Беше задоволна што немаше никој во куќата да го види нејзиниот страв.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Нејзе уште од мала ѝ е всадено чувство на стравопочит спрема чорбаџијата, повеќе на страв, отколку на почит, и тоа чувство ѝ преминало некако во навика, така што нејзиниот страв не е силен но затоа е постојан.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Што ако сето тоа е само плод на нејзините стравови?
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Оваа друга страна на Џоан Крафорд е манифестација на нејзината зависност од расфрлање, на нејзините несигурности, на нејзиниот страв, на стресот од работа, на немајчинските инстинкти, на жедта за моќ и на нејзиното калкулантство.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Тета од болести ужасно се плаши, а татко ми има обичај да ѝ рече дека тој нејзин страв е „чиста патологија“.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Ако не беше малата верверица штотуку излезена од распукнатиот плод или од сребрената корупка на муграта; Ако не беше нејзиниот лесен од по одвај разголената земја и мигот на сепнатост при нашата средба додека ме откриваше како страотно чудовиште качено на високи нозе наеднаш и самото изненадено од нејзиниот страв;
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Исто така, ако другата личност беше уплашена, можев да го почувствувам нејзиниот страв.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Сите тие нешта се среќаваа во мене, во моите болувања, во нејзиниот страв за мојот живот, затоа и ме мразеше толку, говорејќи со глас со каков се изрекува смртна пресуда, “Ќе беше подобро да не те родев,” затоа и ме сакаше толку, ме сакаше до заборав на сопствената несреќност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Понекогаш, кога ќе воздивнев, таа ми запеваше приспивна песна за мајката која бдее над своето дете онака како што месечината бдее над земјата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Во „Ливчињата“, под ознаката : Вечер, 21 октомври, Ѓошо Савев со скудни но бирани зборови има констатирано дека работите се одвиваат во позитивна насока; дека Мис Стон има сѐ поповолни сознанија за Револуционерната организација и за борбата на народот на Македонија за слобода, и дека не е далечен часот кога нејзиниот страв и отпор ќе прерасне во длабоко разбирање и љубов, независно од нејзината оценка дека грабнувањето го смета за несоответно и нехумано.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)