Ковчегот е ставен и колата поаѓа и ние зад неа тргнуваме молчаливи на почетокот, а како што се должи патот до последното почивалиште, се погласно се слуша крцкањето на протезите, некои подзастануваат да земат подлабок здив, други се поддржуваат под рака и така почнува нов разговор за тоа што беше наша младост во времето – невремето.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Секој нов разговор со нив, се чинеше како изживеано сеќавање во кое провејуваше снег, а тие се тркалаа по надолнина како растечки снежни топки.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
— Ами, шо стори тој поп Петко со тоа макцамче, јок господ да го стори? — започна Бојана нов разговор.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)