потаен (прид.) - надеж (имн.)

Одеше, работеше, живееше, но се без ќеиф, со тага, со болка на душата, со безгранична омраза и некаква потајна надеж дека ќе дојде време да излезе од оваа тешка своја положба.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сите одеа замислени, но со исправени глави и некаква потајна надеж во себе.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)