ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Многумина од момчињата ѝ се додворувале барајќи ја нејзината рака, вешта во ракувањето со чеканот, пилата и останатиот прибор за столарско-резбарски работи.

Така се зароди во него мислата да дојде до макар каква ситница што ѝ припаѓа на Лила, до некое нејзино крпче или тетратка или молив со којшто пишувала нејзината рака.

- Не знаев, не знаев дека ќе извршат претрес ... - се тресе Калчо во нејзините раце.

Некако тоа не му успеа, додека нејзината рака се крена и го допре по зглобот.

Мојата роднина Емилија веќе исчезнуваше зад неа, ја видов само нејзината рака како ми дава знак да дојдам и јас, да побрзам, да внимавам, да не стојам тука здрвен.

А притоа уште не си начисто дали таа сѐ повеќе те интересира или ракописот на делото во нејзините раце.

Баге не гледаше во лимената чинија, туку се качуваше по нејзините раце, за да потоне во синилото на очите како во длабочините на езеро.

2 Овде на овој трем под лозницава завиткана во влажни ветрови во сенката на тешкиот рид што паѓала по нејзините раце, по ставата, овде сѐ уште живее сенката на нејзиниот глас.

Кажав ли дека сакав да ги тргнам очите од неа, но тие закопани во девојката беа а кога се обидов да се свртам нешто турнав (а сè уште стоев) И наеднаш од небото нејзината рака истури ѕвезди по челото мое”.

Тој нежно си ја повлече раката, што беше околу неа, и нејзините раце ги стави во своите.

Нејзината рака беше во неговата, сместена во неговата дланка, а нејзините танки прсти ги зграпчуваа и ги притискаа неговите прсти.

Беше огромна, долга намјалку пет стапки и дебела колку нејзината рака.

Неговата рака не ја оттурна нејзината рака, ниту пак ја повлече.

Тој одбиваше да јаде од нејзината рака, но затоа пак ”стоеше” како мечка на две нозе за да може Милан да му стави во устата некое одбрано парче храна.

Додека таа зборуваше, позицијата на нејзината рака се смени; наместо таа да му ја држи раката, сега неговата рака ја држеше нејзината.

Старецот зема од нејзините раце едно цветче, го превртува со сувите прсти и го милува со погледот.

За среќа ѕвонеше. Се истргнав од нејзините раце и истрчав назад во класот.

Сѐ таму потсеќаше на мама, на нејзините раце.

Тоа ми беше необично, а и малку незгодно таа да ми ја носи чантата, но, пред и да успеам да се заблагодарам и да одбијам, чантата веќе се наоѓаше во нејзините раце.

- Учителке, нели беше многу добро, учителке, и другпат така да организираме - викаа насобраните околу неа деца, а некои не ја испуштаа нејзината рака.

Таа прегратка ја чувствував, навистина, срдечно, искрено, но брзо потоа се извлеков од нејзините раце и истрчав на улица, а во ушите како некои други гласови да ми долетуваа однадвор, мамо, мамо...

Навечер наведната над книгите, понекогаш се загледував во нејзините пргави раце, кои сѐ со успех завршуваа и неосетно чувствував како ми стануваа драги тие нејзини раце, зашто во куќата сѐ убаво доаѓаше од нив.

Заѕвони. Се оттргнав од нејзината рака што ме беше прегрнала и потрчав во класот.

Мајката не може да го види неспокојот на детето, а можеби сепак го претчувствува, можеби и таа знае што ќе биде, но знае дека мора да биде така, знае дека така треба да биде, и спокојна е во својата помирливост.

Целата е заштитничка – детето со грбот е потпрено на нејзината рака, а со едното рамо на нејзината лева града, токму над срцето.

Дечињата ѝ се приближија: двете ја прегрнаа опфаќајќи ја околу половината.

Некаде кон пладне, нејзината рака ја испушти мојата. ѝ ги склопив очите, станав, излегов на балконот.

Паѓаше тивок септемвриски дожд, и јас ги прибрав дома двата стола на кои тоа лето во попладнињата седевме мајка и јас.

Потоа направи еден чекор кон неа и ја прегрна, а нејзините раце направија едвај видливо движење, како да се обидуваше да го возврати прегрнувањето.

Откако Зигмунд ќе заминеше во училиште, моите сестри излегуваа во дворот зад зградата, а јас останував близу до мама, ја гледав како работи, гледав во нејзините раце и нејзиното лице додека переше, додека го рибаше подот, додека крпеше, везеше, готвеше.

И понекогаш, кога мојот поглед ќе се впиеше во нејзиниот поглед, нејзините очи одеднаш се менуваа, таму каде што беше стрепетот се јавуваше омраза, а нејзините усни ги изустуваа зборовите од кои се плашев како од смрт: “Ќе беше подобро да не те родев.”

Кога завршија моите болувања, и мама престана да ми повторува дека ќе било подобро да не ме родела.

Во часовите на работ од бессознанието, кога високата температура правеше само одвреме навреме да се освестувам, во таа полусвесност можев да ја видам мама, нејзиниот поглед во кој беше стрепетот за мојот живот, нејзините раце кои ми редеа ладни крпи на челото, кои ги соблекуваа од мене испотените алиштенца и ми облекуваа нови.

Секогаш кога потоа ќе се сетев на неа, помислував на она глуварче и на нејзините раце кои го поземаа свежото цвеќенце во паркот, кога низ решетките на оградата ѝ го подаде едно дете; на нејзините раце кои го кренаа пресуваното глуварче од градите кога тоа падна од меѓу песните на една книга. …

Нејзините раце беа собрани во тупаници.

Најстариот од браќата, оној кој седеше на креветот, ја стави својата рака на нејзината рака.

На почетокот од мојот живот беше љубовта, беше погледот на мојата мајка, беше нејзината рака на моето чело, беше нејзината грижа за моето здравје.

По смртта на Сара, неколкупати ја посетив Клара во нејзиниот дом, но таму ме дочекуваше непријателството на нејзината мајка.

Сето сошиено, извесено и стокмено со нејзина рака.

Но, неговите сини очи блеснаа некако метално, а мускулите на рамото под нејзината рака му се стегнаа.

Солзите не можеше да ѝ ги види, ѝ го гледаше само профилот, подбрадокот што го пуштила во текот на овие години и побелената коса која никогаш не ја обои, стокмена во кратка и уредна фризура, направена специјално за венчавката.

Се сеќаваше на утехата во нежниот допир на нејзината рака по брадата која оттогаш веќе никогаш не ја остави да порасне.

Сега, на венчавката на девојката во бело застаната пред нив, ќерка им, по движењето на шамичето во нејзината рака тој знаеше дека, конечно, жена му плаче од среќа.

Болката во непцето од кое му биле истерани забите со удар на беговски кундак го раздразнувала и се враќала при најмал допир, и тој ја пуштил, се обидел да ја тргне главата од нејзиното рамо и веќе не знаел ја прегрнува ли или ја бута од себе; нејзините раце, како таа да барала заштита во паѓањето, останале склопени во топла алка околу неговиот врат додека топлината на женското движење му го заплиснувала издолженото лице.

Се сопнал а можеби и сакал така да се случи, не знаел (најпосле тој трик можел да го научи во лесновската шума од неуморниот заведувач Арсо Арнаутче), паднал повлекувајќи ја и девојката со себе.

Молитвата на Проказник не ќе ја повторам, не ја слушав и не знам кој копаше нов гроб.

Не гледав и не бев сведок на мигот кога Симон Наконтик, сиот како зелен волшебник од мочуриште, си го џвакал брадулето и му раскажувал на долговратиот Лазар Аргиров, чиниш е на овој свет само затоа да ги проубавува грдостите, за судбината: тоа е сѐ, човекот во нејзините раце е орудие - коле и беси без совет и без знаење на својата крв.

Нејзината рака верно другарува со хартијата, пеејќи за родната Македонија, за Европа, за храброста и смртта на македонските херои, за кошмарот и агонијата на душевната болка, за Колумбо, за силата на љубовта, за верата христијанска ...

Барањето на нејзината рака очекуваше да биде многу поромантично.

- Господе, што е ова? - се прашуваа сите, за писмото ниту Рада немаше поим како можело да дојде токму во нејзините раце.

А таа друга страна, седеше до нејзе и ја држеше нејзината рака.

Ќе ставам прстен на нејзината рака, па нека ме снема.

Но допирот на нејзините раце и влакнестото подглавје јасно и кажуваа дека ова не е сон.

Сето тоа беше направено по идејата на Јана, поголем дел од нејзините раце.

Предалеку од дофатот на нејзините раце и поглед.

Се штрекна кога Јана ја допре нејзината рака.

Среќните плодови на љубовта прво ги допираа нејзините раце.

Чекањето се оддолжи. Рада беше изненадена и од тоа што на нејзината рака немаше алка.

Но, нејзината рака беше премногу кратка за да ја оттргне од канџите на оние кои ја држеа како плен.

Пилињата, како што ги викаше девојчињата, во рачно плетени ракотворби изработени од нејзините раце... волнени и во моден стил, слоевито - поткошулче, ролче, џемперче и ткаено џамаданче...

Најмалото, фатено за нејзината рака, се смееше поради доживувањето, чиј денешен еквивалент би бил патување во Египет, зашто ќе оди кај тетка, а таму ќе има и гравче и посна сарма и кикиритки и леблебија... и по малку суво грозје.

Нејзината рака помина по неговото рамо и се најде на алатот на Александар кој добро беше подготвен благодарение на она што дебелата Симона го правеше со своите пријатели.

За да заспие првата вечер, мораа да ѝ вшприцаат средство за смирување.

Беше задолжена за тешките случаи и две затворени жени умреле задавени од нејзините раце на поларна мечка, извежбани до уметност за убивање од невнимание.

Но сега е четврток, ова е станицата Шемен Вер, надвор се спушта вечерта, треба нешто да се смисли, можеби дури и не делува премногу неверојатно тоа што во другиот воз, тоа што во четвртиот вагон, тоа што Мари-Клод е на седиштето крај прозорецот, тоа што и самата здогледа и што се исправа испуштајќи крик кој 64 никој освен мене не може да го чуе така среде лице, среде таа трка за да скокнам во преполнетиот воз буткајќи ги патниците што негодуваат, шепотејќи ги извинувањата кои ниту некој ги очекува ниту ги прима, стоејќи наспроти двојната клупа заземена од нозе и чадор и пакети, која ја зазема Мари-Клод со својот сив капут покрај прозорецот, црниот прамен при наглото тргнување н возот малку се затресува како што се тресат и нејзините раце иако се ставени врз бедрата додека го упатуваат тој повик што нема име, кој е само тоа што токму ќе се случи.

Тој со едната рака ја држеше цврсто за половината чувствувајќи ги нејзините растреперени мускули, а со другата рака ја стискаше нејзината рака и ја чувствуваше нејзината врелина и спонтаност привлекувајќи ја кон себе колку што е дозволено.

Назад во реалноста ја врати допирот на Петар, кој нежно ја зема нејзината рака во својата.

Имаше време да го проучи секој детаљ од нејзината рака.

Малото дете врескаше од страв и ја криеше главата во нејзините гради како да се обидуваше да се закопа во неа, а жената ги ставила своите раце околу него и го смируваше иако и самата беше модра од страв, за сето време покривајќи го колку што е можно повеќе како да мислеше дека нејзините раце можат да ги одбијат куршумите од него.

Му го опиша, како самата да го видела или да го почувствувала, вкочанувањето на телото на Кетрин штом тој ќе ја допреше, начинот на кој таа како и понатаму да го оттурнуваше со сета сила дури и кога нејзините раце беа цврсто обвиткани околу него.

Под Внатрешната партија доаѓа Надворешната партија која, ако Внатрешната партија се опише како мозок на Државата, со право би можела да се спореди со нејзините раце.

Клекна пред неа и ги зеде нејзините раце во своите.

Рамото на девојката и нејзината рака сѐ до лакотот, беа притиснати до неговата.

Но во последниот момент, додека толпата сѐ уште ги приковуваше на место, нејзината рака ја побара неговата и набрзина ја стегна.

Гестовите на нејзините раце секогаш бавно одеа во широчина, според ритамот на нејзиниот умерен глас и начин на раскажување кој секогаш оставаше простор за блага таинственост.

Гризеше од сочниот плод, џвакаше со предизвикувачка сласт и пак гризеше низ смеа, со широко развлечени усни од кои карминот се лепеше на преостанатиот дел од јаболкото во нејзината рака.

Во тој миг ги почувствував прстите од нејзините раце под мојата брада.

Таа по бела кошула - од мајкини раце ткаена, од нејзини раце везена, со шарен појас - ѕуница на половината.

Букетот веќе беше во нејзините раце. Тортата на маса. Таа во неговата прегратка.

Ладна рака во нејзината рака. Од неговата мајка. Потоа ... од неговиот татко.

Чана не беше нешто што можеш тукутака да ја истуркаш или да ја свртиш, таа ги рашири рацете, ги свитка шепите, едната рака за малку не ја зграпчи Милка оти дробничка како газе од игла топузлијка, а родна се удри со оние две големи топки напред дарени од господ во другата нејзина рака, а богами им се попречи и нејзиниот грлен глас Што сте се раскокодакале бре жени!

— На Митра и излезе пред очи малата Нешка кога падна од мајка и и кога беше во нејзините раце, издивна длабоко и си рече во себе: „Ах, мори Митро, ах мори будала!

„Марија.“ Нејзината рака посилно го затресе.

„Претпоставувам дека одвреме на време и ги пронаоѓаат тие клучеви”, допушти нејзиниот маж - и малку се потпре на нејзината рака кога грчот на неговата сега постојана болка во утробата се закани да го свитка.

А притоа бев зафатен од помислата: дали тоа ми испраќа нејасни пораки вљубеноста на Денко Самоников или сум заинтригиран од жената, поточно од начинот на кој ја водеше љубовната игра; или пак сè уште се движев низ присутната сенка на онаа чудна изјава на жената дека сета е дождлива па во моето вообразување шеташе како топол летен облак; или летниот топол облак се беше веќе престорил насмевка и дланка; насмевка на нејзиното лице и дланка на нејзината рака што шета по лицето на пријателот?

Ако не беше присутна нејзината рака, во станов сè ќе беше испорастурено, заклучуваш следејќи ги нејзините постапки.

Можеби тој воајер кој наѕирнува од некое скришно место ќе поверуваше дека Анастасија си вообразува оти нејзината рака е крило што сака да ги испита своите можности за полетување?

Пред да ја земе, нели поканата беше во нејзината рака? Да, точно, во десната.

Тој и сега, поприлично остарен, не се труди да ја скрие својата воодушевеност од неа или поточно од сè она што го создаваат нејзините раце.

Својствата на музиката му се спротивставува на календарското време и начин на живеење; сѐ подредува на себеси; од еден и еден прави еден човек; не ја злоупотребува искреноста; ја ублажува сличноста меѓу несреќата и страста; ја збогатува крвната слика на емоциите; луѓето ги дели по слухот; процес е кој трае без оглед на злосторствата исчезнувањата, паѓањата во неа емигрираат немуштиот јазик и душите потребни ѝ се помошни средства луѓе и тишина; се нуди во најразлични изведби; предизвикува природни феномени затемнување на сонцето на љубовта, рамноденица труење со хармонија музиката е без предрасуди не озборува, не осудува избезумува те заведува, те заведува и кога си во нејзини раце те остава сам, со себе.

- Што ти е ова? - ја праша Дора и покажа со прст на нејзината рака.

Болничарката го внесе ранетиот во бункерот. Тој захрчи, од устата му истече локва крв и нависна на нејзините раце.

Живи, молскавични, повикувачки, полетни и заканувачки се движењата на нејзините раце и тупаници; гласот сигурен, решителен, гневен.

Златниците останаа во нејзината рака.

Двата златника останаа во нејзината рака.

- Зошто стоиш тука? Не се плашиш... - Не. Од што би се плашел?

Можеби некоја рибарска недела кога детето е крстено Ластавица или Тигар и ќе падне од нејзините раце, некој на некој далечен брег ќе погледне и ќе рече дека го видел ненадејното издигнување на еден бог. превод: Зоја Наскова-Барт Паганска ноќ ја напишав за време на второто од трите последователни лета што ги поминав крај реката Снејк во Ајдахо.

Низ нејзините раце течеше едно лесно потреперување, како да поминува низ нив некој далечен бран на страв.

Гратчето беше лирско и чудно, земјоделско местенце со необични ефекти.

Преминувавме преку еден мост за да одиме на риба и тој ужасно ме плашеше, помислата дека возот ќе пристигне секој момент. Имав ноќни мори поради тоа. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 175

„До бога, Џул, тоа е морничаво.“ „Сонував како ти и јас се наоѓаме на плажа и ти ни носиш кренвишли, но си заборавил да земеш сенф, па мораш да се вратиш до трафиката.“

„Кренвишли, без сенф - малку премногу Фројдовско, нели ти се чини?“

Тогаш забележувам дека на сплавот се сонча една гола личност, и почнувам да викам „Помош!“, а таа ме погледнува, си ја отстранува косата од лицето и ми подава рака, но иако се давам, мене ми е страв да ја прифатам нејзината рака затоа што личноста е ТАА.

Жената се доближи до работ на покривот над улицата и веднаш се стресе од вртоглавата замајливост на длабочината, напластена густо со квечерината, со недогледно дно, па се отфрли назад кон телото на мажот, удирајќи се во него и опрлувајќи го со трескава врелина и незапирливо треперење.

И сите од ред почнаа да ѝ честитаат, а Пела се протурка до мајка си и се закачи за нејзината рака, ама не побара да биде крената, ама мајка ѝ како да сфати што сака па ја израмни со себе за да може да гледа одгоре.

Старецот зема од нејзините раце едно цветче, го превртува со сувите прсти и го милува со погледот.