„Браќа мои, кога пред вас нескајќи ја открив својата телесна слабост, оти заморот од долгите патувања и проповеди ме совлада, та духот ми потклекна пред слабоста на телото и гласот ме издаде додека ви зборував, со најголема загриженост за моето здравје притрчавте да ме задржите во тетеравиот чекор на моите стапала изранети од долгото одење.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Се сопнав и паднав. Брат ми се поднаведна, ми помогна да станам. „Добро си?,“ праша. „Добро,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Тогаш од под мостот по кој минувавме се слушна песна; јас за првпат при таа прошетка го одвоив погледот од моите стапала, погледнав кон каналот по кој, во гондола, пловеа неколку млади луѓе, и пееја.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Истиот копнеж го имаат малите прсти од моите стапала кога ги шетам наоколу во тесни чевли со високи потпетици.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)