Повторно ја слушав Големата вода, стоев на највисоката карпа, повторно се јави оној непознат глас, таа жена, мајка.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Нели огнот го остави да излезе од пештерата А Човекот што го носеше пламенот Го окова на највисока карпа.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Не стигнувам ни да помислам што јас, малечкото девојче, од својата мирна крајбрежна променада, барам тука, на највисоката карпа, кога притисната врз врелата острина на каменот, ме облева еротското задоволство.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Можеби тоа беше зелениот дух на водата, што знаевме - неми, стутулени еден крај друг седевме на највисоката карпа. Во сон, во магија.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Се искачивме дури на највисоката карпа.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)