите потенцијални љубовници кои копнееа и се плеткаа, но сѐ уште го немаа сторено тоа.

Јас не плачам. Сите жени на оваа маса носат очила. И пушат. Мензата е како оџак.

За мене ова беше уште една таква ноќ и до моментот кога пристигнав на мојата станица веќе знаев дека ќе ми помине, ќе бидам доволно опоравен за да можам да пешачам до дома по мрачната улица составувајќи поеми за копнеења кои што никогаш не ги запишував.

Ги одбегнував нивните погледи за да не го видат сожалувањето во моите очи, моето сожалување кон нив затоа што јас тукушто бев со тебе, твојот мирис сѐ уште беше на моите дланки и толку голема иднина навидум беше на видик.

Ми се расипуваат, така, во главата.

Ја имам таа болест - сум читала за тоа - од која очите ненормално се сушат. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 192

Брат ми вели дека јас сум само едно среќно идиотче, но јас тврдам дека нешто не е во ред со моите очи.

По многу изминати години, секогаш кога ќе видам црвени знамиња, црвени петокраки, црвени пионерски марами, се сеќавам на она партизанско црвено платно што пред мои очи се претвораше во знамиња, во петокраки со кои партизанските единици одеа во борба за слобода.

- Ја сфаќам сега, - реков, и за првпат тој необичен град на мртвите што се простираше пред моите очи, така застанат на ритчето крај гробот на дедо и баба, престана да ме вознемирува и растажува.

„Ме исплаши“, рече прибирајќи си ги нозете една кон друга и загрнувајќи ги со полите од бањарката, подисправајќи се на тоалетното столче од што задникот пред моите очи како да ѝ заигра, предизвикувачки, како да ѝ се смали и да ѝ стана поподатлив за моите веќе полакомени дланки.

„Сврделот“, ми вели овој козарот наш, курирот нивни, „пред мои очи му го тргнаа куршумот, му ги соблече палтото и чевлите и мене ми нареди да го закопам, ни збор да не сум рекол никому и да си се вратам в село...“

— Да ги имаш моиве очи, ѝ велам, и ти така ќе гледаш.

Тоа за моите очи беше како да мирисам лош парфем.

Како врв на сѐ, дојде една студентка и пред моите очи му играше.

Неговото тело, што пред мои очи го натоварија во една количка, беше тело на младинец од 20 до 22 години, во европски но бедни алишта: тоа е заедничкиот тип на злосторниците што беа фатени или убиени онаа ноќ или утредента.

Моите очи не се мои очи (моите очи, очи за далечина).

Галебе мој, не слетувај на моите очи. На тие брегови откинати ниеден пристан нема.

И заборав утре кога ќе ме скрие и сто сонца светнат над нас во висината – во моите очи еден зрак ќе бие, една жива струја и дах на вистината.