„Како да сме во мевот на некое огромно животно, не ти се чини?“, го прашувал и ударал со чеканот по утробата на чудовиштето обложена со камен.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Навистина, кога ќе фрлеше поглед на кај планината и покрај тоа што изгледаше како некое огромно животно премрено под белиот кожуф, таа насетуваше матна радост што ја враќаше во родното село со планините околу него оти годините поминати во рамната земја ги имаа израмнето со хоризонтот на нозете.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Понекогаш, заличуваше на мој разбушавен врсник, понекогаш на меланхоличен прустовски јунак со огромно животно и мечтателско искуство.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)