нивен (прид.) - пат (имн.)

И многу се нервира што некои сенки навистина имаат гладни усти и бездушно мљацкаат, само мљацкаат и не ги оставаат полжавите да ссвртат уште едно кругче на нивниот пат до малку сонце.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Стравински од искуство знае дека ладовините се близначки со сенките.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Во таквите вечери дури и старите скопјани сосем лесно залутуваат: одејќи накај железничката станица, тие се сепнуваат одеднаш пред влезот на паркот, налетуваат на ѕидовите од кејот крај Вардар, кој којзнае како се нашол на нивниот пат, лутаат, пипајќи ги ѕидовите на куќите, низ некои непознати, никогаш видени улици.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Кога челичните чудовишта, - тенковите, тргнаа в бој, тенкистите останаа зачудени: илјадници деца беа испречени на нивниот пат и фрлаа врз нив маслинови гранчиња.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Со крвта на животното ги испрскале воденичките камења, крв веќе да не се пролее од нивни орач и жнеач и скоро сосила довлекле однегде мијачки живописец, со секакви бои да ја забележи на внатрешните ѕидови историјата на покладарите, нивниот пат од Кукулино до Лесново и назад, со завршна сцена во која Онисифор Проказник ги подава исусовски пребелите раце кон куп воскреснати луѓе, од набожни причини со крилја и со голи бакрени стомаци под спокојно прекрстените раце, сите до еден, дури и малоумниот Јаков Иконописец, сликани според опишувањето на нивните мајки, жени или синови и секој над глава со напишано име.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На Ѓурѓовден заклале со благословен и пренаточен срп криворог брав на прагот на великолепната воденица, не помала од онаа на бегот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Знаеше сигурно дека продолжува да оди по онаа линија, по која што веднаш тука, под снегот, се наоѓаше нивниот пат за Белата Долина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мајка не можеше да ја протолкува оваа Таткова наклоност кон проучувањето на јагулите, на нивниот пат, на нивниот код на сеќавање, на нивното прастаро жителство во Езерото, на тајните на нивното заминување, на нивната поврзаност со судбината на луѓето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Италијанецот кој никако не јадеше од јагулата, рече: - Знам за тој нивни пат... Но сум чул дека јагулата е отровна...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Игор Лозински благо го погледна Татка, покажувајќи во изразот дека има разбирање во неговата размисла, макар што таа водеше кон друг тек, па продолжи погледнувајќи и кон својот соработник Цветан Горски: - Но, мене пријатели мои, друга мака ме мачи, кога се во прашање јагулите и нивниот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ноќта, очекувајќи го Цветана Горски од седницата на која се одлучуваше за судбината на јагулите и нивниот пат, го слушаше радиото и не им веруваше на ушите!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во тие денови Татко полека го губеше интересот за јагулите и нивниот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но, ова како да го слушна Сретен Јаворов, па му рече на Цветана Горски: - А сега почитуван Горски, што ќе стане со јагулите и нивниот пат, доколку проектот за изградба на хидроцентралите и насипите се оствари и доколку се подигне нивото на Езерото со упатување нова река во него?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Јагулите се оддалечуваа, а во Татко се зголемуваше внатрешниот немир да се следат, за да се бара преку нивниот пат парадигмата, излезот од Балканот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во нашите глави се мешаа секакви мисли со нивниот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И јагулите на нивниот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Зборот брана - забраната која што планерите на среќната иднина планираа да ја извишат на реката како балкански ѕид за јагулите на нивниот пат кон морето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тој заедно со семејството ќе се најде во неков вид затвор во границите на Балканот, како и самите јагули, запрени на нивниот пат пред изградените брани на хидрауличните централи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И натаму на дофат му останаа книгите за миграциите на луѓето и другите живи суштества, посебно јагулите, кои продолжија да ја залажуваат неговата надеж за заминување, надежта да ги следи на нивниот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И самиот не знам како ме маѓепсаа. Ме заведоа по нивниот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Игор Лозински продолжи: - Големи загатки ги следат јагулите на нивниот пат, кои човекот не стигнал да ги разјасни.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Има предлози за градба на паралелни рибни патеки, низ кои би патувале и јагулите и не би бил прекинуван нивниот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Макар што чувствуваше дека се оддалечуваа од темата на јагулите и нивниот пат, Татко со зголемен интерес го следеше текот на оваа Игорова мисла: - И така, мили мои, на грешките на Ленин, со нови грешки се надоврза Сталин.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И затоа беше против запирањето на нивниот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Застанаа за миг, колку за да вдишат воздух и одново со сета сила, сега расфрлувајќи го снегот, не со чекор, ами со шепа се мереше нивниот пат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А сега умираше. Дали беше среќен?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во едно интервју од 1978 пак рече: “Кога би ми рекле дека вечерва ќе умрам, мислам дека би се чувствувал мошне среќно”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не знам, и мислам дека никој никогаш нема да знае, едноставно затоа што смртта е најтаинственото од сите човечки незнаења.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Наспроти неуморното повикување на смртта, поголемиот дел од Борхесовите читатели се навикнаа на неговата долговечност и на претпоставката дека, ако имал мајка која живеела 99 години и тетка која имала 100 години кога умрела, и тој ќе тргне по нивниот пат и ќе биде стогодишник.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Продолжија со кренати раце. Поминаа на преминот преку ѕидчето под оревот и удрија право на масата испречена на нивниот пат кон шаторот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кога челичните чудовишта, - тенковите, тргнаа в бој, тенкистите останаа зачудени: илјадници деца беа испречени на нивниот пат и фрлаа врз нив маслинови гранчиња.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)