Од допирот со јагненцето, од чувството што ја зафати додека тоа го празнеше нејзиното набрекнато виме, што веројатно неисцицано ѝ причинуваше болка, овцата се скроти, а по малку, иако претпазливо, си дозволи да го лизне по опавчето туѓото јагне што го смукаше нејзиното млеко.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Волчицата не отстапи заради својот живот туку заради животот на својот пород гладен за нејзиното млеко, таму, во пустиот дол.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Дончо никако да ги заборави деновите на доење кога се сместуваше во скутот на Чана и се насладуваше со нејзиното млеко, нешто што потраа речиси пет и повеќе години.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)