ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Сонцето не влегуваше во нејзината соба.

Наталка, дојди малку мајка, ме викна во нејзината соба.

Тогаш ми се пожали дека не е добра.

Мајка ми остана во Будимпешта. Два-три дена по закопот на мајка ми ја средував нејзината соба.

Ние сите бевме многу зафатени за да ја разбереме.

Книгите на чичко Ташко имаа особено значајно место на полиците во нејзината соба.

„А Вашата ќерка?

Се чувствувам засрамена што сум Германка”.  Од нејзината соба се појавува поручникот.  „О, Вие сте Германка?

Тој не ѝ обрнува внимание, влегува во нејзината соба.

Никако да ја сфати загриженоста на нејзиниот татко.

Еднаш, откако ми се пожали колку е осамена, се послужи и со онаа веројатно од порано стокмена додавка дека тишината во нејзината соба многу се зголемила откако престанала да ми го слуша дишењето.

Речиси сум сигурен дека не го слушна дури ни ова мое неконтролирано вежбање на гласот.

„Умре а не кажа кој ѝ го направи копилено.

Што се однесува до Јана, таа и сега седи во нејзината соба. Поточно во собата до мојата. Самува!

Ќе спомнеше и некои недоразбирања што и ги создавала празнотијата и осаменоста во нејзината соба а бев сигурен дека заборавноста не и го беше избришала оној совет што самата ми го понуди, а тоа не се беше случило којзнае кога, туку неодамна.

„Знаеш колку поединци поминале низ нејзините соби, и тоа само заслужни граѓани?“ Токму така се изрази.

Ние влегувавме во нејзината соба и ја уверувавме дека ќе ѝ ја донесеме ќеркичката, но таа како да не можеше да нѐ слушне.

Идниот ден отидов кај Зигмунд и го замолив да настојува доктор Гете да ја врати Клара во нејзината соба, и наскоро брат ми ми кажа дека неговиот колега ја прифатил молбата.

Во една од тие среди Берта се симна во собата на Сара и нѐ замоли да се качиме во нејзиниот салон, за да го запознаеме сликарот кој треба да изработи портрети на нивното семејство.

Понекогаш Ерика ги измолуваше медицинските сестри да ја пуштат да дојде од нејзината соба, во собата во која живеевме Клара и јас.

По нивното запознавање јас никогаш не зборував со Сара за брат ми, ниту со брат ми за Сара; само чувствував колку исчекуваа да дојде среда, денот кога нашите врсници се собираа во салонот на Берта, а Зигмунд и Сара остануваа уште долго во нејзината соба, и јас останував покрај нив, како сведок на она што го премолчуваа, и кога знаевме дека собирот во салонот на Берта привршува, тој, таа и јас се качувавме на горниот спрат, се поздравувавме со гостите, го слушавме благиот прекор на Берта што не сме ги удостоиле со своето присуство. …

Многупати потоа го враќав во сеќавањето тој миг, таа несигурност не само во нејзиното, туку и во неговото држење, присилната воздржаност во погледите, зад која пронижуваа исчекувањето и љубопитноста, и онаа радосна непријатност, составена од среќа и срамежливост, што трепереше по нејзиното кревко лице, и по неговото лице кое се стремеше да изгледа секогаш сериозно, заради што уште во првите години од студирањето тој беше пуштил брада.

Сѐ поретко ја гледав Клара. Таа повеќе не доаѓаше во болницата, ретко ја посетуваше Сара, кога доаѓаше кај мене мајка ми секогаш наоѓаше некој неубав збор за неа, и таа не се чувствуваше добредојдена.

„Да одиме во собата за умирање,“ ми рече.

Сара не им се придружуваше на пријателите на сестра си; кога ја посетував во средите, останувавме во нејзината соба, разговаравме како и вообичаено, и само повремено ќе се заслушавме во гласната смеа, во живите дискусии, или во звуците на пијаното и заедничкото пеење кои доаѓаа од спратот над нас.

Таа ми рече: „Тоа е затоа што сум анемична.“

Откако ќе влезеше, седнуваше на еден од креветите, од џебот вадеше едно крпче и го ставаше на колената.

Блискоста на Сара и брат ми започна при нивната прва средба, уште во мигот кога тој ѝ се приближи во нејзината соба, благо подавајќи ја раката, а таа стана, обидувајќи се да ја одржи рамнотежата.

Сѐ и сешто имаше на масичките во Гнездо: парчиња тули, фотографии, разгледници испишани со избледено мастило, пердуви од птици, ногарки од столчиња, навлаки за перници, парчиња од завеси, откинати џебови, копчиња, огледалца, камченца, изделкани парчиња дрво, врвки за чевли, ленти за шешири, пелени, монистра…, раце, нозе, трупови и глави од кукли, и по некоја цела кукла…

Тие денови, по будењата, се обидував да се убедам себеси дека треба пак да ја посетам Клара, и веднаш наоѓав изговор – во Виена имаше епидемија на пневмонија и шпански грип, и секојдневно умираа стотици луѓе, беа затворени училиштата, театрите, операта и кино-салите, се препорачуваше да се излегува од дома само кога тоа е неопходно.

Во оној миг кога лагата ќе допреше до нејзината свест, Криста само климнуваше со главата, замолкнуваше, и животот продолжуваше. .

Кога влегов во нејзината соба, во нашата соба, таа седеше на креветот, со перницата в раце.

Еднаш, кога така припиени една до друга чекоревме по нејзината соба, ѝ кажав колку ѝ е убава кожата.

Секогаш кога некој ќе влезеше во нејзината соба, во текот на разговорот погледот ѝ се вртеше кон масичката, таа забораваше дека безброј пати претходно го имаше повторено истото – “Ова е мојата малечка Лоте,” и ги земаше праменот коса и запчето, ги држеше на дланките, гледаше во нив онака како што децата гледаат во стакленце како во некаква бесценетост.

Секогаш кога ќе требаше да преспијам во нејзината соба оти мама одеше на работа и трета смена, нана ме покриваше со јорганот под кој не можев да мрднам ниту со рацете ниту со нозете.

Пред прагот на нејзината соба стоеја сите, Рада беше во црвена ноќница.

Како да знаеше - тој ден Васе тропна на вратата од нејзината соба со ново писменце.

Штом отидоа на лекар, кога сум викнала да пеам песни, ја исчистив нејзината соба, сè истресов и сè наместив.

Ема му се заблагодари за поканата, влезе со Илона во нејзината соба, ја причека да се истушира и веднаш потоа заминаа кон Метрополата.

Ѝ соопшти дека ноќта ќе ја помине во нејзината соба, а наредниот ден претпладне заедо ќе заминат во Метрополата, на средба со Ема во нејзиното студио.

По половина час беа во студиото на Ема Ендековска.

А кога една вечер отец Иларион го забележа Бонети каде што се вртка пред вратата од нејзината соба, му рече: - Ова е божји дом, полковниче... И таа е божјо чедо...

Се чудеше како да ја нема во нејзината соба.

Односно дека нејзината соба е еден спрат погоре во таванскиот дел од куќата.

Полека станав и на прсти се мушнав во нејзината соба.

Таа ме одведе во нејзината соба, го отвори црното тефтерче и ми прочита неколку куси реченици нашкрабани со тој нејзин неразбирлив ракопис.

Бреза истрча од нејзината соба, на половина пат до мене ја пушти на земја куклата Марија и ми се фрли во прегратка.

Величе тивко ме внесе во нејзината соба и ми соопшти дека не ќе може да излезе надвор цела недела.

- Сами сте? - се изненади таа. - Милите мои, извинете, имав многу работа денес, - рече и отиде во нејзината соба.

- Прекини малку, - ѝ реков, влегувајќи во нејзината соба, - имам нешто многу сериозно да ти кажам.

Бреза им зборуваше нешто на своите „деца“ во нејзината соба, веројатно веќе заборави на немилата случка.

Да, драга моја Мила, многу е убав, прекрасен е, паметен е, нежен е, незаменлив е овој мој Игбал, ѝ шепнав како да е таа крај мене на килимот. И беше во тој миг.

Мајка ми обожава да бере чаеви и разни други миризливи тревки и да ги суши во нејзината соба, па таму и лете и зиме опојно мириса.

За миг бевме опкружени со стотици нејзини цртежи со кои беа преполнети поличките во нејзината соба, и таа забрзано пребаруваше по нив, очигледно вознемирена.

Тие денови, таа смисли наместо букетчиња од чаеви да плете венчиња.

- Леле! – свика Лета и срипа, втурнувајќи се кон нејзината соба.

По цел ден береше смил, горе високо над ливадата, плетеше златно – жолти венци со разни големини и ги закачуваше насекаде низ куќата, најмногу горе во нејзината соба.

Лета прекрасно црта. Ѝ се случува со часови да не крене глава од хартиите и боите, а под нејзините прсти излегуваат вистински чудества.

Се сетив на Мила и на нашето заедничко замислено патување, тогаш во нејзината соба, кога ме праша дали тој мој Игбал е згоден.

- Што ти стана? – скокнав и јас по неа, искористувајќи го моментот малку да се приберам од растроеноста што ми ја предизвика спомнувањето на Мартин.

Убава беше нашата куќа таква накитена и намирисана со тоа чудно и чудесно цвеќе.