нејзин (прид.) - збор (имн.)

И личеа како некои несигурни гласови, како да не беа тоа нејзини зборови...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Тоа беа нејзините зборови до крајот на животот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Секогаш имаше поважни работи заради кои јас ја заборавав, немав време да ја посетам, немав трпение да ја слушам, немав капацитет да ја разберам.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Но смислата на овие нејзини зборови Соколе треба да ја сфаќа веќе буден, зашто таа му мина во тој миг како проѕирна измаглица меѓу лозите, тој сега ги гледа пред себе само мирните зелени лози и гледа дека сето ова што го доживеа било само сон.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Наставничката предаваше, ја гледав внимателно, право в очи, веројатно мислеше дека сум многу заинтересиран, ама нејзините зборови летаа покрај мене и низ отворениот прозорец одминуваа надвор - во спокојното септемвриско претпладне.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Дежурната ученичка веќе го пријави како отсутен и наставничката по историја го запиша во дневникот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Часот ми беше здодевен и долг.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мајка не можеше да се воздржи. Солзите ги придушија нејзините зборовите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И како одек на нејзините зборови, се јави бродот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
И овие нејзини зборови беа последни што се чуја таа вечер од сцената...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Мило ми е што се запознавме. По движењето на испишаните усни се мачиш да ги распознаеш нејзините зборови.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Татко ми ја преместува печката од соба в соба Верува оти го има летото в раце Мајка ми се крсти бидејќи се сомнева дека нечестивиот управува со неговите намери “Господи летата и зимите се твоја грижа Зошто оставаш да верува дека станал чудотворец” Секогаш додека таа се моли помалиот брат се игра со нејзините зборови како маче со клопец Се враќам при татко ми токму кога ја качува печката на покривот Некој топол ветер шета околу нашата куќа.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Во нејзините зборови имаше звук на потпевнување, знак на слатка бавност на нејзиниот глас.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Нејзините зборови се извишија како копја над морето И како црвени кубиња по редиштата зад нас.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
А последните нејзини зборови... беа: - Жал ми е само за музиката и сонцето“.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
И тогаш, таа ја изговори својата молба со толкава простодушност што во нејзините зборови немаше ништо ни необично ни чудно: "Ако сакате да нè оставите насамо со Јосифа...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И од овие нејзини зборови зрачеше светлина. Затоа и ги паметам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во секој случај во разговорите со неа не се навестуваше ниту една личност, ниту пак беше спремна да укаже на некој момент од минатото што ќе можев да го поврзам со нејзиното мајчинство.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа, откако го разгледа купето и провери дали се добро сместени пилињата, погледот го запре на лицето на мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Ова го реков бидејќи ми се причини дека во тој момент овој збор се најде на невообичаено место. Или грешам?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се обидов со нејзиниот час и да се пошегувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Наведувам нејзини зборови. А што стои зад нив оди и одгатнувај!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Си немал контрола ни над сопствената мисла, па затоа не си можел да ја следиш за да дознаеш кога заминала, каде, зошто го сторила тоа, по чие барање или наредба?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Малку требаше па да го испуштам возот“, беа првите нејзини зборови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но сакам да знаете дека она, часот, е нејзин збор!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност јас сум сам во празната соба и измислувам некаков разговор со Јана што никогаш го немам водено а притоа, што е уште побитно, не станува збор за размислување туку зборување на глас!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За да го сведам на вистинска мера значењето на нејзиниот збор „часот“ и реков дека не треба толку да е сигурна во своите пресметки во врска со пристигањето на некаков си час.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И, се разбира, се сепнувам. Дали е в ред што постапувам вака?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се преправаш дека те збунува болката поради божемната отсутност на насмевката на мајка ти; дека те измачува недофатливоста на нејзините зборови и тоа сега, додека упорно настојуваш да го допреш со својата помисла ликот на таткото.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа наеднаш забележувам дека го повторувам она што таа го рече, или само слушам како ги повторувам нејзините зборови „колку си чуден, колку си чуден...“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Така е. Така велеше партијата. Нејзиниот збор стоеше највисоко, а тоа високо за нас беше идеал.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Така некако и сега ми одѕвонуваат нејзините зборови.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ние чекоревме како да не ја забележуваме, затоа што нејзините обиди и нејзините зборови ни станаа вообичаени - таа секојдневно се обидуваше да дојде до својот дом, своето гнездо. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога била бремена, сретнала некоја стара жена која ѝ го прорекла токму тоа, и тие нејзини зборови, “голем човек”, често ги повторуваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајка ми го чувствуваше тоа, и сега нејзиниот поглед понекогаш ја губеше сигурноста, оној отров кој беше влегол во нишката помеѓу неа и мене веќе не го делевме подеднакво, туку одеше само кон неа, и беше пресилен само за неа, ја задушуваше во нејзината немоќ, ја задушуваше оној зрак среќа кој сѐ почесто ми го огреваше лицето, онаа нијанса на радост што ми го боеше гласот, секогаш кога заедно со брат ми ќе се вратевме дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се сетив на нејзините зборови со кои ми ги опишуваше погубувањата во другите логори.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа промена на нејзиниот поглед и изговорувањето на оние зборови траеја кратко, сосема кратко, но остануваа со мене и кога во нејзиниот поглед и глас се враќаше љубовта; ми се вовираа таа омраза и тие зборови дури и во соништата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од тие нејзини зборови се плашев како од смрт, заради тие зборови си ја посакував смртта: посакував да умрам, и мама да жали над моето мртво тело, со својата тага да биде казнета за тоа што на почетокот од мојот живот беше болката, тогаш, кога не знаев дека болката ќе ме следи целиот живот, како скриена рана од која капе крв, капка по капка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Те молам, не ја заборавај Клара,“ ми велеше. „И помогни ѝ ако можеш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мислев на Роза, се сетив на нејзините зборови кои ги кажуваше кога сопругот ѝ почина, а децата ѝ беа малечки: “Сега живеам само за своите деца; да не ми се децата, би издивнала уште веднаш”.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се сетив и на зборовите кои ги кажа по смртта на синот: “Сега живеам само за Цецилија, да не е Цецилија, не би живеела ни миг повеќе”.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Веќе не помнам во кои нејзини зборови ја откривав нејзината ненаметлива грижа за мене, за она што ме очекуваше во животот, но помнам дека при секоја од тие средби ја споменуваше Клара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На почетокот од мојот живот беше болката, таа рана разранета од помислата дека моето постоење за мама значеше несреќа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но часовите минати покрај брат ми во читалната, додека тој гледаше во своите, а јас во моите книги, часовите минати во разговор, ме правеа некако силна, и нејзините зборови сѐ повеќе се одбиваа од мене, тие не влегуваа во мене, не ме колвнуваа во градите, студенилото на нејзиниот поглед не пробиваше во моите зеници.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога навечер легнував на креветот, припивајќи се до ѕидот, целото мое тело трепереше од страв и тага; заспивајќи, се борев за воздух, за вдишување и издишување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Минуваат крај мене, затоа што јас мислам на тебе.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во некои од оние мигови кога во кашлањето, повраќањето, или треската, бев на работ од бессознанието, ги слушав нејзините зборови: “Ќе беше подобро да не те родев.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш Рајнер за првпат ми проговори: “А мене моите родители ме сакаат,” рече, а имаше толку болка во неговиот глас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа лежеше таму, и нешто во неа веруваше дека времето не е само бескрајно самоуништување, дека универзумот, сиот тој простор што се протега околу нас до точката непоимлива за нас, не е само една огромна касапница.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многумина од оние кои беа присилно донесени во Гнездо, бараа да бидат пуштени; некои молеа тивко, склопувајќи ги рацете пред докторите или паѓајќи на колена пред нив, некои пак врескаа молејќи, некои се закануваа: “Ќе ве испратам сите во пеколот,” извикуваа оние кои веруваа дека се богови, богови само за кратко паднати на земјата; оние што беа уверени дека се големи војсководци кои се сега затворени од противниците, се закануваа дека, ако не бидат пуштени со добра воља, штом одново ќе дојдат на власт ќе се осветат; а имаше и такви кои се закануваа со нешто едноставно – дека ќе им ги свиткаат вратовите на докторите, или ќе им ги прободат телата со нож.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но во начинот на кој му се обраќаше тој остануваше секогаш мал: го викаше “мојот златен Зиги”, секогаш мал, секогаш нејзин.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие нејзини зборови ги слушав и кога не ми ги кажуваше; се вртев во затворениот круг опишан со „Ќе беше подобро да не те родев,“ сакав да се ослободам од тој круг и наутро посакував да влезам во кујната, како некогаш, кога мојата мајка ми подаваше врел компир, а јас седнував во аголот од собата, гледајќи ја како работи, и имаше многу такви утра во кои се надевав дека ќе можам пак така да влезам, и ќе ја прашам со што да ја искупам својата вина; во мене нешто можеби се надеваше дека мајка ми ќе ме пречека со оној некогашен поглед, и пак ќе бидеме блиски како некогаш; влегував во кујната но сега ме пресекуваше студенилото на нејзиниот поглед, грубоста на нејзините зборови, начинот на кој го заобиколуваше моето тело движејќи се низ просторијата, па прашањето застануваше во моето грло, остануваше таму и тогаш, и потоа; сакав да го повратам, да го исфрлам како што се исфрла расипано јадење, а тоа остануваше таму, како изгниена храна, но залепено за мене, одбивајќи да ме напушти, и јас го носев секаде со себе, како знак за ужасна вина која не си го знае злосторот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја замислив како патува со децата во товарниот воз, и додека се така збиени во мракот на вагонот, им раскажува за патувањето што ги чека, им ветува море, игри на песокта и пливање.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Си ги повторував нејзините зборови, но тие не носеа утеха; „сѐ ќе биде добро“ – тие зборови ми се враќаа со некакво подмолно, потсмешливо ехо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Се сеќаваш ли на мене?“ „Се сеќавам,“ рече, „само на името не можам да се сетам.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Всушност, ја слушам, ама нејзините зборови не ме болат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нешто во мене затрепери на тие нејзини зборови, нешто во мене загребе, онака како што гребеше и трепереше нејзиниот глас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас понекогаш му кажував брзозборки, гатанки и бајки, а еднаш почнав да му зборувам за мојата мајка, за нејзините зборови на презир и потсмев за тоа како јадам, како се смеам, како чекорам; за тоа дека кога ни доаѓаа на гости нејзините пријателки со ќеркичките, таа пред нив ми велеше дека не умеам како нив да разговарам, да се смеам, да чекорам; му кажував со кои зборови го навредуваше секое мое воодушевување и секоја моја радост: воодушевувањето од вештината на неговиот татко, радоста што секоја недела претпладне го среќавав него, Рајнер, иако тој молчи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш го облеа среќа, оти мислеше дека нејзините зборови значат големи дела и дека тој ќе биде оној што ќе успее и да ја изведе земјата од многуте бури на сигурна почва, во среќа и благосостојба.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Млади деца почнаа да гинат...“ И самиот се изненади колку малку го допреа нејзините зборови.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Видов како онаа меѓу вас која прва ме прими во својот дом си ги прегриза усните од жал и подавајќи ми леб и вода, со својата топла и мека рака ја допре мојата, жилаво старечка и растреперена. ’Татко, до кога ќе луташ?‘ ми прозборе. ’Немаш свој дом, главата и брадата сосема ти побелеле од последниот пат кога те видов, а телото ти се смалило под товарот на годините!‘ Трогнат од милоста во нејзините зборови, тогаш ѝ реков: ’Вистина е, единствена ќерко моја, јас страдам, но се радувам!
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Нејзините зборови се неразбирливи и прилегаат повеќе на изгубени, искинати крикови.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ШТО САКАЛ АВТОРОТ ДА КАЖЕ, (со нејзини зборови) Не влегувај во дискусии со помалку информирани, а поагресивни.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Се присети на нејзините зборови.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сепак, нејзиниот збор во голема мера влијаеше во изборот на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја гледа Богдан Видуша допрена до него на сликата пред училишната врата и му навираат нејзини зборови од писмото што го најде во ковчегот заедно со другите неиспратени писма: „Еве ти пишувам пак, иако не знам каде да ти го пратам писмово.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога заминував во туѓина, во долгогодишната мисија, најмачно ми паѓаше разделбата со Мајка, по нејзините зборови на прагот на заминувањето: Сине, варди се!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„Те чекам во студиото во толку и толку часот”, биле нејзините зборови при закажувањето на средбите.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Секој нејзин збор, па дури и замолбите кои, навистина, беа ретки, добиваа призвук на наредби.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Затоа пак Миклош, кој, несфатливо како, разбра сѐ од нејзините зборови, прибрано ја пофати Калија под мишките и почна да ја станува од студените плочи.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Што можеше Сандри да ѝ одговори на старата, кога и самиот го знаеше тоа, а ги беше предвидел нејзините зборови уште пред да стапне на прагот од нивната куќарка?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но, во тој момент ѝ беше потребно и таа да поверува во нејзините зборови.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Фаталната вечер, кога таа слезе кај нив на долниот кат, можеби Хелвиг така изреагира од страв да не ги повреди родителите преку нејзините зборови, преку неа, од него избраната за член на семејството...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
При овие нејзини зборови, мајка му забележа дека остри брчки се појавија на челото на Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Елена долго го слушаше пискотот на Марија. Ги разбираше нејзините зборови: моето дете, мојот малечок, сам таму, кај тие изроди...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дури не ја интересираше ни изразот на неговото лице, после овие нејзини зборови.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Петра се стресува од нејзините зборови, ама ништо не ѝ кажува за тоа дека тој навистина се појави, туку се зачуди Ауу, убилела нојќта!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кога ќе откафтеше уста нејзините зборови се однесуваа само на зимата, на снеговите што знаат да ја покријат целата рамница и не само рамницата, туку знаат да ги затрупат уличките, дворовите, покривите, така што се добива впечаток дека ѕидовите од куќите се скусуваат, а луѓето се претвораат во џуџиња во така мали кукички.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Така, така секна нејзиниот глас, ама сликата што ја создадоа нејзините зборови долго трепереше пред нејзината втора ќерка.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ги чувствував овие нејзини зборови, како последен аманет, што никогаш не го заборавив. – Мајко – започнав тивко, откако таа го угасна телевизорот – се готвам да патувам за Франција. Ќе останам два месеца.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тогаш му се стори, или некогаш другпат, но секако таму на планина, пред или по средбата со бившиот богослов, дека таа му говори а секој нејзин збор беше како игла.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Имаше зборови на сестрите кои воопшто не ги разбираше, но и нејзини зборови кои тие не ги разбираа!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се бев повлекол зад своите размисли.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Многу бев далеку од значењата што ги наслутував во нејзините зборови, во погледот, во однесувањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Катерина ми се чинеше многу сигурна во нејзините зборови, и немав впечаток дека ми се руга.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Спомна и некоја несправедливост кон мене од нивните искажувања а веднаш потоа уследија и зборови во одбрана на нашата љубов.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира немав причина да не им верувам на моите уши, затоа и не ја отворив вратата и не го повикав стражарот и тој да се увери дека шепотењето не доаѓа некаде од длабочините на моето вообразување туку дека е вистинито.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури ми се чинеше и дека ги разбирам нејзините зборови бидејќи пристигнуваа прилично читливи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Секој нејзин збор беше проследен со писклив потсмев што Самоников одвај го задржуваше помеѓу забите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Оф, ангелот и не е толку бел“ ги повторував тие нејзини зборови во себе додека слушав како таа им раскажува на некои непознати луѓе за мојот однос кон неа, за нас, за нашиот живот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Добро, во ред, ништо не се случи! - се обидов да ја смирам. - Ништо не паметам - најпосле признав.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Неколкуте пријатни чекори на оваа плоча не можат да го поправат впечатокот од грдите игри на животот“ беше последната нејзина констатација пред да се вратиме кај Раде. Грдите игри на животот!.. (нејзини зборови)..
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тие нејзини зборови уште никој не се нафатил да ги стави на хартија.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А лично сметам дека заслужуваат да бидат ставени на хартија.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ги грабаше возбуден, сркајќи го нејзиниот збор.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ќе се обидам да убедувам, без оглед дали ќе влијаам во мој прилоg во конечната пресуда, дека зборовите ми се појавуваат во свеста како вистински кодови на животот...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И во животот што ми преостануваше на рланетата Земја, не можејќи да ја најдам Мајка во нејзиниот јазик, без сите нејзини зборови, кои не можат да се најдат во ниту еден друг јазик, јас упорно продолжив во нив да ја барам, можеби присутна само во заедничкиот јазик на животот...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ќе се бранам, упорно ќе се бранам, односно упорно ќе тврдам дека пишував и на јазикот на другите зашто докрај му останав верен на почнувањето, на изворот на животот, според кодот на мајчиниот аманет, да трагам по нејзината порака само во јазикот на животот...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
За на крајот и сосем да исчезне од нив, и повеќе да не се врати никогаш, колку силно и да ја довикував само со нејзините зборови, кои ги немаше во ниту еден друг јазик!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
- Оче наш, Кој си на небесата, да се свети името Твое, да дојде царството Твое; да биде волјата Твоја, како на небото, така и на земјата; лебот наш насушен дај ни го денес... - прекина само за миг небаре наслушуваше дали нејзините зборови стигнаа таму каде што ги упати.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таа има моќ на убедување и секое нејзино движење, секој нејзин збор, секој поглед паѓаат на плодна почва...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И уште се потсети Фимка на жената, која пред неа го тераше коњот со ранетиот командант, на кој му велеше: - Има мајка, синко - велеше жената и во нејзините зборови истовремено со тивкото тропање на коњските копита одзвучуваше и шушкањето на опинците по планинската правлива патека што змиулесто се спушта прудолу по голата удолнина.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јас се повлеков назад во ходникот да не ме видат, но сепак до мене допреа нејзините зборови.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Пелагија каснува од слаткото што мириса на дуња, на дом, на сигурност, сака и таа да се уфрли меѓу зборовите на тетката, ама нема место за нејзините зборови, не може да направи простор во нејзината реденица оти таа ги стиска зборовите еден до друг, смислата одвај да допира до свеста на Пелагија, само негде длабоко во срцето веќе знае дека не само што нашла засолниште, туку како да ја нашла тетка Евдокија од Прилеп, односно како да оживеала нивната мајка, нејзината и на Добра, одонде, од зад границата, па наслутувајќи големи премрежиња, брза да ги откине од патот на страдањето.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мрмореше таа со машки глас и секој нејзин збор бесшумно ми одѕвонуваше во главата. Сфатив која е мојата улога.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)