Можеби таквото чувство беше резултат на неговата увереност дека раководителот на службата си ја познава работата и нема да постапува онака несигурно и со многу нерасчистени пречки како службеното лице од пред малку.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Русокос, со сини очи и белоблед, сличен на овдешниот поет Фахри Каја, не толку слаб колку тесноколк, да поверуваш дека дошол од некоја земја на северните народи или дека коренот му лежи негде зад Карпатите, го напушти градов пред петанесетина години и отиде таму од кај што дошол, според неговата увереност, некој негов подалечен дедо, бег, воин или патник кој се оддомил во непозната и покорена земја и оставил потомци.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)