мој (прид.) - и (сврз.)

Тој, дури, за копањето на бунарот ни ги потроши домашните пари, дури и моите и, една сума, што ѝ ја имав заштедено на помалата ќерка. Нѐ остави без никаква заштеда.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
— Шо бараш, бре пес, во танецот мој и до моата невеста?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се разбира, не го сторив делото што од мене се бараше, иако уката на Лествичникот за криење на украдени нешта сосем го згрози срцето мое и ми ја извалка душата, со самото тоа што ја слушнав.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Од разлози такви и име добив од отците овде, кои Иларион Сказник ме нарекоа, штом проговореа устата моја и јазикот мој, шестмесечен уште.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И отец Пелазгиј, Асикрит мој и царски, одговорен за библиотеката, учен многу, кому деновите на животот досегашен му се двојно помалку на број од словата прочитани.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Така беше и со Луција: се плашеше од мене, а јас дознавав од нејзините другарки дека кај нив тајно се распрашува за мене и дека прашува од какво семејство сум, што работат моите и дали имам девојка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Со тоа мислам дека исполнувам, спроти моите сили, еден дел од мојот долг кон народот мој и кон татковината моја.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Тебе не ќе ти покажам тапија што било мое и што ми е грабнато кришум од наши денгуби.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На тој Борис Калпак очигледно никој не му се допаѓаше во куќата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Погледот ме водеше во психогимнастички ритам на сеќавањето што копаше по твоето минато -кој не се обидел, не успеал да го врати сентименталниот спој на стара приказна од моето и твое сновидение...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
- Па добро, де! И моиве не се цвеќе за мирисање. - Разликата меѓу моите и твоите е како меѓу демократија и тиранија.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Не доаѓа предвид. И моите и твоите ќе нѐ стават во топ, Рада божем не сакаше!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Прими го богатството мое и споменувај ме во своите молитви, - театрално, со остра нотка на иронија, рече Глигор и ги истури џебовите во плашливо подадените раце.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Со нив е и Чентото, и сиот народ се крена на оружје.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ете, Хитлер го отепа царот, Италија капитулира а Ѓоре твој, Алексо мој и Борис Един излегоа в планина.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Десет мои и десет што го добив облогот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш некој смок беше ја цицал кравата моја и ја најдов сета со крв на боските. 206
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Којзнае дали било песна тоа што сум го кажувала околу гропчињата од Роса моја и од Ангелета мој.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Чукам со пиралката и ги плавам алиштата мои и од Јона, се наведнувам, а мачно ми е.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тие ноќи многу го сонував Ангелета мој и Роса моја. Секоја ноќ ми се јавуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го душка Ангелета мој и пак завива, кобно.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Девери мои, рекла таа, не заради мене, туку заради мртвиот ви брат, помислете на чедото мое и не оставајте да умре од глад.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Браќата, исплашени, се согласиле да ѝ ја исполнат последната желба, и во висина на градите оставиле отвор за двете боски.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но се виде моето и мојата педагошка мисија за спас на детето на Балканот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Потоа, очигледно не завршувајќи ја смотрата, неочекувано брзо се сврти кон нас и не давајќи ни барем да зинеме како со магнет ни ги зеде главите, се разбира мојата и Кејтеновата, и колку што можеше посилно ги тресна една од друга.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Мила моја, сега си навистина моја и јас твој!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ако милуате сете четворица, јас су решил да си а посина Нешка и дури су жив да ми биде моа и да ме испрати кај татка, мајка и кај моа Велика.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Посакав да ја оставам неа заклучена зад резето на зборот да чека како жена што чека од печалба и војна од глуви талкања верна на обрачот на љубовта моја и на својата надежда.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Но растот нејзин беше побрз од мојот и поголем куќата што ми ја подјадува со своите долги длабоки корења што се шират во сонот што ми роваат та пукаа во ноќите без сон и ѕидови и порти се пореваа темелите и покривот ни татни од нејзините корни од нејзините гранки.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Сликите во мојата и во неговата глава очигледно многу се разликуваат.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Рибино око немам око да те видам имам да те гледам на свој начин, во свое време никогаш да не ти се нагледам од овие сфери, од овие длабини да те изобличам да те преобразам на очите да не си веруваш така исто сум гледала и молчела молчела, значи гледала пред да ме крстиш риба псариа, fish, poisson, пред да ми ја откриеш смислата и од мене да направиш соѕвездие, знак, уметничко дело пред да ме уловиш и од себе да создадеш Риболовец а од мене добар пазар, специјалитети пред да ми ги дознаеш употребните вредности - мои и на моето око, метафизиката пред да измислиш мамки, глисти, црвци јадици, со еден збор јас се фаќам за јадицата а моето око сѐ гледа и сѐ знае но таи и разобликува.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
„Јас сум Таа. Почивам скрснозе а колковите ми надтежнале од животворност и се прошириле толку многу што се одделиле од мене и веќе не се само мои и не се само тука.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Да цртате срца со стрелички и да ги впишувате во него моето и нејзиното име.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ја газам оваа магла, оваа есенска што лази по грбот мој и `рбетот на градот и што навева студ и сивило во чекорот и што навева спомени на нешто зелено зелено Ја газам оваа сива улица што се проѕева со своите влажни штрбави вилици што гребат и што се бесат за првите пробудени звуци на утрото и што се јазат по кревките и високи скали на смевот
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Имаше и клупа на која ги врежав моето и нејзиното име, но повеќе ја нема.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
БОРИС: И досега ти беше така. Со тоа што куќава беше моја и сметките ги плаќав јас.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Но меѓу моите и неговите зборови постојано ми излегува сенката од Никифор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Куршумот да помине покрај главата моја и да ја погоди неговата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме пуштија, а тој го отвори пликот, досието мое и почна да тревливи, да ги прекршува веѓите и да му се поткинуваат зборовите: марш, марш, марш!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)