негов (прид.) - збор (имн.)

Во себе постојано ги слушаше неговите зборови во мигот на преселбата на неговиот гарнизон, илјада километри подалеку: „Ќе се вратам, љубов моја, ќе те земам за невеста!“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Наутро, кога моите сестри и помалиот брат заминуваа во училиште, а Зигмунд на предавања на универзитетот, и откако мама одеше да му помага на татко во продавницата, јас го вадев од под тепихот, каде што го криев, оној лист хартија на кој беше нацртан ликот на Рајнер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И потоа ја гушнував перницата, помислувајќи на неговите зборови дека еден ден ќе бидеме заедно, па посакував да заспијам и да ги преспијам сите денови и ноќи кои треба да поминат до тој ветен ден, и тогаш да се разбудам. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И кога тој се искажуваше, неговата душа зрачеше од дното на својот син поглед, таа се појавуваше во секој негов збор до самата тишина, таа ги оживуваше неговите мисли.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се разбира, неговите зборови беа порозови но притоа и погорчливи од овие што јас ги употребив, но мислата верно ја пренесувам, со малата додавка дека своето размислување Боге од Бањи го проследи и со неколку насмевнувања во кои за жал изостана присуството на птици.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Веднаш потоа, пред очи ѝ се мерна лицето на лекарот. Ѝ прозвучеа неговите зборови дека треба да се бори со ваквите состојби, да ги совладува, ако не сака пак да се врати во болницата...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Без нештата од минатото! шепотеше, без да забележи дека ги повотрува неговите зборови... Или само размислуваше...
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во тој момент, гледачот може да забележи дека неговите зборови имаат различно значење во друга реченица.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
“ И, навистина, не мисли, барем ако се суди според неговите зборови од цитатот во написот на Томасини.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Последното утро во Венеција, откако Ана и Зигмунд тргнаа по градот, мојата желба уште еднаш да ги видам двете слики со Богородица и Исус беше посилна од моето накривнување, и јас излегов од хотелот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неговите зборови ми висеа над свеста како Дамоклов меч. Времето како да му даде за право.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Или и неговиот збор доволно не тежел.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Дваесетипет по туѓ газ ич не болат! – ја спомнав резигнирано едната од многуте потврдени од животот поуки - Детски муабети – беше коментарот на Господ, и за прв пат откако го запознав насетив во неговите зборови трепет на сочувство.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Елен Лејбовиц Frјuѕ le 1 mars 2001 Monsieur, Je repense ce chapitre intitul Lеоn sur les divinitѕ qui se trouve dans Lеѕ livres de mon рrе, et qui introduit Lе muѕе de lаthiѕmе. Je vous ai dј dit que јаimаiѕ beaucoup ce texte et que je lаi souvent relu. Il mа donc fait aussi beaucoup rflсhir et maintenant, nouveau, cause des circonstances. Vous y exprimez le regret de nаvоir rеu de vos parents aucune duсаtiоn religieuse се qui mа раrtiсulirеmеnt fait dfаut, dites-vous, chaque fois que јаi eu affronter une nouvelle рrеuvе.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Размислував: живите суштества ги сотира гладта и жедта.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој имаше моќ на маѓепсник. Штом отвореше уста да раскажува, сите се прибираа поблиску до него; го голтаа секој негов збор.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Одекнуваа клето неговите зборови од скршените камбани кои паѓаа од врвовите на црквите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се сметаш за Аполон? Неговите зборови звучат тапо. Излижани се, празни.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И неговите зборови за мир, неговата верба во цивилизациските придобивки на дијалогот и на разбирањето се распрснаа како меур од сапуница.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Никогаш не ги забораваше неговите зборови: Потребни ни се луѓе како вас, за да го фатиме вистинскиот чекор со Европа!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тој мислеше дека се топам од неговите зборови, а таа сиротата падна на филмот и помодре од несреќната желба таа да биде на моето место, во центарот, како што изгледаше.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Овие негови зборови преминаа како струја низ целата постројка.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Обидувајќи се да ги изгладам лошите размисли го свртив разговорот на сандакот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дека нему му било лесно да постапува според наредбите а јас не сум сакал да го потпишам пусулчето со кое се назначува за Директор на државната дрводелска задруга Голема починка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дека ми се причинувало оти сите негови зборови се со по многу нозе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- секогаш при разделбата велеше дедо Иван, а во неговите зборови звучеше вистинска молба.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Најблизок пријател: папагалот, чии што свирежи ги следеа неговите зборови. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 31 Работната соба на Селин!
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Потоа долго во ноќта ги преметкував неговите зборови, ги шепотев, ги џвакав и се прашував: ќе може ли Шефот да се извлече од ситуацијата?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не ги заборавив зборовите на амбасадорот Ерик Руло кој подоцна како патувачки амбасадор леташе меѓу арапските и блискоисточните градови.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Притоа, како живи суштества ги гледаш и неговите зборови што се необично грди, заканувачки а наспроти нив ги гледаш и моите зборови уплашени и немоќни.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ми идат неговите зборови: ,Којзнае кај ми скита сега чупето, кај му ѕемнат ножињата, прстињата?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А штом ќе останевме сами, тој ја оставаше книгата, и легнувавме на креветот кој навечер го делев со Паулина, се покривавме со чаршафот држејќи го со прстите една педа над нашите глави, и потоа минувавме низ некакво блаженство во кое се чувствувавме како споени садови: во таа блискост која посакуваше да трае засекогаш и миг повеќе, во тоа наше едновремено вдишување и издишување, додека така лежевме под белото небо на чаршафот, Зигмунд ми кажуваше за чудата на природата, за долговечноста на ѕвездите и за нивната смрт, за непредвидливоста на вулканите, за брановите кои го разјадуваат копното, за ветриштата кои можат да галат, но и да убијат, а јас чувствував опиеност од неговите зборови, од неговиот здив, од допирот на нашите тела кои лежеа едно до друго.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но Френк не сакаше ни да чуе; се беа договориле дека неговиот збор ќе биде последен за ваквите работи сѐ додека е во состојба да одлучува, а тој е решен да не допушти работите да дојдат дотаму да не може. Ü за­брани дури и да му телефонира на Донат за да го најави нивното доцнење: ако не му биде добро кога ќе дојде времето за облекување, таа ќе замине според договорот, а тој ќе се придружи подоцна.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Од различни места дојдовме во овој град.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се сетив на неговите зборови: „Ова ни на сон не сум можел да го видам“.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Оној ден кога требаше да тргнам на мојот прв училишен час, стравот ме натера да ги измолам моите родители да ми дозволат да останам дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секој негов збор како да беше силно, бело боринче.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во неговите зборови како да беше насобрана ѕвездената прашина на минливоста која сведочеше за судбината на луѓето на една од планетите во непознатиот небески егзил...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Поначесто во неговите зборови го гледавме и ние неговиот прапрапрадедо, махараџата Раџнапур, ги заушувавме клопотарците на камилите и викотниците на камиларите, ја чувствувавме дури и смрдливата реа од кожата на камилите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Оние што највнимателно ги слушаа неговите зборови секогаш беа тие што и без него почнале да ја разбираат суштината на материјалното – дека тоа човека го заробува наместо да го ослободи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Грнчарот продава земја, велат, и неговите зборови може да се зборови на земјата. Така, чиниме почекај, почекај и пак врати се. 213
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Трубадурот внимателно ги ислуша неговите зборови. Имаше слушнато многу нешта за Кинг Џејмс.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На тие негови зборови кучето како да потскокна од место и лавна, по што се оближа со својот "змијовиден" јазик.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Сето зацрвенето и зазбивтано, ова старче чиниш фрлаше искри од устата и, за сето време додека говореше, гестикулираше толку силно , што чиниш со рацете ги удираше оние против кои беа упатени неговите зборови.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Излезе и се замисли длабоко. Како да му ги откри Толе причините за оваа народна буна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- И окуражен од смеата, што ја предизвикаа неговите зборови кај другите, продолжи со истиот тон да му се подбива: - Врзи си го јазикот, зарем отиде, ќе онемиш...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Останувавме во таа опиеност сѐ дури не се изморевме од неа, додека не заспиев, а се будев кога мама и татко, сестрите и нашиот малечок брат, тукушто вратени, ќе завревеа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дајте ми можност и јас ќе ви го кажам секој негов збор. Тој е против Партијата, не јас!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој беше интелектуалецот од клучните барикади во поновата европска историја. Неговиот збор мобилизираше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бог беше секогаш честив и праведен Неговиот збор никогаш заведен За никакво зло не беше набеден И така сѐ до денес кога мојот Бог ми рече: „Те молам никогаш не сметај ме за демагог“ 1997
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Изземајќи ја Марија Кодама - неговата стара студентка и пријателка, лик на ќерка и жена - Борхес умре во најпотполна самотија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неговиот збор, како и оној на ибн Бајко. Манастирот имаше нива со глина и Петре уште од мал се нафати со грнците.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Јас се обидувам да се ослободам од грдата мора и тежина, но најсетне како што ќе рече и тој самиот, користејќи ја токму таа моја мака и мора, тој самоуверено ќе се провикне: Ја освоив Тврдината со валкано минато, (во неговите зборови јас бев Тврдина со валкано минато).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сите со занес, зинати го слушавме, секој негов збор лакомо го голтавме.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа не го стори Арсо, туку молчеливо ја крие пред него својата сомничавост и умилно восхитување му лебди на лицето, а токму тоа го насрчува Етхем-паша и во неговите зборови блуди некоја горделивост што го дразни Арса и речиси, тој е дојден до крајот на своето здружување.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Таксај му оти во Дуње ќе платиш кога ќе се вратите, та белки нема секој ден да те бијат, Позаварди го грбот и коските, оти ќе ни требат за понатака, ако сака господ — заврши Толе и стана, го остави Андона да се мисли што ќе бидат овие негови зборови.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Петре Бакевски Петтиот христијански собор, 553, во Константинопол, го осудил и му фрлил анатема на Македониј, монах од Лихнида, поради самогласките во неговите зборови кои испуштале долги воздишки.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
- Ха... - ги вртеа луѓето главите на овие негови зборови.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Пак згрмеа комитските пушки... Горе се крена чад.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Гласот му е скршен, од секој негов збор се цеди горчина, рацете му треперат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Неговите зборови се обичен шепот на песок што се осипува, а неговата рака посочува кон градбата зад него за која изгледа и не знае дека не постои.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Писмото кое беше испратено на старата адреса на живеење – од која Авдиќ се отсели уште во 1994 – беше со намера да се издејствува тој добие отказ поради, наводно, нејавување на работно место во период од 44 денови (откога Орхан го доби писмото, па сѐ додека не се појави лично во фабриката „Киро Ќучук“).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По неговите зборови настапи една штама од која, се сеќавам, морници од страв ми проструија во главата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Врз неговата ленена кошула отсјај на фригиски вокали и селаните, дењем-ноќем, уште собираат остатоци од неговите зборови.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
- Биди човек, малечок Леме, - Големата вода ги повтори неговите зборови, - биди човек малечок Леме и стегни го срцето.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Од неговите зборови ќе ги издвојам и овие: „Ете, таков е ракописот на животот. Секогаш е нејасен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Неговите зборови како светулки потскокнуваа меѓу житата, си играа, се криеја, сѐ дури не осуна полето во некоја древна белина од момини солзи.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Знаете како одат тие работи!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На Мајка, останата да го чуе Татко, се виде дека вистински ѝ олесна од неговите зборови.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Неговите зборови, изговорени во резиденцијата на југословенскиот амбасадор, доколку беа кажани пред други можеше да се сметаат за дипломатски инцидент.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Најпосле, се огласија неговите зборови: - Мила моја, ноќеска око не склопив на чардакот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
За контекстот на целата ситуација, се чини битно е да се спомене податокот дека телефонскиот број на Авдиќ и неговата нова адреса на живеење им беа познати на фабричкото раководство бидејќи истите беа уредно пријавени во правната служба, но – според неговите зборови – очигледно е дека нивната единствена цел била да го отпуштат од работа, и тоа заради неговата блискост до „гарнитурата“ на претходниот директор кој, пак, беше од друга политичка партија, иако Авдиќ не е член на ниту една партија. 102
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
- Сеирот доаѓа, - ми вели Турчинот, но јас не обраќам внимание на неговите зборови.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ја бара низ мислите девојката на која некогаш ѝ раскажуваше Што ќе пишува во писмото од нејзиниот младич утре што ќе ѝ го прати: На секој негов збор ѝ се надаваа, ѝ се поткреваа дојките,
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
И додека тие нишкаа со главите во знак на разбирање, со задоцнување, по англискиот превод од неговите зборови, тој знаеше дека е само прашање на време кога повторно ќе се врати на местото кое природно му припаѓа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Еден од производите беше новата, свежа шунка наменета за трубадурот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се разбира ќе успее да ги доведе работите во ред, но нема сигурно да посегне по позитивното политичко наследство на Бургиба, во тоа сум апсолутно сигурен - ги коментирав неговите зборови.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се разбира, не сакав да верувам во неговото за тоа време незамисливо пророштво.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Татко беше импресиониран од кусата средба со Мустафа Кемал во резиденцијата на неговиот вујко Али Фети Окјар и од неговите зборови дека на Турција повеќе од кога било ѝ се потребни млади, школувани и храбри правници како него.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко никогаш не ги заборави неговите зборови.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во сето тоа неговите гестови повеќе зборуваа од неговите зборови и тој беше задоволен од таквата поставеност, бидејќи оние што беа крај него му обрнуваа особено внимание настојувајќи да разберат што сака да каже.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Ако му кажуваш, кажи му сè по ред“, рече дедо Стефан, просто му се накара на деда Најда, но дедо Најдо како да не сакаше да обрнува внимание на неговите зборови.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Секој негов збор траеше долго и мачно излегуваше од него - Како да ја напушта библијата.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Махмуд Дарвиш сакаше целосно да се врати на поезијата, на нејзините естетски императиви, на строгите барања на поетиката, но тој не можеше да се оддалечи од волшебната уметност на зборот која ја поседуваше во сублимна моќ.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Рена не знаеше што значат неговите зборови.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Особено во оние, за небото над планината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Низ секој негов збор проникнуваше честа на Големите пости.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
На неговиот збор.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Пред него преплавуваше буица од гневни, беспомошни мисли: меѓу неговите зборови се закануваше минско поле - ако погрешно нагази, ќе биде разнесена.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тогаш ѝ реков, се сеќавам на ѕидот на гробиштата и како Мари-Клод се потпре на мене и како ме пушти да зборувам со лицето загубено во топлиот мов од својот капут, кој ќе знае дали мојот глас стигна до неа со сите негови зборови, дали беше можно ра разбере; сѐ ѝ раскажав, секоја поединечност на играта, таа не-веројатност потврдувана низ толку Паули (толку Офелии) загубени на излезот од некој ходник, пајаци после секој крај.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ми се преповторуваат неговите зборови, ми дојде пак да ги слушам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оттука е разбирливо зошто ваквиот ограничен концепт оди рака под рака со нискиот статус што го ужива преведувачот, ставајќи акцент на разликата помеѓу писателот и преведувачот обично на штета на вториот. Hilaire Belloc го резимираше овој проблем во Taylorian lecture On Translation уште 1931-та, неговите зборови се актуелни и денес: Уметноста на преведувањето е изведена уметност.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Но стигна уште и да каже: „Јас тука ништо не можам“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И во темницата само неговите зборови ми светат. Ме топлат, ме ладат... 104
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Андре Малро како да беше еден од последните!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се гледаше тоа толку проѕирно, што дури на сите им беше незгодно при неговите зборови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тие негови зборови уште толку ме дотолчија и мислам дека целиот мој беден живот ќе ги паметам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Бидејќи Борхес човекот беше лишен од светот, светот беше немилосрден одново покажувајќи дека е дојдено до тоа дамнешно разидување во кое тој толку веруваше - помеѓу него самиот, како уметник, и светот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Среќата не е сѐ, се сеќавав на неговите зборови, кога луѓето имаат и други задачи во животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не си ги чувствуваше ни рацете ни нозете.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш не ги сфатив вистинските мисли и дразби од неговите зборови.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Таа ги слушна неговите зборови и го запраша: - Што нема и кому му викаш?
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Што му го знаеш? Тоа беа негови зборови, а и Петреви.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Во тој предел еден црн ветер расфрла ветер пренесува ветер таму ветер го однесува некаде и донесува ветер. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Но притоа останува вон дискусија една уште посилна поента: дека повикувањето на таквите концепти во секој случај е стриктно иредуцибилно.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Оваа мем-идеја од камените плочи, рашири култура водена од безвремената “добра книга” и од служењето на оние кои ги почитуваат, штитат, интерпретираат и шират заповедите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Треба сега да помислам добро на една таква судбина си рече, сигурно ќе ми биде од полза, штом почанав да ги сфакам вака добро неговите зборови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Никому ништо не му значат неговите зборови.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Во неговите зборови го виде сето знаење кое тој, Савле, сакаше да го поседува – Стефан зборуваше за Аврам, за Мојсеј, за историјата на неговиот народ, од збор до збор ги цитираше книгите на пророците, за на крајот да ги спомене Давида и Исаија и веднаш до нив Него – оној што го распнаа и за кого неукиот народ по улиците шепотеше дека е Месијата, Праведникот кој дошол како што било претскажано.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Поминуваа низ неговите зборови као низ неочекуван дожд; мислам на оној летен, шумен и крупен, од кој ќе ја поднаведнеме главата и не дишејќи притрчуваме до првата стреа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога запре да земе здив се уфрлив во неговиот збор; реков дека Катерина и јас, кога го прифативме заедничкиот живот, не си поставувавме никакви условувања.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но меѓу моите и неговите зборови постојано ми излегува сенката од Никифор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Американскиот поет Џон Ешбери рече за Борхесовата уметност дека е “дело на еден метафизички Фаберже” и споредувајќи го со Кафка додаде: “Го читавме Кафка делумно поради некаква нужда; Борхес го читаме од уживање, додека нашата сопствена рамнодушност ужива во страшната но снажна претстава на еден разбаштинет космос”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Макар што му го познаваа добро карактерот, тие постојано од секој негов збор се штрекнуваа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Иако е исполнет со прекрасни намери.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Татко сега беше песимист, Камилски сега стануваше оптимист, додека на почетокот беше обратно.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Со оваа љубопитност наидуваат и неговите зборови од последната наша средба од пред две недели.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
По добрата вечера и уште подоброто пиење, за кое време Пере постојано ги канеше сватовчините со познатите негови зборови: „Повелете, браќа, како во своја куќа, од своја мака!“ — зетот Крсте ја наду и гајдата од Перета, која секогаш беше готова да проквичи, штом ќе дојдеше некое весело друштво.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Песната беше неговиот збор, а кој ја разбираше?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Утредента, откако ми се заблагодари за музиката, со една еднозвучна учтивост што во ушиве не можеше да не го смали „големото уживање“ што го проповедаа неговите зборови, засмеан додаде, како другар на другар со кого има сосема ист став за работите: „Нели е жив ужас да завршиш ко некоја стара кралица во пијано-бар и да си го лигавиш пијалакот секогаш кога ќе ја засвират ‘Некоја чудесна вечер’!
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Лесно е да се согледа зошто некој кој го прифаќа второво гледиште, имено, Фјодор може да рече дека го смета за застрашувачко (негов збор) тоа што Витгенштајн нема теорија на когнитивните процеси, и дека е „болно очигледно” (одново негови зборови) дека Витгенштајн никогаш не успеал да ги разниша нашите бихејвиористички инклинации.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
При последните негови зборови Марија пак се провикна од чешмата толку силно, та се слушна на кулата многу убаво.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Постои еден Бог, автор-креатор, и неговите зборови се вечна вистина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ќе читам и секој негов збор ќе си го превелувам со устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се утеше со ветувањето дека ќе се врати, а убедена во неговите зборови, стисна срце и се помири со судбината.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Х.Х. беше во состојба да ги следи и моите внатрешни реакции, провоцирани од неговите зборови.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
На неговите зборови трите од жените истрчаа кон еден ќош и ги зедоа обесените на ѕидот две дајриња, a харфата заѕвони ориенталска арија за игра. – Халиле, оро – извика кадијата и погледна во една од тие што стоеја околу постелата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
— Пак тргна од чибукот и се загледа во селаните каков впечаток оставија неговите зборови.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А кога еднаш поверува во неговите зборови, Змејко веќе немаше зошто да не се впушти и најдлабоко во сето тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И веќе со првата приказна за некаква квачка со дванаесет златни пилиња закопана во дворот на црквата “Св.Софија“ побуди таков интерес кај луѓето, што тие го следеа секој негов збор, како да се надеваа дека еве, секој миг ќе откопаат и самите некакво богатство и ќе се простат со неподносливата сиромаштија...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во моментите кога не можам да издржам помислувам на овие негови зборови... и тој е тука до мене, и ја чувствувам неговата рака на рамото, се издишувам и одам понатаму!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Бев пријатно изненаден од неговите зборови: - Старова, со интерес ги читам вашите телеграми од Тунис. Тие се значајни за сите нас.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ги разбирав неговите зборови, низ некоја потсвесна конотација, и како дискретен и тивок прекор.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Зборуваше… Зборуваше…а во неговите зборови ниту траг од сочувство поткрепено од надеж… или барем некоја ситница што ќе потсети на оној низок лет на ластовицата над калдрмата по долгата суша, во оние пресудни мигови на очекување на дождот кој ќе ги подигне од загрејаната почва замелушавените мрзливи инсекти.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А Стомачето ликуваше како, божем, јас сега се воздигнав од неговите зборови, па сега веќе почна да размислува, се чинеше, следејќи му го изразот на лицето како пожестоко да ме спушти.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ја жалеше Змејко и секогаш се чувствуваше стаписан од некое необразложливо чувство на вина пред таа загубена верба во своите раце кај тој старец, во нивната умешност да создаваат, да градат, додека нејзиниот недостиг стоеше во секој негов збор, во секој поглед на оние очички, што не гледаа ниеднаш право в лице.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Некоја животинка го гледаше в очи кој знае како заскитана меѓу неговите зборови.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
И јузбашијата го изгледа Толета и многу му поласкаа последните негови зборови.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Всушност бев со впечаток дека не ме смируваат неговите зборови туку токму тој лет на звуците, што оживуваа во мојот слух а веднаш потоа се трансформираа во разиграни птици.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Некој ми рече дека за таквите идеи е потребен посебен авторитет.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Неговите очи, додека ја пребаруваа земјата, сè уште го имаа оној внатрешен поглед кој на Кети ѝ откри многу повеќе за она за што размислуваше тој, отколку неговите зборови.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не знаеш на каде ќе ќинисаат и каде ќе пристигнат тие негови шашардисани зборови, објаснував, а притоа ни самиот веројатно не ќе сум знаел каде бев и каде ќе отскитав, ако не ме прекинеше прилично збеснетиот Даскалов: - Од каде сега тие муабети?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знаеше секој израз од неговото лице, секоја сенка во неговите црти, имаше еден постојан впечаток дека го гледа пред себе тоа лице, а додека ги изнаоѓаше неговите зборови, на Змејко му се причинуваше дека тој го зел на себе дури и омјазот на оној старец.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го слуша насмевната, го впива секој негов збор.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Не изговара клетва, впрочем другите знаат дека за тоа не се дојдени, само ги ослободува очите од тежината на клепките и почнува да раскажува, бавно и тивко, сеедно - во тишината од другите ќе достаса секој негов збор.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Камилски зачудено го погледна Татко, не сакаше да им верува на неговите зборови.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Си легна со зборот На син ми Александар и снаа ми Мирјана Не е тој тука, замина.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Синот знае - неговите зборови нема да стигнат до срцето на старицата: во него се таи желба посилна од секакви зборови, од секакви реалности.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Стрелајте на кучињата! Тоа беа последните негови зборови.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Уште додека разговараше со О'Брајан, кога го сфати значењето на неговите зборови, низ телото му поминаа ладни морници.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Богуле, гледајќи го како гасне, се присети на неговите зборови: „Има души кои пополека се трошат, не нагло и одеднаш...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
„Васј, не симнувај ме од среќата“, молеше тој, а јас, збунета од неговите зборови или од неговата чудна неприсутност, ги расчеречував очите, гледав околу него, се напнував да го видам она што тој можеби навистина го гледа, а таму ништо освен ништото.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сфатив дека моето решение најде подотворена врата и излез во неговите зборови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Неговите зборови јас многу-многу не ги кладов на умот зашто цело време гледав што ќе прави Киле. Фодуло дете беше тоа Киле.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Еднаш се сети на зборовите на Кјеркегор: „Што е поетот?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А неговите зборови дека секој човек треба да се труди да има што помалку тегобност на овој свет, во миговите на тегобност кои ги преживувавме моите сестри и јас, ми звучеа како потсмев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Зарем навистина во тој момент му заличив на ѕверка, скршена од железото на стапицата, која нестрпливо очекува да биде докрајчена?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во Наташа се разбуди искра надеж: дојде до некаков контакт, некое разбирање; но сето тоа се беше случило само во човечкиот дел од свеста на старецот, оној што исчезнуваше; само оттаму допре тој кревок знак: „не сум јас“; а внатре... внатре... во длабочината на неговата сегашна душа, тој знаеше што е со неговото „јас“; тоа стана трепет од непостоење и цицање крв. 74 okno.mk Поради тоа неговите зборови не го променија неговото однесување; изговорувајќи ги, тој неумоливо се приближуваше до ќерка си... и се впи во неа: Наташа ја загуби свеста.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Вистина е дека веќе одамна г.Милоевиќ составува некакви српски братства кои според неговите зборови должни се да го сеат србизмот не само во Македонија и Тракија туку и по бреговите на Средоземно Море, т.е. во Шпанија и во Африка. (г.Милоевиќ мисли дека Шпанците и Алжирците се Срби); вистина е дека неколку Милоевиќеви следбеници шират ретроградни идеи во Македонија и во Босна и Херцеговина; виситна е дека книгите на г.Милоевиќ и на архимандритот Пелагиќ бесплатно се делат, најпосле вистина е и тоа дека во белградското богословско училиште има и такви професори кои зборуваат дека бугарскиот народ е припрост и добродушен, но прашање е што произлегува од сето тоа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Така стутулен, со здебелен нос и сцрвенети очи, тој изгледаше поинаку: сето негово суштество, пресвиткано и солзливо, молеше понизно за помош, сеедно што неговите зборови се трудеа да му го задржат поранешниот углед.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тоа е исковано во онаа библиотека од која никогаш, според негови зборови, не се осмелил да излезе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Или се уште беше присутен тој потсвесен страв да не ја налутиме со нешто.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
А значајното лице, задоволно од тоа што ефектот го надмина дури и очекувањето, и сосема занесен од мислата дека неговиот збор може да предизвика несвестица, крадешкум го погледна пријателот за да дознае на кој начин го гледа тоа, и задоволно виде дека неговиот пријател се наоѓа во најнеодредена состојба на духот и дека и самиот од своја страна почнува да чувствува страв.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Уште ѝ ѕвонат во душата неговите зборови.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во засекувањата на воздухот кои ги правеа движењата на Рајнер, во сенката на неговиот поглед, во ехото на неговите зборови, се откриваше нешто што наликуваше на потекување на крв.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа, според неговите зборови, беше многу тешка задача, бидејќи секој збор, ако со него се сугерира значењето, мораше да го замени со некој друг.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Се плаши од неговите зборови, се плаши да не не може да го запре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Присутна е некоја посебна нагласка во секој негов збор.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)