мој (прид.) - прст (имн.)

Се напрегам да им ги видам лицата на луѓето кои се како под превез, нивните судбини се ломат под фатот од моите прсти како иструлени парчиња од гранка на дрво.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Така, шетајќи низ мојата архајска епоха и допирајќи го твоето и единствено сонливо и тркалезно зборче јас имам чувство дека моиве прсти ништо друго освен тебе не паметат...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Погледнете, погледнете на моите прсти цутат рози. Викаше на руски Аксја. Посмотрите, Посмотрите!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Чувствував како срцето ми бие во грлото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги тргав од нејзината коса; некои успевав да извадам, некои се распрснуваа меѓу моите прсти, испуштајќи слузава течност која се лепеше за мојата кожа и за косата на Сара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Минував покрај витрините, моите прсти допираа украси од дрво, хартија и метал, алишта и покуќнина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неговите прсти, лепливи и со чуден мирис, ги галеа моите прсти со кои си го имав прекриено лицето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нечии прсти ги стегнаа моите прсти. Знаев дека тоа е Паулина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Можеш да одиш каде што сакаш. Но не со мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Погледот ми беше матен и не можев да видам дали има солза во неговите очи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не знам каде ќе одам. Можеби во Венеција.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој ги тргна моите прсти од своето рамо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа ја наполни раката со гасениците кои успеав да ги извадам, и рече: „Еден ден ќе се претворат во пеперутки.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го направив оној наш таен поздрав од времето кога бевме деца: ја испружив раката, и со моите прсти му го допрев челото, па носот, па брадата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Знаев дека на нејзиното лице и во тој миг трепери онаа насмевка која некои од слепите луѓе ја имаат постојано, дури и кога се свиваат пред ужасот и смртниот страв.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Тогаш, сакам да дојдам со тебе.“ Го допрев неговото рамо со моите прсти. „Каде и да одиш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
По некој предмет ми остануваше в рака, и го ставав во торбата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Само разбрав дека моите прсти, овие прсти, месје, остро се забоцуваат во топлото, драго место на Жаклин. Бев луд од болка. Тоа е сѐ што паметам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Толку бојазлива во ритмот, ме обвива и кружи пружинкасто, слегувајќи до моите прсти и пак нагоре.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Времето тече низ моите прсти како вода.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Едно румено и шушкаво небо е под моите прсти и сепак не сум ни виножито ни облак да копнеам по небо.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сеедно, во моите прсти не умрел огнот а ти имаш толку бела и нежна кожа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Цигарата догоре во моите прсти, и јас, како самиот да догорувам, немав бол за тоа догорување.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во темницата ми се стори ситна и нејака, твоите солзи уште повеќе ги печеа врвовите на моите прсти.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Беше студено твоите врели солзи ги печеа врвовите на моите прсти.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Мојата тајна е во моите прсти.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Значи нѐ обзема есента а под моите прсти лисјето на времето лета како лисјето во градината.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Сфатив дека имаат дојдено до вистината на ист начин како што постапував кога пребарував еднаш одамна што останало по преградите на паричникот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го испипуваат. Па добро, ако бев навистина таму, (иако не бев сигурен каде точно се наоѓа тоа таму), бев сè уште и жив и здрав, моите прсти го утврдија тоа откако самоинцијативно ја сторија потрагата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Да мижам значи сета слобода на гледањето да ја препуштам на моите прсти таму кајшто душата се сместува бесшумно, како во име и излегува надвор да допре и да ја допрат.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
- Па нели си ти храбар, Зоки? - Јас сум храбар, чичко, но моите прстиња се добри. Не сакам да ми ги накажувате.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Не, чичко, сите мои прстиња се мирни, - вели тој. – Не давам ниту едно да ми боцнете.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
И никој не знаеше кои од розите се гризови од трња а кои бакнежи на невините плодови. напомена: Песните објавени како додаток на второто изданије на романов, печатени се во стихозбиркките: Прстен на времето (1993 г.) и Близу до смртта и близу до животот (1998 г.) Препрочитувајќи ги откако беше објавен романот авторот ја збележа неодминливата блискост на романот и песните.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Погледнете, погледнете на моите прсти цутат рози. Викаше на Руски Аксја. Посмотрите, Посмотрите!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Како тие песни да претставувале поттикот за да се создаде Жената на белогардеецот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Што сонуваш и шепотиш и мислиш кога по ноќва моја прстите твои бладаат можеби сакаат да ја откријат вистината што грее меѓу рацете и градите Јас и ти сме како тревата и ветерот: допирот нѐ крена од едно јалово мирување затоа сега нѐ вознемирува овој наслутен лет со кого плискаат љубопитни нашите дланови глуви Желбата благо се нурка во твоите широки очи и шуми за кревкото стебло што скоро ќе се роди
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Секоја вечер пред легнување ја галев сликата, а моите прсти остануваа прилепини на неговиот лик и тивко си изговарав - Те сакам.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Музиката струеше низ мојот грб и се појавуваше на врвовите на моите прсти.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Кога падна горниот дел на твоето бикини, моите дланки, издлабени како да носат вода за испукани усни, ти ги прифатија градите запаметувајќи ја нивната деликатна тежина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Покрај Златниот Брег, облакодерите почнаа да блескаат, прозор до прозор, наспроти мракот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На моите прсти, твојот префинет мирис се мешаше со кокосовиот миск на лосионот за сончање со кој што без прекин си ги мачкавме телата еден на друг .
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)