Овој ѕид како да го нема, а тука е огромна мрачна бездна... и, значи, како да има многу публика во замаглен театар, редови, редови... седат и сите гледаат во мене.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Сал молк тежок и длабок како мрачна бездна, молк кобен како најтешка клетва... и болка како од отворена рана... Така посакаа други... – да нема луѓе... и човечки одѕив...
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)