Сѐ беше логично во експликацијата на судскиот вештак и во рекапитулацијата на полицискиот иследник, освен што главата на доктор Миха како татко беше празна тиква, во која уште семките на прашањата сѐ посуво што го надјачуваа: зошто токму син му, зошто токму нему, прво на синот пред потоа и на таткото да им се случи тоа, зошто токму нив да ги погоди грмежот од небото кое и така грми па може да удри и во грмушка?
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Иако сѐ уште слободен, доктор Миха се чуствуваше не само со врзани раце туку и со оковани нозе, па и јазикот му беше голтнат, така што не можеше ни збор да зборне а не пак нешто да смисли со главата што си ја носеше како празна тиква на гнила тараба.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)