А ако некоја, како што тоа беше случај со неговата сосетка и соученичка Видуша, му предложеше да прошетаат, тоа го правеа далеку од селото и од очите на луѓето.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
„Сфаќам”, вели неговата сосетка, отпива и се смее, дозволувајќи си себе да помисли дали можеби тие две страни не го претставуваат нивниот клуч за една нова и ослободувачка поврзаност, како раздвоени половини од старински назабен документ за договор.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Ех! Но сепак, една мала искра на надеж потајно живее во кучешкото срце на К*, кој постојано виси на прозорецот додека неговата сосетка минува низ дворните површини, ех, си воздивнува К* со надеж за тој, некој, еден ден, ех!
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)