ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Со време, во Маказар, на нашата фамилија Поцо и на онаа Кочовата, почна да се гледа како да се во натпревар.

Така, за неколку години нашата фамилија стана една од поугледните во селото.

Го закопавме со ордените на Тито, часовникот со синџирче, лулето, паричникот и руската шубара што сѐ уште ја барам на закачалката во станот во Ѓорче Петров, последниот дом што дедо ни не го доби од Сојузот на борците.

Секогаш кога ќе разговаравме за нив како да беа и тие тука.

Јас сум шесто дете во нашата фамилија.

Тој беше првиот мртовец во нашата фамилија.

Ласа многу се лутеше заради количеството на алкохол што се трошеше во нашата фамилија и никогаш не ни ги простуваше пијанствата...

КРИСТИНА: Зошто пишуваш токму за нашава фамилија?

Мудрите луѓе од нашата фамилија тврдат дека стрико ми Ото не влијаел којзнае колку добро врз мене.

Не е штета, не обрнувај внимание на тоа.

Според тоа, иако можев да го гледам толку прекрасниот коњ; иако можев да го помирисам, толку пријатно; иако можев да го слушам како дише, некако возбудливо; не можев да поверувам дека коњот имал нешто со мојот братучед Мурад, или со мене, или со кој и да е друг член на нашата фамилија, што спие или е буден, зашто знаев дека мојот братучед Мурад не можел да купи коњ, а ако не можел да купи, тогаш секако го украл, а јас не сакав да поверувам дека го украл.

Моето пријателство со стрико ми Ото почна прилично рано.

Пиеше, ама никој никогаш го нема видено пијан.

Значи, вистина е. Го украл коњот.

Фразата „Туку, можеш ли да ми...?“, во нашата фамилија предизвикуваше ужас, дури имаше жени, тетки, сестри од бабите и дедовците, дури и братучетки кои, кога ќе го чуеја неговото „само за кратко време“, речиси паѓаа во несвест.

Братучед ми Мурад, кој се сметаше за еден од најглупавите членови на нашата фамилија, почна да пее.