негов (прид.) - рака (имн.)

Само разнобојното цветје го чуваше стариот ред и спокој. Гордоста на Раиз.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ја посака неговата рака, токму кога неподносливата болка и го „делеше“ телото на два дела.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тој се ослободува од прегработ на Гога, тешки му се неговите раце, и пак влегува полека внатре.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сотирчо е малечок, има време, ќе открие што можат неговите раце!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Гнев ја мрачи свеста на Арсо и тоа трае се додека не летне од неговата рака последната бомба.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кога ја врати назад на масата, забележав дека на неговите раце немаше ниту саѓи, ниту траги од јаглен.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Додека Просперо ја подига бурата што ќе ги донесе непријателите во неговите раце, режисерот создава цел опсег на водени слики за да ја долови бурата што надоаѓа.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Страшниот Непознат од мојот сон значи ти бил Мирко Бунде!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мораше скоро да му го земе тенџерето, кое сега во неговите раце изгледаше несмасно големо.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Јаренцето ги познаваше многу добро неговите раце и сега тоа ги лижеше нив, задржувајќи се со јазикот најмногу на неговите нокти, на јаболкцата и на подноктиците, каде што остануваа скриени зрнцата сол во поминатите денови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И само штом тој се наведна да ја пали печката, малиот пак беше ослободен и полека, со оној свој срнечки чекор, се добра до неговите раце.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Богдан Русимиров беше човек на Шефот кој оцени дека крај себе треба да има таков професионалец со чиј прозивод би задржал ниво над сите други во увидот на нивната службена работа, но и во приватниот живот: тој се радуваше на материјалот што секојдневно го добиваше од Русимиров, внимателно го складираше, плашејќи се да не се активира предвреме, да не се распрска во неговите раце, да не го разнесе експлозивот што го подготвуваше за другите.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Танаско ја црпна како да е малечко дете, ама таа и во неговите раце, здрвена како прачка, продолжи да ги помрднува нозете чиниш сака или како да има ниет на небо да се качи.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ги спуштив моите дланки и неговата дланка врз мојот стомак.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сѐ она што е сторено го сторија неговите раце.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
— И земјата се врти околу неговата глава, вели, околу неговата рака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Луѓето (и ова го има забележано неговата рака) смеат да горат како полски булки секогаш кога ќе им се приближи убавината. (Не е грев пофалбата на возбудата да го користи повторувањето за да може да се доживува до последен здив).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Набргу предметот што му го привлече вниманието се најде во неговата рака. Го протри со прстите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Мајката не може да го види тажниот неспокој на своето дете; таа гледа кон некое друго место, некаде далеку.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Подоцна неговите раце ќе бидат бавни, трепетливи. Не од старост, не. Од друго.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Секирата во неговите раце можела и планина да располови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му ги заклопив очите, и ја извлеков неговата рака од парчето крпа - кукла.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога, еднаш, во паркот, му рече дека Иван е лекар, тој зеде шепа земја и ја наполни големата уста. „Зошто го стори тоа?“ се иплаши таа држејќи ги неговите раце. „Пијан си, немој...“ Ја погледна и се наведна. „Не, тоа, го сторив за да не прснам од смеа.“ А кога и рече за некој свој пријател лекар што некоја Марија го оставила, кога и рече дека тој бил највеличествената болка на светот, му ги пушти рацете.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
За нас, мила! - блеска чашата во неговата рака. Таа не ја крева својата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Затоа направив место и за неговите раце до моите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Произлезе дека автомобилот му го реквирираат за воени потреби и дека треба да го предаде во Штабот на 23 Пешачки полк најдоцна на 7 април до дест часот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Половината на девојката во превојот на неговата рака беше мека и топла.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Докторот побара Зигмунд да се тргне.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој чекорел во свечена осаменост на обред во кој се кадат со темјан слабушкавите за битка, всушност не ги подавал рацете кон копнежи туку со здив, со чело, со врелина во врвовите на прстите џбарал слободен простор по чии невидливи врвици можело да се стаса до златни бранови на 'ржено море а во нивната лелеавост да се живее и да се чека на доаѓањето на русалките и девојките; со нив ќе е и таа, Ганка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби сакал да ги сочува тие имиња барем за себеси.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Само, видете, Кери Грант не можеше да биде убиец.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Постојала крај него некое време, а после се наведнала и му ги лизнала со својот огромен и рапав јазик обете негови раце. Биле две крвави раце и мечката му ги полижала.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тогаш таа ја затвори својата рака во тупаница и почна да кове по зглобовите со цел да ја разбуди неговата рака од индиферентноста.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И да не умреше Сулејман под Сигет, ништо чудно не ќе беше ако и Виена паднеше во неговите раце.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Еј, фатер Бен, знаеш ли дека твојот Џо е јако момче. Дури неговите раце се сега појаки.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Таков е возачот Коле и во негови раце ни беше судбината додека се влечевме по автострадите од Скопје, кон Белград, Будимпешта, Братислава, Брно, Прага, Дрезден и, најпосле, во Источен Берлин.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Како да провери дали писмото што му го напиша на Хелвиг, е дојдено до негови раце?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таа болка се спуштила и на усните на детето, и на гестот на неговите раце – едната ја ставило високо на градите, над срцето, а со прстињата од другата се држи за палецот на мајка си, и како да покажува со показалецот надолу.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Раката на полицаецот му ја вжаруваше неговата рака со силен стисок. Не е тоа да не побегне.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ме престраши некаков удар по надворешната страна од прозорецот – се свртев кон таму, немаше ништо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И неочекувано откривам како во мојата замисла Виктор наеднаш ѝ приоѓа, како со еден зафат на раката ѝ го откинува десниот ракав, а потоа секавично неговата рака повторно се крева и сета десна половина од фустанот останува згмечена помеѓу неговите прсти.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Тоа е сѐ, - му вели таа и ја стиснува силно неговата рака и уште повеќе се припива до неговото рамо, така што тој пак се заборава.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Понекогаш се опијанувал и ги претепувал децата и сопругата Ана, која тогаш заработувала рибајќи ги подовите во семејствата на богатите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На чардакот остануваат сами Максим, кој откако ги испрати тројцата до скалите се врати и седна на столот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Иако сето тоа ми беше покомплицирано си турав од топлата вода врз моето тело, шетав со сапунот по нежната кожа и си замислував дека тоа неговите раце ме милуваат насекаде.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Јас со дланките ја дофатив неговата рака, ја задржав над моите очи. „Сѐ ќе биде добро.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше еден дел од сета таа работа, се чувствуваше себе си како еден непогрешив дел, остануваше секогаш буден за секоја ситница, буден, до бела усвитеност, за секоја и најмалечка промена во звукот на писокот на пилата, за секој искачен милиметар од своите лостови, а под неговите раце сè стануваше послушно и мирно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Неговите зборови се обичен шепот на песок што се осипува, а неговата рака посочува кон градбата зад него за која изгледа и не знае дека не постои.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Иван гледаше во една мравка што лазеше крај неговата рака и со сува тревка ѝ го сопираше патот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Неговата сопруга, сѐ уште млада жена и дури и доста убава, прво му ја подавала раката за бакнеж, а потем, откако ќе ја преобрнел на другата страна, таа му ја бакнувала неговата рака.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа мисла и допирот на неговата рака ми помогнаа пак да заспијам, овојпат поспокојно.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Да можат да говорат окнестите камени мостови префрлени преку брзите, бујни реки во Босна или седумте божји храма соѕидани со негови раце во различните краишта на Далмација - многу нешто би можеле да раскажат за копнежите на Аргировата душа во најубавите години на неговиот живот, кога беше полн со сила и полет, готов да ѕида и на самото морско дно, за да види светот што знае и што умее тој.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тогаш го чу неговиот кикот, вриската на разигран коњ, на стомакот ја сети топлината на неговите раце, на ушната школка допирот на здивот, но огледалото не можеше да ѝ го открие неговиот лик.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Притоа готвачот го истренира парчето месо да го фаќа в уста, да скока нагоре кон неговата рака, да му прави задоволство и забава.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Еден од гавазите ја зел бомбата да ја фрли надвор, но експлодирала во неговите раце и го разнела “на еден грозен начин“111.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Иако се дело на неговата рака, овие мали фигури тешко можат да бидат групирани заедно со неговите зрели трудови; како и да е, исто како што и билбоке-то може да се гледа како најава на неговиот понатамошен развој, овие играчки го документираат неговиот ран интерес за игри, преокупација што ќе остави трага и врз неговата уметност и врз неговиот живот, со шахот како еден екстрем, и уметничките игри, односно, неговото одбивање да ги игра - како друг.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Често ќе започнеше малку подбивно: ги знае тој туѓите обличја, неговите раце ги држеле.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Меѓутоа, Хундертвасер „Fensterrecht“ не го предложува како свој уметнички каприц, туку со тоа начело мисли многу сериозно - целта на неговата акционистичка архитектура е секој, кој ќе осети потреба нешто да промени, не само во внатрешноста на својот стан, туку и врз фасадата од куќата во која живее, за на тој начин да го пласира својот идентитет и надвор од просторот на живеење, тоа може непречено да го направи, и тоа само до онаа точка до која допира неговата рака.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
На сопругата и шепнав: - Премини на другата страна и внимавај на неговите раце.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кај Цепенков тогаш ја сретнав, од нечија уста прикажана, од негова рака запишана приказната на Караѓоз за свадбата и свадбарите, за свирките и тапаните, за невестата и младоженецот, за благословот и празната рака.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Таму тој направи што направи. Под негова рака беше сѐ што беше трговија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Било како било, дури по првото писмо на Monty ми стана јасно дека клучот за сите псевдоними се наоѓа во неговите раце.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Додека таа зборуваше, позицијата на нејзината рака се смени; наместо таа да му ја држи раката, сега неговата рака ја држеше нејзината.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не сакаше да ја испушти неговата рака, ни за момент.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Почекај ме овде, - ги исправи веѓите Горда поземајќи го подарокот од неговата рака и веднаш, штом ја затвори вратата зад него, го одвитка и виде долго шише бело вино.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Со другата, пак, ја фаќа неговата рака и Јехуда Давидовиќ чувствува како на Алегра ѝ се тресе раката.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во тој вакуум едни во други постојат сите преживеани очаи; низ новата болка болат сите претходни; низ мојот сегашен очај ме болеше очајот на моето детство.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А гледам и две-три имиња допишани со неговата рака.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Изгледа премногу е зафатен со помислата да не се случи некоја незгода.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Мртов“, чу и се сети: неговите раце и еден човек во исто време умреа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А таму, во неговата рака беше Насмевката.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Кога на неговата рака веќе не ѝ беше потребна поткрепа, таа иста рака ме турна во очајот, како во вакуумски простор, во кој со подеднаква брзина, со подеднаква бавност, паѓаат и пердувот и оловото, и крвта и душата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не, тој така ја држеше раката и мижеше со едното око зашто така му изгледаше дека гулабите летаат пред неговата рака а тој ги турка напред.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ја пушти раката кон едно цветно гранче што допираше до прозорецот; го скрши; пред да го помириса, забележа пчела нурната во цветот; го остави гранчето на прозорецот и почна да ја набљудува пчелата; ја гледаше колку е занесена во цветот што не узна дека гранчето е оделено од дрвото и дека се наоѓа во неговите раце; дури и кога со сламката ја помрдна малку, таа не одлета; цветот ѝ беше како рудник во кој длабеше: кога го собра сиот сок, кога го испразни, излета и зафати да врти низ лабораторијата, да зуи оддавајќи немир, паника.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Желбата барем тука да му се осветам, да му вратам за долгите часови самомачење, немоќен бес, додека наведнат над масата или талкајќи од едно до друго кино ве замислувам – мојата Марија во негови раце, во неговата постела, на неговите усни – тој не може, а да не ја осети.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
„Будалче“, му рече таа заносно чувствувајќи ја снагата на неговите раце.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Потоа и неговите чекори, зад затворената врата, под која неспокојно шетаа и светлината и сенката од газијарката силно стисната во неговите раце.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Оче Симеоне, добро би било да си гуштер и да се печеш на земја крвава од прострелано сонце; кога некој ќе се обиде да те зграпчи, ти го оставаш опашот во неговата рака и бегаш под прв камен.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Газдата Спиро Михаилов лично ми рече: "Твојот човек, госпоѓо беше голем мајстор.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Таа е ...“) грлена и гласна, со распуштени коси и со подадени раце кон неговите раце; ќе се најдат и ќе се јазат по ѕвездена пајажина кон спокојство и тишина во која, најпосле, се разговара со очи и со допири.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не сакаше да се збуни, да ја издаде својата изненаденост, да биде уловен и од брат му, како што беше уловен од себе си во тоа ситно, мало, безначајно откритие. „Навистина, глупаво е да се сметам за зрнце песок, за отпор на твоите води.“ Неоскрнавената белина на новата превивка на неговата рака неодоливо го привлече погледот на брат му.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Првобитното пелтечење беше проследено со порој комплименти на сметка на Рада, која со ниеден гест не се спротивставуваше; не се бранеше ни кога накратко прстите им беа сплетени, ниту кога неговата рака помина низ нејзините долги коси.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„О, каква страст,“ наеднаш се слушна блиску до нас гласот на Августина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Воздухот трепереше на сонцето, пред нашите очи; сѐ беше сосема нестварно, па и неговата рака што ме галеше изгледаше нетелесно, сосема прозрачно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Да си одиме, вели Костадин Дамчески и правејќи им пат на Тахир бег и на Мустафа Салиоски, (кој поминувајќи покрај Лазора и оставајќи лира во неговата рака вели Утре пак ќе дојдеме) му вели на Лазора Гледај побрзо да оздравиш, Хаџи Ташку сигурно зна дека сакаш да се сретнете.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
— Го поткрена гласот повисоко да им даде на знаење, оти сега се тие во неговите раце и „како ќе си постелат така ќе си легнат".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- За што зборуваш? – прашуваше безизразната насмевка на Грофот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таа ги зари своите нокти од прстите во дланката на неговата рака и ја крена, но раката ниту се оттргна ниту се затресе.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Ајде,“ рече брат ми, и јас тргнав по него, навалена на неговата рака, поткривнувајќи, вртејќи се наназад кон мајката и синот, кон нивната разделба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа болка се спуштила и на усните на детето, и на гестот на неговите раце – едната ја ставило високо на градите, над срцето, а со прстињата од другата се држи за палецот на мајка си, и како да покажува со показалецот надолу.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајката не може да го види тажниот неспокој на своето дете; таа гледа кон некое друго место, некаде далеку.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Токму тој стражар не ѝ дозволуваше до крај да ја разголи својата душа и да се препушти на неговите раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тоа беше мажествен глас, кој во својата душа таа го споредуваше со јачината на неговите раце.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Студенилото на спалната соба ја стресе низ тенката ноќница, па триејќи си ги рамената со рацете, дојде до прозорецот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
(Му открива една дојка. Ја зема неговата рака и ја става врз дојката. Стево зашеметен гледа. Сара ги затвора очите. Ја гризе неговата рака. Ги отвора очите. Се закопчува. Пауза. Се гледаат. Без тропање, во собата влегува Сивиќ.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ѕвечкањето на коцките мраз во чашата во неговата рака го потсети дека повторно пребргу го испил пијалакот, пред да се стопи мразот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но со тоа тело над себе, со неговите раце околу себе, таа се чувствуваше некако нестварно природно.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сега, тој беше сосема маѓепсан од осаменичкото творештво така што дури ни длабински бомби поставени во заливот не би можеле да ја запрат неговата рака што леташе, ниту да го натераат да се сврти.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Клетници, кој ве брка!?“ им свика на заровите и над пуловите како крило прпна неговата рака.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ми се чинеше дека не дишам, ми се чинеше дека не чувствувам ништо, само допирот на неговите усни на моето теме, и топлината на неговиот здив што мирисаше на алкохол, и цврстината на неговите раце што ми ја притискаа главата во неговите гради.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа полека ја тргна неговата рака, ги поткрена покривките и стана.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Ќе ѝ кажам, зјапаше во него Бато и ги влечеше танките нозе држејќи се за неговата рака, мислиш сака да му попречи да не ги прерипа куќите.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Само ја почувствував неговата рака што топло ме прегрна и ги видов солзите во неговите очи.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
За кај се спремаш, Здравко, здравец мој попарен, викам и сеќавам дека неговата рака се лади во мојата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во тој исклучителен момент на повторно доаѓање, чувствуваше многу јака желба да биде поседуван од друго тело, поинаква материја во која мислите под некој друг агол би паѓале врз неговите раце, агол под кој мозокот би му работел позабрзано или воопшто не би постоел, постигнувајќи со тоа доближување до сегашноста или некое друго место во кое би можел сопствената рака да ја види од поодблиску и подалеку а да биде тоа истата таа, неизменета во својата припадност и внатрешна предодреденост за таква и ниедна друга форма, а тој сепак да не го мисли тоа и да не мора да биде во тоа така што постојано да мора да се навраќа кон истите нестварни помисли кои го одвраќаат од блискоста со она кое го има заборавено - но чувствува дека може да го сети, бидејќи го насетува, кога успешно би ја совладал пречката, би се надминал себеси или нешто слично, би прешол од другата страна (на истото). 48 Margina #1 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Таа е далеку, до каде не стигнуваат неговите раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа исто така љубезно ги позајми делата од својата лична колекција, почнувајќи со трите коњчиња-играчки што Дишан ги изработил од сечени картони и ги исликал уште како дете.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Поита кон собата на Томо. Го виде како седи потпрен на креветот, со инфузијата која се цедеше во неговата рака, а пред него стоеше строен човек, завртен со грбот кон Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тој којзнае каде, а јас неговите раце ги гледам да ми мавтаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Клечејќи така на подот, ја кренав главата и се загледав во неговите очи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој не се помрдна, зашто Џулија спиеше со главата на неговата рака.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Бетонските блокови, кои само до пред една минута му се чинеа дека се креваат од некоја бестемелна празнина, за да бидат поставени над нематеријални темелни ѕидови, сега се стврднаа во неговите раце, и темелите на кулата преминаа во своите вистински димензии.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Што и да допреа неговите раце, сѐ беше податливо како вода.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека Раиз ме информираше за настанатата ситуација, ќеркичката Јета се беше оттргнала од неговата рака и се беше доближила до војникот со бајонет на пушката.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Навиениот будилник во него беше сигурен и непогрешлив. „Јас сум ти потреба?“ го праша еднаш таа стискајќи ја со коленици неговата рака.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не можеше ни да сфати колку ненадејно ѝ се најде главата во неговите раце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа не успеа да каже ништо, не успеа ни да се помрдне пред неговата рака, иако тоа беше првиот импулс што го почувствува во тој момент.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но, и покрај нејзината вродена бунтовност и инстинкт за самостојност, немаше сила да одолее на погледот и мекоста на неговите раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Вечерта дојде и стрико му на Зоки. Додека другите се поздравуваа, Зоки гледаше во неговите раце. Но, тие беа празни.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Ја зедов неговата рака меѓу моите дланки. „Тоа што сѐ ќе биде исто како сега.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јаков го зеде кибритот, го погледна малиот, а потоа Рена која чекаше да светне чкорчето во неговите раце.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во моментите кога не можам да издржам помислувам на овие негови зборови... и тој е тука до мене, и ја чувствувам неговата рака на рамото, се издишувам и одам понатаму!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Дури тогаш таа можела да замине нагоре, меѓу буките, обѕрнувајќи се повеќе пати, со мечето по себе, оставајќи го својот бакнеж врз неговите раце.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тие негови раце му тежеа на Џемал-ага но желбата да се ослободи од нивната тежина беше плашлива.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во стисокот на неговата рака, Бојан насети желба за пријателство.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тогаш, и само тогаш, неговата рака се опушти.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Чекореа прегрнати; неговата рака повитно се виткаше околу неа, прстите беа наелектризирани.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Притоа, додека го чекаше, тој немаше ниедна друга мисла, не мислеше дури ни на тоа, што значеше за него еден таков среќен лов; беше само еден благ трпнеж задоволство, што се раѓаше во неговата рака и во неговото рамо и му се ширеше по целата снага, обземајќи го сиот во своите топли бранувања.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И се понесе пак во таа своја распнатост меѓу лакомата, ненаситна пила и дебелите трупци, секогаш ни за еден милиметар непогрешиво присутен токму на она место, каде што беа неминовни неговите раце, а само по малку веќе отскокнат на другиот крај, постојано во срцевината на сите тие мигови, непроменливо, исто како овој незапирлив писок на машинеријата, со секое делче од себе, со секоја мисла, тука. Тоа траеше цела една долга зимна ноќ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Штета што се случи она што не требаше да се случи“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се фатив за неговата рака и ја притискав до својот образ како нешто спасоносно, нешто од каде ти доаѓа сигурноста во животот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога некој да го повукуваше оддалеку, од шумата околу манастирот на светецот во неговите раце ... исти красти не струпјосувале, на ист лишај планинските места глекави ни капеле, суша очи низ 'ржена сламка ни пиеле, сме биле, вечнаја памјат ни, пепел е зад нас ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не, не е како другите Богдановото девојче. Залудно Петре пребрзува. Таа не го гледа убавиот и не ја бара неговата рака.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Јехуда Давидовиќ инстиктивно ги доближува своите усни до нејзините. Таа остана така.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Каква моќ има во стисокот на неговите раце.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Преклонетоста на неговите раце се престоруваше сега во некаква тромава отпуштеност, која знаеше само за тоа дека преку денот тој доста се намачил и дека сега треба макар и само да се спие.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се наведе, му бакна рака и му ја кладе парата во неговата рака, говорејќи му: — Земи, дедо Петко, алав и од мене и од господ. По стопати алав.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По лице, по очи. Го бодеше неговото лице, неговите раце што се обидоа да си ги заштитат очите.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ги кренав рацете, ги допирав прстите на неговите раце барајќи некаква надеж и поткрепа, но неговите прсти остануваа неподвижни.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Арсо Арнаутче ѝ ја зел секирата од раце и со бес на елен кога со рогови распостила пат низ гранки кон љубовна игра, удирал околу себе со невидена жестокост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги гледаа неговите раце и наеднаш им се чинеше дека сите магии се кријат во нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не сака повеќе да живее и подготвена е да умре од неговите раце.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
- Во тој миг стисокот на неговата рака нагло попушти и буквално ја оттурна раката на Славица.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога му дојде мисла оти покрај жена може да го обрадува и со некое детенце, за малку што не рипна од постелата да го зграби дедот Петка и да летне, да ја земе Доста и да се најде дома каде ќе го гледа тоа дете, ќе го хране и подига, ќе биде и тој татко како сите среќни луѓе, ќе се радува на тој негов створ и ќе умре на неговите раце.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А потоа го подзеде листот од неговата рака и потпиша.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Некои жени плачеа, а Змејко гледаше во лицата на сите луѓе и во она што стоеше на секое од тие лица, сѐ додека не го изнајде онојго, стоеше веднаш до него, до нивното другарче со барјачето и едвај ја потискаше во себе желбата да му рече нешто, барем да го фати за мишката и двајцата да помолчат, сѐ додека не откри како едната негова рака се оддели од рачката на барјачето и заграба во синијата, што ја подаваа пред лицата на луѓето, а внатре беше пченица со разнобоен шеќер.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Преостана да се соочи со неговиот поглед и да ги допре неговите раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Зошто го сторил тоа? Не знам. Сметал дека треба да го стори и го сторил.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ги приближуваше и ги подготвуваше и најодалечените трупци по ќошковите на таа просторија, ги прибираше пред себе како некое стадо, додека можеше да се оддели од пилата и да ја остави неа да беснее во срцевината на оној, што сега го работеше, а под неговите раце тие и по еден метар дебели трупци ги напуштаа своите места, вкопани во пилотината и почнуваа да се префрлаат еден преку друг.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Како чашата амброзија испадна од неговите раце?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
19. Велес, колцето негово Во домот на Рацин А еден ден во нејасата измаглина се подадоа неговите раце од пресушената грутка од изронетата во заборавената темнина Дамнешни кристали растурени по почвата земна Линии складни во воздухот ги обновуваа некогашните форми дури се будеше мемлата од тркалото Со нив почнуваше земјата да се врти околу зборовите изречени во невреме И пладнето повторно ја воспеваше глината што се раѓа во неговите дланки и сите крикови несекнати и дални и кликот небесен и сончевиот оган нараснуваа во благото тесто на ломната материја на надежта Израстуваше од неа зборот во светла преобразба Зрачниот хоризонт пак над чардаците ги прибираше помнењето и смртта со затрчаноста на водите и времето
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Тие неколку деноноќија ги минав во хотелската соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Вистината беше проста и гола како нож: неговите раце не беа способни за битка и предавнички се тресеа, беа престарени.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но Жолтко веројатно не го беше здогледал одговорот на моите раменици бидејќи беше зафатен со пребројувањето на некој ситнеж што се наоѓаше во неговите раце.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Лежиме на грб и го гледаме небото како тече над нас и во нас и сино и големо и остро до болка, премногу светло, преубаво, зошто не сака да работи ЦД, го удирам и викам “ајде да го убиеме гитаристот што премногу личи на Nuno-Noonoh од Extreme”, со неговата коса долга и блескава и неговата рака што се движи брзо и пребрзо и го цвркоти Morris- sey така прекрасен и љубовен и одиме повторно да ги храниме патките, развигорчето ја ежи кожата и премногу е ладно и зошто седам насреде, ги хранам патките и се чувствувам како молзачка. Молзачка? Патка? Езеро? Небо? Што?
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во зглобовите се вгнездува вкочанетост и длетото одвај се движи во неговата рака.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ги зари своите прсти во неговите раце во бесвесна надеж дека ќе го разбуди од здрвеноста, од која тој беше маѓепсан.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Да е видел господ син мајка да удави, дали се чуло и видело некаде! — писнаа и двете жени и одвај се искуба мајка му од неговите раце.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Досега ножот во неговите раце спасувал, не убивал.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Таа пријателка не беше ни малку поубава и не помлада од неговата жена; но ги има на светот ваквите енигми и не е наша работа да судиме за нив.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И тој, откако часовникот мина во неговата рака, ја повлече изненадувачки внимателно, дури нежно, што воопшто не се согласуваше со неговото рамнодушно лице.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Се смееме додека се тркаламе по ридот вртејќи се со милји додека вистински скоро и да не се движиме.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Овој пат, откако седнав на столот спроти Грофот, додека гледав во неговите раце, реков: - Тоа биле погани нешта .
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Или се уште беше присутен тој потсвесен страв да не ја налутиме со нешто.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ги раскажуваше и убавите и грдите нешта, зборуваше за татко си кој сликал минијатури на плочки кои потоа ги украсувале кујните на богатите; тој умеел не само волшебно да слика, туку и да им раскажува приказни на своите деца за насликаното – за петелот и кокошката, за ветерната мелница и кравата, за млекарката и реката кои се појавувале на плочките под неговата рака.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ѓувезија Дубровска одговараше послушно, без ниеден знак на противење. Всушност, таа и не знаеше што прави.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ова парче хартија, во никој случај, не смее да падне во негови раце.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Силно светел часовникот на неговата рака и тој постојано го вадел за да ја чита посветата, напишана за него на задната страна.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На мојот врат го чувствував стисокот на секој прст од неговата рака).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)