мртов (прид.) - ќе (чест.)

Во секој таков лов, по неколку кучиња од жителите на Потковицата бидуваа убиени.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И не настрадуваа само житјата и бавчите, туку и овчарските кучиња: ќе се здавеше некој овчарски пес со нивните, со `ртките и со загарите, а тие ќе го земаа на нишан со пушката и наместо мртов ќе го оставеа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но ако се сретнат негде, во некоја пустина пуста кај што жед со глад се дружи, Давид ќе накостреши мустаќ и Голијат мртов ќе се спружи.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Кога закрепна во болницата, кога можеше сам да оди, пак умот му појде на гајдата и усните сами од себе му се собираа и свиркаа; свиркаше и кога на болничарот му помагаше да ги внесат ранетите во болницата; свиркаше и кога му помагаше да ги носат на операција; свиркаше и кога ги враќаше од операција; свиркаше и кога некој мртов ќе го вадеа од болницата; свиркаше и кога ранетите исполегнати на дрвените кревети офкаа и се грчеа од болки.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Со неа ќе ја откријам лирата со која Ахилес им пееше на своите војници; со неа просторите ќе ги заробам во време и како граница меѓу столетијата ќе ја оставам својата надеж во која – сѐ понатаму ќе се пресоздава и множи; со неа јас ќе одминувам и ќе се враќам во ѕвездите; необјаснивите знаци на луњите и на пустошот, низ надежта ќе ги пресоздадам во тајнопис кој како жесток призив: мртвите ќе ги гледа живи – живите мртви а татковината во мртвите ќе чита свое спасоносно писмо. ***
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Ако ти се случи да пиеш од поток во оној таинствен час кога заспива водата, кого и да повикаш од мртвите ќе ти се огласи и ќе ти ја раскаже иднината.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Немој“, викаше некој. „И мртвите ќе станат.“ „И ќе станат“, докажуваше друг.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„И мртов ќе пцујам. Пукај, што чекаш?“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И се моли на мртов, и мртвите ќе ги разбуди.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На надгробната плоча му го напишаа текстот што тој си го остави пред смртта: ”Ако жив не успеав - мртов ќе живеам со тебе, куќо”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Како да бил бессилен да ги ослободи жилите и месото од грч и со матни очи барал капка роса скриена од сонцето под лански лист, да ги допре усните и да го убие огнот на пониженоста и мислел - бил млад, остарел, се намалил, премал ќе се удави во таква капка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Подоцна, кога уште верувал дека и мртов ќе го мрази насилникот со превивка преку око, се сеќавал дека биле корен на грев неговите мисли: тој тогаш од две теста месел величествен облик за туѓи заби.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сиот народ е истеран да работи. Ангарија. Да можат и мртвите ќе ги скорнат да помагаат. 238
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)