И тогаш бев убеден, и повеќе од тоа, дека најубавите зборови или, ако сакате, стихови за љубовта, се разбира, нема да бидат напишани од нас луѓето.
„Записки“
од Милчо Мисоски
(2013)
Луѓе мои, се колнам, рацете на татенцето беа слаби, видовме, влезе во него водата, го однесе, не вадејќи го погледот од тоа чудно изделкано дрвце на полуглас, како за себе повтори: - Мајка, па погледна во Кејтен, во сите нас направи нешто што никогаш не можевме да го замислиме, нешто што не ќе може да се раскаже и со најубави зборови во својата целост, вистина, но нешто што мора да постои, што го чува човека од најголемиот мраз, нешто што неискоренливо мора да живее во човекот, во секој човек, го подигна уште еднаш дрвото блиску до своите очи и, со глас што дотогаш не го имавме чуено, изусти: - Зар толку часови по снег, зар толку денови на студ, зар толку страв, - мрмореше Аритон Јаковлески.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
А што е за право, беше начул дека секое досегање на погледот до дното на залепеното грне е треперливо влегување во јатката на најубавиот збор.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Кон него таа повеќе изразуваше стравопочит (тоа можеше и да се глуми) отколку искрени интимни чувства, но со благодарност кон него секогаш беа исполнети нејзината душа и нејзината уста од која можеа да се чујат најубави зборови за сè што тој направи таа да се вклучи меѓу неколкумината соработници со врвушката на Центарот.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Она кое некогаш беше огниште
небо кое огреваше
сонце дома што заоѓаше
збор од којшто ни се привидуваше
најубавото
збор- боринка
сега стана куќа за кукање
кукавичка дупка!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)