Колку време работат без ниеден збор, ни звук на незадоволство и револт, двајцата за тоа не мислат.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Не велеа ниеден збор, тој остануваше само по неколку мига крај секоја нова група, онака заздишен, кога ќе ги видеше нивните избегани погледи тој уште веднаш продолжуваше понатаму, крај другите, третите, повторувајќи ги само оние свои пусти лудечки движења со своите раце, со тие огромни празни рачишта, навраќајќи по стотина пати во денот крај секоја група на тие темели, проклет.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Но за Зоки ниеден збор нема значење.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Ниеден збор не ти иди, не ти текнува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
На Змејко не можеа да му поминат незабележано сите оние скришни мигнувања и кусите загрижени разговори меѓу тој извишен младич и неколцина од луѓето со сините комбинезони, од кои што тој навистина ниеднаш не успеа да дофати ниеден збор, но сосема добро ја гледаше таа игра меѓу масите на своето дуќанче.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)