мој (прид.) - чудење (имн.)

Зборовите што настојувам да ги сведам на пристојно бладање понекогаш како да се знак на неминовноста иако зафатеноста со нив ми се чини како враќање во некое дамнешно лудило од кое упорно бегам а тоа сè поупорно ме следи или, што е уште поверојатно ова лудило, без да забележам, отсекогаш сум го носел во себе како залог, како амајлија, како објаснување за моето чудење пред она што ми се чинеше живот.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
На моето чудење му немаше крај кога играчите во бели кошули, земаа еден вид мечеви односно издолжени светли куки, со кои во трансот на играта ги прободуваа образите, некои протнувајќи ги куките од едниот во другиот образ.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)