наш (прид.) - око (имн.)

Преку нив ние ја добивме нашата прва духовна храна, зашто со нив се осмислуваше сѐ што гледавме со нашите очи.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Грандиозното финале на филмот со стотици генијално искористени статисти, кадешто се користи возењето на една висока кран- камера која една по друга ни ги открива неколкуте сцени и неколкуте публики, е најдобар пример за претходно изреченото: вистински крај на низата од набљудувани- набљудувачи нема; и нашето око е само дел од таа низа.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Нашето девојче е девојче само во нашите очи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бункерите беа пред нашите очи. Едниот поголем, три околу него помали.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сосема е инаква разработката на мотивите богати со поетска фантастика (Портрет на непознатиот) каде што стварното, скриено од нашите очи, ќе го откриеме низ уметничката постапка, благодарение на визијата на Владимир Георгиевски.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со неа и на неа си умре Сане Сандин, што од јад што од глад, на наши очи, без пензија, зашто не плаќал пензиско ни во српско, ни во бугарско, ни во наше време, зашто не го знаел законот Сане Сандин, наречен Сане Амалино.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во собата блескаво надојде светлината, како директно да се рефлектира од езерото, кое се подаде пред нашите очи во сета своја долговечна убавина.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Го уби пушењето. Здравјето и како блудник.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И добро е што е така, добро е што предметите живеат однатре и уживаат што нашето око ги прима вкочането.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Едно по едно, полипските пипала се смирија. Во нив сега немаше живот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Оддалечувајќи се, чуновите се намалуваа, Ги снема, се изгубија од пред нашите очи.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Оние, за кои веруваме дека ги познаваме, заземаат чудни места во нашето паметење; како да се сместени во некоја препознатлива рамка создадена само за нив и обесена на видно место пред нашето око на сеќавањето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таа ноќ месечината имаше боја на топол и светлив килибар и без престан се огледуваше во нашите очи вковани во бескрајот на ѕвезденото небо.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Веќе неколку години заедно се влечеме по клупите, кои, господ да ги поживи, сѐ уште траат и ни дозволуваат да ги шаркаме и јаваме и да ги разместуваме и влечеме: зиме поблиску до печката, а лете поблизу до прозорците; палавиме и беснееме низ дворот, пред ѕвончето и по него, па дознавме дека главите без наше заземање и неусетно, од година на година, сѐ повеќе одбегнуваат и вишеат нагоре, зголемувајќи го притоа сѐ повеќе и растојанието од носот до прстите од нозете, а тоа најдобро се забележува пред почетокот на секоја учебна година, кога рецките на вратата од училиштето се слизнуваат сѐ подолу, бегајќи од нишанот на нашите очи.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Поради рестрикција на вода, кога ние сме жедни за чаша вода, немаме можност да ги навадиме растенијата и тие пред наши очи се сушат.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Долу, под наши очи течеа бледомодрикавите или жолтозеленикавите води на реката, а ние како да се наоѓавме на катарката на бродот кој пловеше во времето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сега пред нашите очи беше бунарот што водеше до скривалиштата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Оваа помисла ја прифатив како потврда на моето мислење дека од таква голема височина некои навидум ситни нешта не втасуваат до нашето око.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но секогаш кога се сеќаваме на убавите егејски плажи, на мирните и чисти заливи на Халкидик, пред нашите очи истрчува малиот коњаник на својот преубав бел коњ.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)