мртов (прид.) - јазик (имн.)

Тој беше свесен за балканската комплексност и почитта која требаше да им се укаже на сите јазици во нивното учење, без да се имаат предвид мртвите јазици (грчкиот византиски, славонскиот, османскотурскиот), како и јазиците на голема дифузија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во шумолењето лежеше само една реченица - не е јасна но смислата е заканувачка, лоша; тие неколку зборови на секој стар и мртов јазик, тие корени на мисла, на одамнешнината, му ги демнат движењата и стрепењето. Веќе се тресе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Мојот ден е формула на невозможното што за иднината ќе е можен аксиоматичен чин: мртов јазик сум во стисната муцка од чамово стебло, едно од оние крај кое, бездруго не зебележувајќи го, сум минал на планина од чиј густак пред карабинка сум очекувал вепар, самјак, каков што сум, спред некои, сѐ повеќе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)